Nieuwsuur in de mailbox. Of ze in contact konden komen met de vriendin van mijn vriend die mij een tijd geleden had verteld dat lang niet iedereen bij het VU medisch centrum blij was met de plannetjes van Eyeworks. Is uiteindelijk niet gelukt. Nieuwsuur is er ook niet op teruggekomen.
Om 20.50 uur vernam ik dat RTL4 besloten had om het eerste deel van de serie ’24 uur: tussen leven en dood’ vervroegd uit te zenden. Waarschijnlijk in de hoop dat iedereen zou zien dat het een integer gemaakt programma was. Ik zapte meteen naar RTL4 waar ik een oude man op een ziekenhuisbed zag liggen. Een blonde jongen probeerde zijn familie te bellen.
Even later zaten we aan het bed van Joël, die net een auto-ongeluk had gehad. Een zuster kwam erbij. “Joël?”, zei ze, “Er is iemand aan de telefoon… het gaat om degene die jou heeft aangereden… die informeert naar jou. Ik heb helemaal niks te kennen gegeven dat jij hier bent, want dat soort informatie mag ik niet geven, tenzij je daar goedkeuring voor geeft, of misschien dat ik je kan doorverbinden.”
De ironie leek haar volledig te ontgaan. Hem ook trouwens. Verder zagen we nog een man wiens vinger er bijna af lag en die daar zo luchtig en nonchalant mogelijk om deed. Die was waarschijnlijk inderdaad van tevoren op de hoogte gesteld van de camera’s.
Door alle ophef die het programma had veroorzaakt, en door alle kritiek die het had gekregen, kregen de mensen die in beeld waren (en dus wel hun toestemming hadden verleend aan Eyeworks) iets tragisch. IJdele, ruggengraatloze mensen, zag ik, die heel gretig wat basisprincipes naast zich neer legden om maar op tv te komen.
Later waren Elmer Mulder, voorzitter van het VU medisch centrum, Jaap Bonjer, hoofd van de spoedeisende hulp en Reinout Oerlemans van producent Eyeworks te gast bij Nieuwsuur. Mariëlle Tweebeeke veegde de vloer met ze aan. Het was vrij ontluisterend. Wat kunnen mensen zichzelf toch te kijk zetten als ze iets heel graag willen en dan achteraf argumenten gaan zoeken om hun besluiten te rechtvaardigen.
Ja, hier begint het mee, en straks gaan mensen zichzelve verwonden op de meest curieuze wijze om zo maar enkele seconden schermtijd te krijgen.
Marielle Tweebeeke heeft met het gesprek gewoon de Clairy Polak Award 2012 in de wacht gesleept. Nu al.
Heb net pas de bewuste uitzending van Nieuwsuur bekeken – verbijsterend ja. Het waren drie bedrukte schooljongens die geen idee hadden waar ze mee bezig waren geweest. Die Oerlemans die z’n hachje probeert te redden.
Ik was in één klap fan. Ze steeg met een factor duizend in mijn achting.