Aanvankelijk dacht ik dat mijn vriendin groter was geworden, waardoor ik aan een liedje van Jeroen van Merwijk moest denken: Wat zijn de vrouwen groot. [Wat zijn de vrouwen groot/ wat zijn de vrouwen groot/ Laatst lag ik op het strand/ Ik denk: daar ligt een rondvaartboot.] Maar bij nader inzien bleek ìk het te zijn die was gekròmpen.. Het verschil was best aanzienlijk en ik vroeg me af waarom het me niet eerder was opgevallen.
Misschien was het geleidelijk gegaan, zoals bij de hoed van die man waar men iedere dag met een scherpe schaar een millimeter van de rand had afgeknipt om uit te vinden hoe lang het zou duren voordat hij iets zou merken. Behoorlijk lang dus, want processen die geleidelijk gaan lopen niet zo snel in de gaten. Het was een vreemde gewaarwording en er kon voor het verschijnsel geen bevredigende verklaring worden gevonden. Maar alles went en al snel wist ik niet beter meer. Niettemin kwamen we door de gewijzigde verhoudingen al snel in een lastig parket te verkeren.
U moet namelijk weten dat mijn vriendin aan de onderzijde nogal krap gedimensioneerd is, mede ook doordat we gelukkig hebben afgezien van de productie van nieuwe mensen omdat we vinden dat er al meer dan genoeg mensen zijn, zodat ik met slechts twee vingers [wijs- en ringvinger] haar G plek kan stimuleren. Ja, met enig geweld passen er natuurlijk wel meer in, maar dan doet het pijn en wij zijn geen liefhebbers van SM, het moet wel een beetje gezellig blijven. Maar vanwege mijn danig gekrompen toestand bleek mijn hele hànd tot onze verrassing naar binnen te kunnen: Floep! En weg was ie! Veel speling bleef er niet over, maar hij zat er toch helemaal in. Nadat ik van de verbazing was bekomen en had vastgesteld dat ik nu over 4 in plaats van 2 vingers de beschikking had om mijn vriendin te plezieren, begon ik, gedreven door mijn nieuwsgierige instelling, onmiddellijk te onderzoeken hoe de G plek op deze verdubbelde stimulatiemogelijkheden zou reageren en dat viel bepaald niet tegen. Nee, hij keek er behoorlijk van op en het duurde dan ook niet lang voordat mijn vriendin schokkend en sidderend een hoogtepunt bereikte, waarbij haar kanaaltunnelspieren zich heftig samenspannenden en mijn pols als een bankschroef omklemden.
Tevreden met het resultaat van dit zuiver wetenschappelijk onderzoek wilde ik vervolgens mijn hand weer uit mijn vriendin terugtrekken, maar wat wilde het geval? Dat ging helemaal niet! Hij zat onwrikbaar in mijn vriendin verankerd, en wat we ook probeerden, er was geen beweging in te krijgen en het zag er naar uit dat hij de rest van zijn bestaan in mijn vriendin haar onderzeebootremise zou moeten doorbrengen. Goede raad was duur. Na ampel beraad besloten we de huisarts te bellen, maar die vond ons probleem niet nijpend genoeg om ons met een visite te vereren. Nee, we moesten maar naar zijn praktijk komen, dan zou hij wel eens kijken of hij er iets aan kon doen. Opvallend was dat hij helemaal niet verbaasd was over onze penibele toestand, alsof zulke dingen dagelijkse kost voor hem waren. Goed, we moesten dus de deur uit, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want onze gezamenlijke mobiliteit was aan ernstige beperkingen onderhevig.
Probeert u het zelf maar eens, dan merkt u wel hoe lastig het is. Bovendien had mijn vriendin geen broek aan, zij was van onderen helemaal bloot en kon ook geen broek aantrekken omdat mijn arm in de weg zat. Onze hersenen maakten overuren, maar we konden zo gauw geen praktisch bruikbare oplossingen bedenken, tot me ineens te binnen schoot dat er in de gangkast nog een strijkplank stond die ik in een creatieve bui van vier rolschaatsen had voorzien.
