Ach, zei ik, terwijl ik in de file stond, de wereld wordt iedere dag kleiner. Eerst was hij zo groot dat ik bang was. Ik reed verder en was blij dat ik in de verte links en rechts vangrails zag, maar die vangrails liepen zo vlug naar elkaar toe, dat ik nu vast sta en niet verder kan en kijk, daar komt al een politieagent aan. Je moet alleen je koers veranderen, zegt de agent door het opengedraaide raampje, u komt er nu van af met een waarschuwing, maar de volgende keer krijgt u een boete voor te lang stilstaan.
Gevangen in het het perspectief, het is wat.
Ik lees ‘m nog maar een keer denk ik.
Vrij naar Kafka.