In een droom ben ik dood gegaan. Normaal ontwaak je dan. Deze keer niet. Ik ben echt doorgegaan met dood gaan. Het was als een explosie. Een geiser die omhoog spuugde. Een geboorte. Ik was eerst ontzettend bang, maar net als bij een geboorte, was de oerkracht overdonderend, en dat hielp me erdoorheen. Eerst denk je: wat overkomt me? O god, ik ga dood. Dan geef je je over, en is het krachtig en mooi wat er gebeurt. Je wordt omhoog gepropulseerd in een successie van open knallende stralen, net vuurwerk, of een boeket in een boeket in een boeket. Ik ben niet erg ver gegaan na afloop, maar genoeg om te weten dat het er vredig was, en dat er continuïteit was. Gewoon, de banale continuïteit van het leven. Zo van: alles is nu anders, maar toch ben ik dat nog steeds, alleen in een heel andere vorm. Wat voor vorm weet ik niet, daar ben ik vergeten naar te kijken. Maar daar was dus wel een ik, en die ik, dat was ik.
Ik droomde dat ik dood ging
Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com. Bekijk alle berichten door Oud Zeikwijf →
Het lijkt me een schitterend vooruitzicht, maar ik wacht nog even…dus..
Keep dreaming.
Is dit nu een voorbeeld van wat ze vrouwenlogica noemen?