“Opvallend hoe onzichtbaar Nederlandse kunstcritici zijn op het internet (alle ter zake doende Nederlandse kunstblogs worden door kunstenaars gemaakt).” – NP op Trendbeheer
Lo, en het was alsof ik dwalende was in de oneindige leegte van space, met niets dan een vacuum als mijn omhulsel, totdat ik het roepen hoorde van mijn naam. Kunstcriticus… Dat heb ik nog nooit geprobeerd te zijn!
Continue reading →Normaal word ik hier agressief van. Nu vind ik het niet erg. Mijn etherische ik zweeft boven de meute.
Continue reading →Treintjes zijn de grote gemene deler in de rock ’n roll. Het is niet sex, drugs & rock ’n roll, maar trains & rock ’n roll.
Continue reading →Toen je belde was ik net mijn haar aan het föhnen. Ik stond er een liedje bij te mompelen, met mijn billen tegen de badkamermuur.
Continue reading →Stront. De pot zat vol stront. Een klont op de wc verfrisser, die al donkerbruin zag van vorige aanslagen van… die… KLOOTZAK. Mary snoof uit. Spetters op en onder de bril. Opgedroogde korsten die van onder de rand vandaan kwamen. Hoe kreeg hij het voor elkaar? Mary wist het wel.
Continue reading →Tijdens de jaarlijkse receptie ter ere van het begin van het nieuwe schooljaar komen de ouders van een vriend van mijn zoon naar mij toe. Ze zijn Japans, maar weinig traditioneel. Ze hebben overal ter wereld gewoond en terwijl ze van land naar land verhuisden hebben ze telkens een deel van de aangeboren Japanse gereserveerdheid overboord gegooid. Ze zijn dus, zeker voor Japanners, behoorlijk losjes van aard.
Continue reading →Met een tang en een fles wodka ga ik langs de mensen die kiespijn hebben en de vrijgegeven tandartstarieven niet meer kunnen betalen.
Continue reading →Het grootste leed is kinderleed. Kinderverdriet is misselijkmakend. De nieuwsberichten over het 6 jarige Syrische jongetje dat “meer gemarteld werd dan de anderen” kan ik niet lezen. Waarom mezelf blootstellen aan berichten over de walgelijke praktijken van mensen tegenover kinderen, als ik er werkelijk helemaal niks tegen kan doen. Ik kan slechts een online protest-handtekening zetten. Een gratuite en zinloze handeling die ik natuurlijk toch uitvoer, onder het mom van ‘baat het niet, het schaadt ook niet’.
Continue reading →Jan, Piert, Joris en Corneel hebben het kaap’ren varen opgegeven en een directe lijnvlucht naar Parijs genomen. Mannen met baarden zijn anno 2012 namelijk de meest gewilde modellen in deze stad. Nauwelijks nog glad geschoren kinnen in de modebladen en op de posters. Zelfs de eens zo populaire drie-dagen-stoppels zijn vrijwel uit het straatbeeld verdwenen. […]
Continue reading →Het is eigenlijk een wonder dat er nog overvallers bestaan, die IRL roven. In deze tijd! Dat zijn eigenlijk overblijfsels uit vervlogen tijden, sullige boeven die nog niet hebben begrepen waar het grote geld tegenwoordig voor het oprapen ligt.
Continue reading →Ben Hoogeboom is niet meer. In Dirkswoud sloeg het nieuws in als een bon. Het hele dorp is uitgestroomd om hun dorpschroniqueur een laatste eer te bewijzen.
Continue reading →
Aerogelisme is een op het pantheïsme gebaseerde religieuze overtuiging die er van uitgaat dat, omdat God zich in de natuur openbaart en de natuur heel leeg is, God zich dus vooral op zeer lege plaatsen ophoudt, welke overtuiging zich uit in de aanbidding van de door de ruimtevaart uitgevonden stof Aerogel die immers voor 99,8 procent uit Volstrekt Niets bestaat.
Continue reading →Nvdr: Op 20 september jongstleden ontving uw geliefde hoofdredacteur onderstaande brief, gericht aan Ben Hoogeboom en geschreven door onze zeer gewaardeerde medewerker Berend Quest. Uw hoofdredacteur, druk bezig met allerlei aardse zaken, vergat steeds dat hij deze brief nog wilde plaatsen. De man aan wie de brief is geschreven was nog niet overleden op het moment van schrijven, maar is dat nu wel. Omdat wij vermoeden dat Ben het wel zou kunnen waarderen een brief te ontvangen waar hij niks meer aan heeft, plaatsen wij hem alsnog.
Continue reading →– Dag Ben.
– Dag Max.
– Hoe is het met je?
– Ik mag niet klagen, Max, ik besta niet meer.
– Ik weet het, Ben. Hoe is het om niet meer te bestaan?
– Het gaat eigenlijk vanzelf. Ik heb er denk ik wel talent voor.
Continue reading →Ben is dood. Zomaar ineens. Hij heeft niks aangekondigd. Geruisloos heengegaan. Typisch Ben. Nooit iemand tot last. Negen dagen geleden schreef hij zijn laatste mailtje aan me. Afgelopen donderdag schreef hij zijn laatste stukje. Over de componist Samuel Barber. Ik hoorde het van Wouter, die ervan uitging dat ik het nieuws al wist. De zus van Ben had ons een mailtje gestuurd om het droeve nieuws te vertellen.
Continue reading →Ben is dood. Ik hoorde het droeve nieuws zojuist van Wouter. Zijn zus had ons gemaild, ik had het nog niet gezien. En hier stond het ook al. Had ik ook nog niet gezien. Ter nagedachtenis een stukje dat ik schreef toen ik Ben opzocht na het overlijden van zijn geliefde Alice. Ben vertelde dat […]
Continue reading →Ik merk dankbaarheid bij mezelf, dat het Comité van de Nobelprisen zich niet laat leiden door wat de gewone man in Europa iets zegt, want dan vreesde ik voor het welzijn van de zwakkere broeders in eerste instantie, en van iedereen op de lange duur.
Continue reading →