Want dat heb ik zo nu en dan, dat ik zonder aanwijsbare reden iets nutteloos in elkaar moet knutselen, waarbij ik meestal ergens halverwege blijf steken omdat ik niet weet hoe het verder moet en het object tot nader order ergens in een kast parkeer. Dat kwam nu goed uit, want in een mum van tijd lag mijn vriendin ruggelings op de strijkplank met een deken over zich heen waaronder mijn rechterhand verdween. Als mijn vriendin haar knieën optrok paste het heel aardig want ze is maar ruim anderhalve meter lang en heeft een tenger postuur, terwijl de strijkplank nog van een vooroorlogs robuust en degelijk model was zoals men ze tegenwoordig niet meer maakt. In de huiskamer oefende ik wat met het rijden en manoevreren: rechtuit ging gemakkelijk, maar bochten maken was lastiger omdat men dan met behulp van de hefboomwerking de voorste wielen van de grond moest tillen, zoals bij een ouderwetse kinderwagen, maar ik had het al snel onder de knie zodat de reis naar de huisartspraktijk kon worden aangevangen. We reden de deur uit en gingen met de lift naar beneden. Het liefst hadden we een route genomen waarop we geen mensen zouden tegenkomen, maar dat bleek onmogelijk, zodat we al snel temidden van een flink aantal verbaasd kijkende mensen voor een voetgangersstoplicht stonden te wachten. We deden maar net alsof er helemaal niets aan de hand was en zetten ons meest uitgestreken gezicht op. Gelukkig woonde de dokter niet al te ver weg en na tien minuten reed ik mijn vriendin de ruime wachtkamer binnen die helaas behoorlijk vol zat, er waren maar een paar stoelen onbezet. Ik probeerde de ongelovige blikken van de overige patienten te negeren, nam plaats en begon met mijn vrije hand in 1 van de traditionele overjarige tijdschriften te bladeren.
Dat heb ik trouwens altijd vreemd gevonden, die oude tijdschriften. Want dokters zijn toch niet armlastig, dus waarom bijvoorbeeld geen abonnement op een actuele leesmap met bijna verse bladen genomen om de wachtende clientele af te leiden van de vraag hoe de dokter straks hun krampen, bulten en lekkages gaat inschatten? Maar dit terzijde. Ik legde de vijf jaar oude Viva [Vreemdgaan met je ex!] weer terug op de stapel, ging wat meer rechtop zitten, en keek toen pal in het verontwaardigde gezicht van een oude dame uit de betere kringen. Als blikken hadden kunnen doden was ik er niet best aan toe geweest.. Om haar te ontwijken begon ik maar wat rond te kijken en bemerkte nu dat ook de overige aanwezigen me strak en kil aanstaarden. Ik voelde dat ik begon te blozen en in een poging om mezelf een houding te geven zei ik maar weer eens ‘Erg hè, van die Titanic!’, maar door mijn nervositeit klonk het veel te luid en bovendien lachte niemand. De stilte werd nu erg drukkend en zoemde als een onheil. Dat is ook weer zoiets. Overal waar je komt, in winkelcentra, supermarkten en zwembaden, word je vandaag de dag blootgesteld aan wee-ige muziek die uit onzichtbare luidsprekers sijpelt, maar in wachtkamers heerst nog steeds de stilte van het graf. Normaal gesproken hou ik niet van die ongevraagde klanken, maar nu waren ze me zeer welkom geweest. Inmiddels gloeide mijn hele hoofd als een straalkachel en voelde ik een zweetdruppel over m’n wang lopen. Mijn rechterhand was al klam, maar mijn linker werd het nu ook. De spanning nam iedere sekonde verder toe tot hij een bijna ondraaglijke waarde bereikte.
Ook onder mijn hoofdhaar begon het nu te te zweten, waardoor ik het idee kreeg dat ik een pruik droeg die op m’n hoofd dreef, en ook het tikken van de ouderwetse klok aan de muur, dat me nog niet eerder was opgevallen, drong nu duidelijk tot me door. Tik.. tak.. tik.. tak.. tik.. tak..
En toen, ineens, ik wilde het niet, echt niet, dat zweer ik, het gebeurde domweg, ik kon er niets aan doen, tòen begon mijn rechterhand plotseling, en zonder dat ik hem opdracht daartoe had gegeven, uit alle macht met vier vingers tegelijk de G plek van mijn vriendin te stimuleren! Tot dusver had zij zo neutraal mogelijk naar het plafond liggen staren, maar nu hief zij haar hoofd op en keek mij aan met een mengeling van verbazing en angst, waarna zij tegen wil en dank begon te kreunen. De overige aanwezigen begonnen te mompelen, almaar harder te mompelen, en de strijkplank wiebelde onder het geweld steeds heftiger op zijn rolschaatsen. Mijn hand groef als een op hol geslagen machine in mijn vriendin haar dienstingang en weldra ontsnapten aan haar mond rauwe kreten die zich met het toenemende geschreeuw van de anderen mengden. Om een lang verhaal kort te maken: juist op het moment dat mijn vriendin luidschreeuwend klaarkwam en met strijkplank en al tegen de vloer smakte waarbij ze mij in haar val meesleepte, stormde de door het lawaai gealarmeerde huisarts de wachtkamer binnen. Niet veel later bevonden we ons in de behandelkamer waar de dokter mijn vriendin lokaal een spierverslapper toediende wat tot gevolg had dat ik mijn hand bijna moeiteloos uit haar kon bevrijden. En niet lang nadien liepen mijn vriendin en ik opgelucht huiswaarts met de strijkplank gezellig tussen ons in.
Bij wijze van epiloog kan ik nog melden dat de oorzaak van mijn verkleining nog steeds niet gevonden is, maar het proces lijkt niet door te zetten want mijn lengte is sinds het bezoek aan de dokter stabiel gebleven. En om een of andere reden weet ik nu wat ik met de strijkplank moet doen, wat er nog aan ontbrak. Ik ga er een mast met een zeiltje op zetten.
BOEM! O nee, ach wat, waarom ook niet?
Ja, die wachtkamers brengen wat teweeg.
Jeuj! Sommige avonturen zijn echt groter dan andere. Vooral die kleine.
U bent een liefhebber van cryptogrammen?
hehe :-) Master
Spencer is maagd, zoveel is wel duidelijk.
Was het maar waar, dan had hij nog iets om naar uit te kijken.
Als er niet af en toe wat sex was, wat zou het leven dan zijn? Een zinloos gevecht tegen gewrichtsverstijving en cariës.
Ik weet zeker dat er ergens een diepere betekenis achter dit verhaal zit die veel zegt over de zin van het leven en alles, maar ik kan er niet op komen.
Hoe weet je dat zeker? Dat van die diepere betekenis. Ergens.
Nou bijvoorbeeld dat die krimpende man een symbool is voor de gewone burger, en die vriendin is een symbool voor het turbo-kapitalisme en de hand is een symbool voor de financiele schuld en voor de moraal en voor je ziel, en dat je dan dus vastzit en er niet meer uitkomt, en dat het af en toe lijkt of het fantastisch is met allemaal sidderende orgasmes maar in werkelijkheid zit je dus gewoon tot over je oren in de shit en het komt nooit meer goed, en trouwens die dokter bestaat in het echt helemaal niet, want dat is een hollywood-achtig happy end dat eigenlijk weggelaten had moeten worden want dan was het verhaal nog sterker geworden.
Of misschien iets heel anders.
Is dat nu een gave die u hebt, of is het aangeleerd?
Het is afgekeken.
Spencer heeft volgens mij helemaal geen strijkplank.
Ook geen rolschaatsen trouwens.
Heeft ie eigenlijk wel een vriendin?