Because you can’t, you won’t and you don’t stop

In de zomer van 1994 kwam Ill Communication uit. Aangestoken door het enthousiasme van Kees de Koning, die destijds een radioprogramma presenteerde, kocht ik het schijfie de dag voordat ik op vakantie ging naar het beroemde lustoord Terschelling. Die vakantie bestond uit: overdag stoned op het strand of in het gras van camping Terpstra liggen, ’s avonds dronken dansen in een van de twee dancings die de hoofdstraat van het naburige dorp rijk was. Omdat ik geen discman had, kon ik die week niet naar mijn nieuwe cd luisteren. De enige hoop die ik had om iets van de nieuwe Beastie Boys te horen, was de kloekhartigheid van de dj van bar-dancing Wyb.

Daar stond ik dan, elke avond, met mijn bezopen kop en ontbloot bovenlijf (in die dagen trok ik bij het minste geringste feestgedruis mijn bovenkleding uit, een eigenaardig exhibitionistisch trekje waarvan ik nu niet meer zo goed begrijp welke bedoelingen ik daarmee had; wellicht dacht ik dat het goed zou werken bij de vrouwtjes, maar ik had nu niet bepaald een torso waarvoor de vrouwtjes in katzwijm vielen, nu ja, het leven, ook het eigen leven, is nu eenmaal één groot raadsel, daar heb ik me al lang geleden mee verzoend) in de Wyb aan het draaitafelplatform te hangen (ik moest op m’n tenen staan om mijn hoofd aan de dj te tonen) om, boven het muzikale geweld, keihard: “HEY DJ! BEASTIE BOYS!!” te schreeuwen. En elke avond kreeg ik dan, na even aandringen, Sure Shot te horen, het eerste nummer op Ill Communication (de dj wist nog niet dat Sabotage de grote hit zou worden), waarop ik als een jonge chimpansee over de dansvloer stuiterde, op zoek naar erkenning.

Via deze weg wil ik de onlangs van ons verscheiden Adam Yauch voor deze (en vele andere magische) momenten die hij en zijn vriendenclubje mij hebben geschonken, bedanken, uit de grond van mijn hart.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

5 Reacties

  1. Zo had ik rond diezelfde tijd een vriend die het ergens in de uren na middernacht, gepast vond om midden op de dansvloer z’n riem los te maken en z’n jeans op z’n enkels te laten hangen; bij dat repertoire hoorde het opzetten van een beteuterd gezicht. Stond hij daar in z’n boxershorts. Toch een tikje bizar als ik er aan terug denk.
    Adam Yauch, r.i.p. ik wist niet eens dat je kanker kon krijgen aan je speekselklier, en dat dan ook nog ‘ns je dood wordt, man.

  2. Mijn eerste hiphop kan ik me nog goed herinneren, dat was op de kleuterschool:
    Iene miene mutte, tien pond grutten, tien pond kaas, iene miene mutte is de baas.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *