Bij de dood van Khadaffi

Ik heb het niet zo op de dood. Ik word er niet graag mee geconfronteerd. Ik ken de aantrekkingskracht wel. Als er op straat een ongeluk gebeurd is, heb ik ook de neiging om te gaan kijken. Maar ik weersta mijn verlangen. Dit in tegenstelling tot mijn medemensen, die meestal massaal toestromen om ongegeneerd te gaan kijken.

Tegenwoordig is het niet zo makkelijk om beelden van de dood te mijden. In vrij korte tijd ben ik, zonder dat ik het wilde, geconfronteerd met het dode lichaam van Michael Jackson, met een Chinese peuter die door twee auto’s wordt overreden, en met het dodelijk gewonde lichaam van Khadaffi dat over de grond gesleept wordt.

De peuter en Khadaffi zag ik nota bene in een programma van Paul de Leeuw. Ik zat nietsvermoedend naar het begin te kijken, omdat een oud-klasgenoot van mijn vrouw in de huisband van Paul de Leeuw speelde. Als openingslied zong Paul de Leeuw ‘We zullen doorgaan’. Achter hem werden beelden van het nieuws van de week vertoond. Het publiek zong en klapte vrolijk mee. En daar werd ineens die peuter overreden. En daar werd ineens het bloedige lichaam van Khadaffi over de grond gesleept.

De foto van de dode Khadaffi schijnt in zo ongeveer elke krant en op elke homepage te hebben gestaan. Het lijkt zelfs helemaal geen punt van discussie meer te zijn, op de diverse redacties. Ze lijken zelfs enigszins verbolgen dat er mensen zin die zich eraan storen. Redacties verdedigen zich met het argument dat het nieuws is. En dat er vraag is naar bewijs. Maar volgens mij is dat helemaal niet hun beweegreden om het zo pontificaal te tonen. De reden om het zo pontificaal te tonen is puur het opkrikken van de verkoop- annex bezoekerscijfers.

Tien jaar geleden waren mensen geschokt door de foto’s van mensen die uit de Twin Towers sprongen. Moest dat nou! Kinderen zagen die kranten ’s ochtends. Een jaar later waren ze verontwaardigd over de foto van een neergeschoten Pim Fortuyn. Weer twee jaar later durfde alleen De Telegraaf het aan om een foto van Theo van Gogh te tonen waarin je hem echt met een mes in zijn borst zag. Dat beeld heb ik ook altijd proberen te vermijden, dat is niet gelukt.

Het gaat mij niet om mijn tere zieltje dat niet tegen dit soort foto’s kan. Mijn tere zieltje kan daar prima tegen. De tere zieltjes van de meeste mensen kunnen ertegen. Zelfs de tere zieltjes van de meeste kinderen kunnen er tegen. Het gaat niet om ons, de toeschouwer, het gaat om dat lichaam. Uit de achteloze gretigheid waarmee het lichaam van Khadaffi, het lichaam van Michael Jackson, de overreden peuter worden getoond, spreekt een soort minachting jegens het leven uit dat mij tegen de borst stuit. Omdat je, dankzij de digitale revolutie, alles binnen een paar klikken kunt zien, lijken nieuwsredacties te denken dat ze ook maar alles kunnen tonen. Het maakt niet meer uit. Ben  je de eerste die het toont, trek je toch een hoop bezoekers. Alle afwegingen die ze vroeger maakten, lijken niet meer te gelden. U mag me ouderwets noemen, maar ik vind dat een achteruitgang.
Het gaat me niet om alle foto’s van doden. Als het leven lang geleden is uitgedoofd, heb ik geen moeite mee. Het dode lichaam van John Dillinger wil ik best zien. Ik heb ook geen moeite om de executie van deze Vietcong-strijder te zien. Ik zie de iconische waarde van die foto. Ik vond het ook terecht dat ik nog niet zo lang geleden een foto zag van een Zimbabwaanse bewaker die door Zuid-Afrikanen in brand is gestoken en die op handen en voeten zijn laatste adem uitblies. De dode lichamen van slachtoffers van een genocide, die moeten ook getoond worden. Het heeft denk ik te maken met de grens tussen nieuws en sensatie. Dat je met nieuws het dode lichaam wel respecteert, maar met sensatie niet. De dood van Khadaffi is nieuws. Zijn levenloze in bloed gedrenkte gezicht is sensatie.

Op Twitter verdedigde de voormalige hoofdredacteur van het NOS Journaal, Hans Laroes, de keuze om de beelden van de vermoorde Khadaffi te tonen met de volgende woorden: “N.a.v. discus over beeld Khadaffi: ik hoor nooit iemand zeggen:, doe die WK-finale maar niet, ik hoor de uitslag wel, beeld voegt nix toe.” Hij bedoelt het volgens mij als argument om de beelden wél te laten zien. Maar ik vind het vooral aantonen dat de dood van Khadaffi entertainment is.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

5 Reacties

  1. Persoonlijk vind ik het schokkender als een cabaretier het stemmig en geinig vindt om beelden van een overreden en overleden kind als achtergrond bij een liedje te gebruiken. Dat kan hij doen, hij kent het kind niet. Had ze maar niet in het nieuws moeten komen nietwaar, nu is ze vogelvrij. Triest.
    Wat betreft het plaatsen van de foto’s van Khadaffi ben ik wat ambivalenter. Ik zie het niet als entertainment, maar als illustratie van het lot van de man: hij eindigt in de goot. Geen misverstand mogelijk. En het isnieuws tenslotte, een dramatisch slotakkoord.

Laat een antwoord achter aan Oud Zeikwijf Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *