Mijn leven is (ik ben geboren in het in 1953 nog zeer ruime dorpje Limmen, 8 km ten zuiden van Alkmaar. Bloembollenvelden, met af en toe een huis, herinner ik me. Herinner ik me ongetwijfeld verkeerd. We woonden centraal in Limmen, aan de Middenweg, tegen de Kerkweg aan. Aan de voorkant was een bloembollenveld en dan was er het grote huis van de oude Seignettes. Daarachter woonde tante Anna, uit Nibbixwoud, in wier keukentje het zo heerlijk kon ruiken, ik weet niet meer waarnaar. Mango? Nee, dat kan niet, want dat bestond nog niet, toen. Rechts van ons woonde de familie Dekker, waarvan de oudste zoon, Kees, nog raadslid voor de CPN is geworden. Ik meen, maar ik weet niets zeker, dat hij tenslotte ongelovig is geworden, en ook vrij vroeg is gestorven. Zijn zus, Ans, is jarenlang in ons gezin als werkster behulpzaam geweest, totdat ze ging trouwen met Kees Dekker (geen familie), de geweldige en ook harde spil van RKVV Limmen. Links van ons woonden de Kuilmans. Vader en zoon Marcel: schilders. Dochter Paula, die altijd met haar voeten naar binnen gekeerd vooruitliep, was even oud als ik. Ik zal u iets vertellen wat ik nog nooit verteld heb. Toen ik zes jaar was, achtte ik de tijd gekomen om ‘het’ eens te proberen. Met Paula, die ook altijd zo enorm leuk kon lachen. We gingen liggen in de greppel naast de heg en we kleedden ons uit. Dat was al zeer spannend. Ik pakte een stengeltje van de heg, dat ik ontdeed van lastige blaadjes, en ik zei: ‘Paula, nu moet je eens voelen!’ Vervolgens duwde ik dat stengeltje bij Paula naar binnen. Ik weet niet meer of het in haar kontje of haar kutje is geweest, in elk geval kwam er geen klacht van. Maar ik wist al zeer vroeg dat er verschil was tussen jongens en meisjes. In Limmen was er een strikte scheiding tussen de jongens en de meisjes, helaas. De jongens gingen naar de St. Cornelius Lagere School, de meisjes gingen naar de Maria Meisjesschool. Daar raakte ik het spoor volledig kwijt, zou je kunnen zeggen, Ik deed wel mijn best en ik haalde voortreffelijke cijfers – ik las veel, alles wat ik lezen kon, tot en met de teksten op de pindakaaspotten – maar ik denk achteraf dat ik daar, rondom mijn elfde jaar, mislukt ben) mijn leven is niet helemaal gelukt.
Mislukt
Begon me, door het missen van Dirkswoud, haast wat zorgen te maken over de auteur. Maar gelukkig slaat tie terug met het langste stuk proza tussen haakjes dat ik ooit gelezen heb. En ik schoot in de lach bij: Mango? Nee, dat kan niet, want dat bestond nog niet Als je het niet erg vindt, dan ga ik daar ook een keer een variatie van gebruiken.
Over lezen gesproken. Ken je het boek (met foto’s!)van (haast) streek- en generatiegenoot Robert Anker ‘Negen Levens, Een dorp als zelfportret’ uit 2005. Hij beschrijft daar ook zo die straten, huizen en mensen uit zijn jeugd in Oostwoud.
Je had Paula nooit moeten laten gaan.