Café De Vermiste Kat (8) – Mars der pinguïns

Er zijn weinig mensen die de moeite hebben genomen de weg naar café De Vermiste Kat af te leggen, en degenen die het wel hebben gedaan, lijken er spijt van te hebben. De stemming zit er zogezegd niet bepaald in, deze Tweede Kerstdag 2011. Het is een uur of tien in de avond, het worstenmannetje drinkt een Blonde Barbier. Hoe hij echt heet, weet niemand. Hij wil ook nooit vertellen waar hij vandaan komt. Hij heeft een hoog voorhoofd, een bijzonder korte bovenlip, een rond brilletje en hoge wenkbrauwen. Hij spreekt met een Engels accent. Dini denkt dat hij Schots is, maar hijzelf ontkent alles. Hij eet graag een droog peperworstje. Elk stukje wordt zeer gedurig verorberd. Ik heb het een keer geteld: op één stukje worst kauwde hij 84 keer.

“Heb je The March of the Pinguin gisteren gezien.” Het worstenmannetje tilt een van zijn hoge wenkbrauwen nog wat hoger op. Sep begint uit het niks tegen hem te praten. “Aanvankelijk werd ik kwaad. Er is een hele groep keizerpinguïns die elk jaar een tocht van honderden kilometers aflegt om te paren op een plek waar het ijs dik is en natuurlijke vijanden afwezig zijn. Daar zoeken ze een partner en gaan ze paren. Als het ei uitgebroed is, ruilen zo om onduidelijke redenen van plek. De vader gaat op het ei zitten, de moeder gaat naar zee om voedsel te halen. Die legt dus weer honderden kilometers af. In de maanden die volgen trotseren de mannetjes sneeuwstorm na sneeuwstorm in de hoop dat hun vrouwtjes op tijd terug zijn om hun uitgebroede kroost van voedsel te voorzien. Veel vrouwtjes komen niet op tijd terug. Of ze komen helemaal niet terug, omdat ze sterven. Mannetjes sterven de hongerdood. Kuikens sterven de hongerdood. Sommige vrouwtjes komen wel op tijd. Die geven dan voedsel aan hun kuiken. Op dat moment begint het mannetje aan de weg terug. Dan begint die dus honderden kilometers terug te lopen. De kuikens die het wel overleefd hebben moeten sterker worden, voordat ook zij samen met hun moeder en alle andere kuikens en moeders aan de tocht terug begint. De moeder legt dus in totaal vier keer dezelfde barre tocht af. Sommige tevergeefs. Die komen er achter dat ze voor niks honderden kilometers heen en weer hebben gelopen. Gek van wanhoop proberen die een kuiken van een andere moeder te stelen, wat ze op meedogenloze represailles van de groep komt te staan. Ik bedoel: waarom? In godsnaam? Waarom? Het is allemaal zo zinloos. Zo godvergeten zinloos. En dat moet dan een film zijn die je opgebeurd door de Kerst loodst. Ik werd er alleen maar kwaad van. En toen depressief. Want zijn wij niet precies hetzelfde als die pinguïns? Welbeschouwd is ook ons bestaan een eeuwige cyclus van in ellende gedrenkte pogingen onszelf voort te planten. Zinloos afzien, er is geen ontsnappen aan.”

“Het is de natuur. De natuur weet zeker dat het vrouwtje terugkomt.” Het worstenmannetje draait een viltje rond in zijn handen.

Sep knippert met zijn ogen. “Hoe zei je?”

“Daarom ruilen ze van plek: gaat het vrouwtje weg om voedsel te halen en blijft het mannetje achter om op het ei te passen. De natuur weet dat het vrouwtje terugkomt om haar kuiken te voeden. Een mannetje zou halverwege het café in duiken om zijn herinnering aan vrouw en toekomstig kind weg te drinken. Die zie je nooit meer terug.”

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. Wijlen Kurt Vonnegut jr zei het lang geleden al: Het leven draait om voortplanting, de rest is versiering. En zo is het. Neem Kerstmis, dat viert de geboorte van een Goddelijk Kind, want de moeder is een mens, maar God is – dmv een soort Kosmische Kruisbestuiving – de vader. Goddelijke Kinderen komen in allerlei culturen voor en geleerden gaan er meestal van uit dat je die symbolisch, metaforisch moet opvatten, dat ze dus eigenlijk voor iets anders staan. Maar je kunt ook stellen dat hun bestaan alleen maar wil zeggen dat het de door hogerhand opgelegde ‘heilige’ taak van de mens is om zich voort te planten, dat dat de kern van alles is. En verder niets. Was het niet Freud die zei dat een sigaar soms ook alleen maar een sigaar was?

  2. Stel dat het islam-ongedierte, dat een dans van pinguïns ooit zo aanstootgevend vond, nou eens in de bioscoop in Utrecht naar ‘Batman – 1966’ hadden gekeken waarin Burgess Meredith (1907-1997) de rol speelde van de superschurk ‘De Penguin’ (echte naam: Oswald Chesterfield Cobblepot) dan hadden ze daar kunnen zien dat deze nog niet eens een pinguïndans kon uitvoeren!
    De naam pinguïn is overigens afgeleid van de Latijnse naam ‘Pinguïns impennis’ of ‘Alca impennis’ die werd gegeven aan de reuzenalk, een uitgestorven zeevogel. De reuzenalk was grotendeels verdwenen in 1844 door de uitgebreide jacht die op het dier werd gemaakt voor zijn vet, vlees, veren en om opgezette exemplaren te bemachtigen voor musea’s en soms ook omdat men reuzenalken (gelijk aan de dodo, trekduif, Carolina-parkiet etc.) voor dierentuinen wilden hebben.
    Wat mensen trouwens WEL gemeen hebben met de reuzenalk is dat er in de 20ste eeuw miljoenen mensen op een bijna soortgelijke manier jacht werd gemaakt en er in Duitse concentratie- en vernietigingskampen van menselijke huiden lampenkappen werden vervaardigd, van vrouwenhaar werden ooit vullingen voor pantoffels en scheepstouw gemaakt, menselijke beenderen werden gebruikt voor het maken van stoelen, menselijke schedels werden als presse-papier gebruikt, uit menselijk vet werd zeep gefabriceerd en menselijk vlees en as werd weer gebruikt voor moestuinen en als kunstmest!
    Dat islam-uitschot had natuurlijk vast liever in de bioscoop naar documentaires over WO II gekeken en vooral naar Adolf Hitler en Heinrich Himmler daar de laatste, net als Angela Merkel en haar akelige linkse vrienden, stapelgek op de islam was! In Rusland hebben de Duitsers tijdens WO II vele duizenden kerken, kloosters, synagoges, heiligdommen, paleizen, standbeelden etc. vernield van de “ongelovige of heidense” Russen waar zelfs ISIS hen enorm om hadden bewonderd! Niettemin deden sarcastisch genoeg zelfs de Stalinistische communisten al voor en tijdens WO II!
    Dus degenen die steeds uitfoeteren dat mensen, die een bloedhekel aan moslims, islamieten enz. hebben, racisten, neo-nazi’s en xenofoben zouden wezen, zijn gewoon een bende huichelaars daar de radicalen onder de eerstgenoemden juist stapeldol op de nazi’s waren en anders hadden ze daarmee maar een pinguïndans of met de Stalinistische communisten een kozakkendans mee mogen uitvoeren en dan allemaal recht de oceaan in en naar het diepste gedeelte toe!

Laat een antwoord achter aan Jules Vismale Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *