Soms

Leonard vraagt of ik het een geschikt moment vind voor een glaasje cognac. Ja lekker, zeg ik, want ik vind bijna ìeder moment eigenlijk wel geschikt voor een glaasje cognac. Hij verwijdert zich en ik heb nu de tijd om het vertrek waarin ik me bevind wat nader te bekijken. Veel donker hout en donkere kleuren. Velours gordijnen en groene, wollige vloerbedekking. Veel oude dingen. Het soort inrichting dat door veel mensen voor chic wordt gehouden, maar waar wat mij betreft de bezem van de 20ste eeuw wel eens door heen mag.

Ah, daar is Leonard alweer. Hij toont mij een fles die hij op beide handen laat rusten, de ene hand onder het kontje van de fles, de andere onder de hals, alsof hij een beebietje torst en dat zometeen gaat wiegen. Kijk, zegt hij, dit is dus een hele fijne cognac. VSOP, 17 jaar oud. Niet verkrijgbaar bij de Nederlandse slijter. Nee, zelf in Frankrijk gekocht bij een oude wijnboer die jaarlijks slechts een klein aantal flessen in de handel brengt. Nou ja, in de handel brengt.. ze zijn eigenlijk alleen voor intimi, tot welke groep hij zich gelukkig mag rekenen. Hij kent de oude man al heel lang en zoekt hem minstens 1 keer per jaar op.

Terwijl hij praat krijgt z’n stem steeds meer een Frans accent. O nee hè, denk ik geschrokken, het zal toch geen Francofiel zijn? Zo’n figuur die nooit uitgepraat raakt over de schoonheid van het Franse landschap en de Franse vrouwtjes, die bekent dat hij dan wel in Nederland geboren en getogen is, maar in zijn hart eigenlijk een Fransman is en zich pas thuis voelt als hij vanuit Belgie de Franse grens passeert, die maar niet ophoudt de Fransigheid der Fransen te bezingen met hun zjwahduhvievruh.. Zometeen haalt hij nog een fotoalbum tevoorschijn waarin we Leonard naast de stuurs kijkende wijnboer kunnen zien staan die natuurlijk gewoon Pierre heet en een echte Franse alpinopet op zijn doorleefde kop heeft. En die Leonard Leonaaaar noemt, zo echt Frans. Leonard legt nu uit hoe cognac gemaakt wordt. Eerst heb je witte wijn van maar liefst drie druivenrassen, te weten de ugni blanc, de folle blanche en de colombard. Die wordt gedestilleerd volgens een methode die alambiek heet, en nee glimlacht hij, dat heeft niets met Suske en Wiske te maken.. Deze alambiek heeft 50 procent alcohol en daar gaat dan water bij waarna een tweede destillatiefase ingaat die bonne chauffe heet.

Dat klinkt goed zeg ik, en wijs aanmoedigend op de fles. Schenk dan maar eens in. Maar hij schenkt niets in. Nee, eerst moet hij nog van alles kwijt over de betekenis van het aantal sterren bij cognac, hoe meer hoe beter. Want dat heeft te maken met de ouderdom. En dan is er natuurlijk nog de juiste manier van bewaren. En de juiste drinktemperatuur. Ondertussen wordt mijn keel steeds droger en ik begin nu toch echt behoorlijk geïrriteerd te raken. Maar in plaats van wat in te schenken begint die Leonard nu over het glas waaruit cognac gedronken moet worden te oreren. Veel mensen drinken cognac uit een verkeerd glas en dat schijnt hem echt aan het hart te gaan. Het enige juiste glas is een zogeheten schwenker, doceert hij. Hij zal me er even een paar laten zien en opent een wandmeubel met veel te veel houten krullen waaruit hij twee glazen tevoorschijn haalt die ik inderdaad als cognacglazen herken.

Ik vat weer moed, want zowel de cognac als de glazen zijn nu in ieder geval in hetzelfde vertrek aanwezig en het moment van de huwelijksvoltrekking tussen beide productgroepen kan nu niet ver weg meer zijn. Maar nee, Leonard is nog niet klaar. Ogenschijnlijk hebben we te maken met twee identieke glazen. Maar dat is slechts ogenschijnlijk.. In werkelijkheid zijn er namelijk kleine, maar voor de kenner belangrijke verschillen aan te wijzen.. Nee toch.., denk ik terwijl ik mijn hartslag voel toenemen, hoe is het toch allemaal mogelijk. Wat is dat toch met die Francofielen? Dat ongelooflijke geouwehoer over de bijzonderheid van alles wat Frans is? Weet hij dan niet dat van alle Europeanen de Fransen het minst vaak onder de douche gaan? Stinkende viezerikken zijn het. En dan die eigendunk van ze en dat groteske gelul. Wel eens een boek gelezen van een Franse filosoof? Dik en zwaar genoeg om er een olifant mee buiten westen te kunnen slaan, maar niets dan complexe lucht en puberale dwarsigheid. Enorme woordwolken die.. Maar wacht, hij maakt de fles nu open, het gaat de goede kant op. Helaas, ook de fles blijkt ‘zijn eigen verhaal’ te hebben. Godverdomme man, vloek ik nu inwendig, wat kan mij die fles nou schelen? Schenk nu toch eens in! Al kwam het uit een tankwagen!

Leonard is nu aangekomen bij het opwarmen van het glas. Ook heel belangrijk. En dat er niet meer dan een bodempje van de godendrank in de schwenker moet. En dan moet je dat bodempje in de schwenker laten ronddraaien zodat het aroma vrij komt en dan met je neus er boven.. Rechts van me staat op de brede vensterbank een bronzen engel van een halve meter hoog. Zal ik die eens pakken en er Leonard eens een flinke schwenker mee voor zijn harses verkopen? Of zal ik de engel der gerechtigheid met geweld in één van zijn Franse neusgaten drijven zodat het bloed rijkelijk gaat stromen? Nee, daar kom je nooit mee weg. Ja, je zou de stervende Francofiel wel op de vloer achter kunnen laten, maar je hebt geen alibi. En natuurlijk zal je dan zien dat je tegen iemand gezegd hebt dat je vanavond naar die Leonard zou gaan, die onlangs door een onwaarschijnlijke reeks van toevalligheden tot je kennissenkring is gaan behoren. Nee, je zou gegarandeerd ingerekend worden en wat zou je dan tegen de rechter moeten zeggen? Nou, monsieur Leonard was net bezig een glas cognac voor me in te schenken toen ik ineens die engel greep en.. Nee, dat wordt minstens 20 jaar cel. Waarom moeten mensen zoals ik dit zich laten welgevallen zonder iets terug te kunnen doen? Waarom worden de slachtoffers gestraft en gaan de daders vrijuit? Is er dan geen gerechtigheid meer? Waarom zwijgt de politiek? Waar is de verlossing? Is er iemand die me kan bevrijden? Iemand.. Ergens.. Help..

23 Reacties

  1. Bulder. Zjwahduhvievruh: nog meer bulder.
    Zucht… die francofielen… Die denken dat ze zooo goed Frans spreken… Was eens in de apotheek in mijn (touristische) stadje. Stond daar een echtpaar met een vraag. Ze begrepen het ingewikkelde antwoord voltrekt niet en bleven maar dezelfde vraag herhalen. De farmaceut was op het punt om ze verder te negeren. Na een poosje van dit noncommunicatieve pingpong sprong ik ertussen. In 1 zin naar de farmaceut en 1 zin naar de NLers had ik het probleem opgelost. Je zou zeggen: dat verdient een bedankje? Maar nee hoor: de NLers waren op hun pik getrapt dat ik beter Frans kon dan hen!!!! “Dat konden we zelf wel.” of zoiets, werd mijn deel. Jezus Christus zeg.

  2. Dit is een, naar mijn bescheiden lekenmening, briljant stukje. Een forse schouderklop en een enorme vaas bier voor u, Spencer Brandsen.
    Maak daar trouwens maar een kopstoot van, ober. En voor mij ook.

  3. Ingehouden woede is dus een prima drijfveer om te schrijven. Leuk stuk, erg leuk.
    OZ, wat betekent: #TofB? Ben ik de enige die niet weet wat dat is?

  4. Pingback: Dankwoord | Nurks
  5. Het juryrapport dat Spencer Brandsen aantrof in een enveloppe waarin tevens honderd euro zat. De woorden tussen haakjes zijn van Spencer zefl:

    Soms

    Amusant, komisch verhaaltje met een licht filosofisch-existentiele [zonder puntjes] ontknoping. Goed geschreven.

    + Erg leuk verhaal over het snobisme van de de [twee keer de] wijnkenner [terwijl het over cognac gaat].

    + Het is goed geschreven [dat was al gezegd].

    + De sterkste zin uit het stuk is: ‘zowel de cognac als de glazen zijn nu in ieder geval in hetzelfde vertrek aanwezig’ etc [mee eens].

    Het slot is wat zwak, de climax had wat fantasievoller gekund [mee eens, ik wist niet hoe het verder moest]. De titel is nietszeggend [hoezo, denken ze dat ik zoiets iedere dag meemaak?’.

    Erg fijn geschreven, maar zwak einde. Was een beetje een teleurstelling [ja, dat weten we nu wel]. Zat te wachten op het sublieme, op een goed gevuld cognac glas voor de lezer, maar die [dat toch?] bleef uit.

    Aardig verhaal, maar wel een beetje lang [in verhouding tot wat?]. Het slot had wel iets krachtiger gemogen. Het gaat een beetje als een nachtkaars uit [net als ik toen ik het schreef].

    [Ps: Wel een aardige boektitel: Wachten op het sublieme.]

  6. Pingback: Soms | Nurks

Laat een antwoord achter aan Paul van Buuren Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *