De slogan

Tofik Dibi zat op zijn knieën voor het toilet. #vlindersindebuik, had hij net getwitterd. De vlinders dreven nu, samen met wat onverteerde frieten van de avond ervoor, in een plasje kots. En nog waren niet alle vlinders uit zijn buik verdwenen. Het waren eigenlijk ook geen vlinders. Het voelde meer aan als een zwerm vleermuizen die door zijn ingewanden joeg.

Waarom was hij hier in godsnaam aan begonnen? Iedereen had het hem afgeraden. Femke voorop. Doe het niet, Tofik. Wacht nog even. Jouw tijd komt nog wel. Maar het had zo mooi geleken, die middag in Bergen. Het Nederlandse duinlandschap had hem moed gegeven. Hij was er speciaal naartoe gegaan om over zijn toekomst na te denken. En als je ergens speciaal naartoe gaat om over je toekomst na te denken, dan ga je daar niet weg met een lafhartig plan om op dezelfde voet door te gaan.

Hij had er op zijn rug in het koele zand gelegen. Naar een donkere, leisteenkleurige hemel gestaard. Een meeuw zweefde zijn gezichtsveld binnen en bleef daar even hangen. Toen dook hij weg. Hij was de enige die begreep hoe je de bad guy moest aanpakken.

Daar kwam weer een golf opzetten. Het zuur kletterde tegen het porselein. ‘Sterft, gij oude vormen en gedachten’, schoot er door zijn hoofd. Nog een half uur voordat de persconferentie zou beginnen.

Help Sap, had Femke gezegd. Souffleer haar. Hou de Inekes van Gent bij haar weg. Hou de stekkerdozen bij haar weg. Heb geduld. Ga het niet zelf doen. Nog niet. Je bent er niet klaar voor.

Maar soms moest je ergens aan beginnen voordat je er klaar voor was. Anders was het misschien te laat. Sap hielp zijn partij naar de ondergang. Ze begreep niet hoe je moest communiceren. Ze had misschien wat meer inhoud dan hij, maar daar gaat het niet om. C’est le ton qui fait la musique. Sap zong een oud, grijsgedraaid deuntje. Het was tijd voor wat nieuws. Het moest meer swingen. Het moest meer in your face. Dikke beats.

De wolken in Bergen hadden haastig voortgedreven. Hij dacht aan de dagen dat heel veel nog heel duidelijk was. Het dagelijks leven was al niet zo gemakkelijk meer, maar op televisie werd het kwaad elke middag op Sky Channel afgerost door Batman en Robin. In dikke, vette cartoonletters.

Hij zat nu een jaar of zes in de Tweede Kamer. Zes jaar lang was hij Robin geweest. De Boy Wonder. Het rode pakje en de gele cape en de groene handschoenen zaten hem als gegoten. Totdat Batman ermee stopte en haar cape aan de wilgen hing. Batman had er geen zin meer in. Batman ging andere dingen doen.

De nieuwe Batman haalde het niet bij de oude Batman. Het had geen enkele zin haar Robin te zijn. Ze begreep er niets van, ze wist niet hoe het moest, klappen uitdelen. In plaats van dikke vette cartoonletters kwam ze met en stekkerdoos aankakken.

Er zat niks anders op. Hij moest het zelf doen. Hij moest de rode telefoon oppakken en zelf dat blauwgrijze pak aantrekken. To the Batmobile! Terwijl de schemer over de duinen van Bergen viel, de wind wat ging liggen en de bomen langzaam veranderden in mysterieuze schimmen, wist Tofik Dibi het heel zeker. Zo zeker was hij zelden van iets geweest.

Nu nog een goede slogan.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. GATVERDAMME he bah wat makkelijk en VIES SMERIG BAH LAAG! Anyhoo, er was een comment op sargasso over die stekkerdoos, dat dat zijn idee was enzo, en ik had stiekem gehoopt dat de repost hier dat geincorpereerd had! Dat hij met gebalde vuisten Sap verloochent, omdat het terecht is. “Zo’n goede mop gegeven. Een stekkerbak, een stekker, en dan Wilders aankijken en het zeggen. En wat doet Sap? Sssssap??”
    Een beetje klungelig met dat ding kutten en zijn briljante grap VERNEUKEN. Het was een sterke grap, mits met goede timing natuurlijk. Als je shakespeare laat voorlezen door een pvv-er gaat ook alle schoonheid verloren. Zij heeft het VERPEST. En nu… Nu zijn zij aartsvijanden.

    He toch! Past mooi bij uw batman tragiek!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *