Zomergasten met Molovich (7) – Donald Duck als nazi

Connie Palmen: Weet je wat zo moeilijk is: wie nu? Welk intellectueel zwaargewicht is er nu nog over die tegen me opgewassen is? Cees wil wel, maar ja, die wordt er ook niet bepaald jonger op. Bovendien schijnt die tegenwoordig in z’n broek te plassen. Wil ie niet toegeven. Maar je ruikt het wel. Dat zurige. Ik bedoel…

Max J. Molovich knikt lichtelijk nerveus afwisselned naar Connie Palmen en naar de camera’s. Alsof hij iets duidelijk wil maken.

Connie Palmen: Wat?

Max J. Molovich: (fluisterend) De camera’s, de camera’s.

Connie Palmen kijkt de camera in, schrikt, gooit haar sigaret onder tafel en hervat zich razendsnel met een uiterst charmante glimlacht.

Connie Palmen: Dat waren de Snorkels. Euhm… ja Max, dan gaan we het nu hebben over een goede vriend van je. Vertel eens, wanneer heb je ‘m leren kennen?

Max J. Molovich: Hnmm, eind jaren ’80 moet dat zijn geweest. Ik woonde in die tijd in een of andere uithoek van Alaska, waar nooit iemand kwam… minding my own business… Op een dag kwam ik bij de bakker en merkte ik dat een zekere opwinding zich van de bewoners had meester gemaakt. Dus ik vroeg wat er aan de hand was. Nou, dat mochten ze nog niet zeggen, maar via via had iemand van de werkster van de vrouw van de burgemeester gehoord dat we hoog bezoek kregen. Er zouden filmopnames gemaakt worden.

Er vormt zich een klein rookpluimpje van onder de tafel.

Max J. Molovich: Die middag zou de filmploeg komen. Heel het dorp was uitgelopen om ze te verwelkomen. Maar van de grote ster geen spoor. En niemand die het ons wilde vertellen. Men ging de set opbouwen. Een iglo en een paar pinguins. Het moest de Noordpool voorstellen.

Connie Palmen: En toen kwam hij daar ineens met veel kabaal binnenrijden.

Max J. Molovich: Precies. In dat bekende rode autootje van ‘m. Samen met zijn neefjes. Hij kwam veel te hard op de bocht af, raakte in een slip, draaide drie keer rond zijn as en kwam tot stilstand tegen een lantaarnpaal. Luid scheldend stapte hij uit en begon met zwaaiende vuisten te springen en tegen de voorband van zijn autootje aan te trappen, waarna hij nog kwader werd omdat z’n voet pijn deed.

Connie Palmen: Hahaha, stapt de man ooit uit zijn rol?

Max J. Molovich: Ik heb ‘m er nooit op kunnen betrappen.

Connie Palmen: Voor de mensen die het nog niet door hadden: we hebben het natuurlijk over Donald Duck. Volgens velen de grootste method actor die ooit geleefd heeft. Voel jij dat ook zo?

Max J. Molovich: Ja nou! Die middag in Alaska bijvoorbeeld. Hij hoefde alleen met een hamertje tegen een iglo te kloppen terwijl er vijf pinguins toekeken. Hij was namelijk uit Duckstad getrapt omdat hij, nadat hij per ongeluk het geboortehuis van Cornelis Prul had gesloopt, de woede van de stad op zijn hals had gehaald. En nu probeerde hij zijn sloopkunsten aan de pinguïns te slijten.

Connie Palmen: Een klassiek einde van een Donald Duck-aflevering.

Max J. Molovich: Precies. En het is maar één plaatje. Tien seconden werk voor elke willekeurige andere acteur. Maar Donald Duck verdiept zich eerst in de kunst van het iglo-bouwen en praat uren met de pinguïns om hun beweegredenen te doorgronden voordat hij de camera’s laat draaien.

Connie Palmen: Ongelooflijk. En diezelfde avond ben je met ‘m aan de praat gekomen.

Max J. Molovich: Ontzettend aardige eend. Heel bescheiden, heel gewoon gebleven. Maar ongelooflijk talentvol. Ik weet niet Connie, of jij je een beetje in Donalds carrière hebt verdiept…

Connie Palmen: Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik niet alles van hem gelezen of gezien heb…

Max J. Molovich: Nou, dat moet je dan maar eens snel gaan doen. Donald Duck kan namelijk zo ongeveer alles. En hij kan het ook nog eens uitmuntend. Als hij golft, golft hij beter dan Tiger Woods in het kwadraat, als hij tuiniert is hij de sierlijkste heggenknipper sinds die hovenier van Versailles, en als hij huizen sloopt, dan is baksteen noch staalconstructie veilig voor zijn sloopkogel. En ondanks al die talenten is hij gewoon benaderbaar. Geen enkele kapsones.

Connie Palmen: Alles voor de kunst. Dat zien we trouwens ook in het stukje dat jij hebt uitgekozen. Een zeer interessant fragment, mag ik wel zeggen. Uniek in de carrière van Donald Duck. Overigens is dit de enige film waarvoor hij ooit een Oscar heeft ontvangen.

Max J. Molovich: O ja? Dat wist ik niet. Kijk, dat bedoel ik nou. Ik ken ‘m nu al zo’n jaar of zeventien, kom geregeld bij ‘m over de vloer, maar nog nooit heeft hij mij verteld dat hij een Oscar op zijn naam heeft staan. Ik durf te wedden dat ie het beeldje aan Katrien heeft gegeven.

Connie Palmen: Nou, da’s trouwens het enige wat ik nooit van ‘m begrepen heb, zijn liefde voor Katrien. Zo’n ongelooflijke bitch, wie kan daar nu voor vallen?

Max J. Molovich: Ach, Connie, Hans en Ischa zijn toch ook op jou gevallen?

Max J. Molovich en Connie Palmen lachen allebei smakelijk om deze kleine sneer. De rookpluim vanonder de tafel begint echter verontrustend grote vormen aan te nemen.

Connie Palmen: Hahaha. Touché, Max, touché.

Max J. Molovich: Maar zonder gekkigheid. Katrien is een heel aardige meid als je haar wat beter leert kennen. Ik ben alleen van mening dat ze eens een keertje duidelijk moet zijn naar Donald toe. Het is óf hij óf Guus Geluk. Je kan niet je hele leven van twee walletjes eten. Vroeg of laat krijg je de praatjes…

Connie Palmen: En ben je ineens een vuile slet.

Max J. Molovich: Precies.

Connie Palmen: Laten we het over het fragment hebben. De film stamt uit 1942. Donald Duck is een nazi.

Max J. Molovich: Speelt een nazi, Connie, speelt een nazi.

Connie Palmen: Ik heb me wel laten vertellen dat Donald, in voorbereiding van deze film, wel degelijk nazi is geweest. Hij heeft zelfs drie maanden in Berlijn gewoond.

Max J. Molovich: Ja, dat is waar. Dat is weer de bevlogen method actor die hij nu eenmaal is. In voorbereiding op zijn rol heeft hij zich inderdaad tot het nazidom bekeerd. Maar puur en alleen om aan den lijve te ondervinden wat het betekent. Daarna heeft hij zich met de felst mogelijke bewoordingen van het nazidom gedistantieerd.

Connie Palmen: Oorspronkelijk heette de film Donald in Nutsiland, maar omdat het bijbehorende liedje ‘Der Führer’s Face’ een grote hit werd, is de film nu onder die naam bekend. Laten we gaan kijken…

De rookpluim is nu een dikke rookwalm geworden. Max J. Molovich en Connie Palmen wachten totdat het beeld begint.

Connie Palmen: Wat ruik ik trouwens, brandt er iets aan?

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

10 Reacties

  1. Deze reeks gaat veels te hard man! Hij is te goed voor elke dag, dat hou ik niet bij dan ga ik het gehaast doorharken en dat is het niet waard, zeker niet na die magistrale snorkels en KITT actie.

    1. Op de een of andere manier heb ik dat met het hele Nurks: dat tomeloze tempo, vanaf het begin eigenlijk al. Het jaagt maar door, en weer een geweldig stuk, en weer een magistraal stukkie, en weer een meesterlijke Dirkswoud, en gotsalmekrake, weer zo’n schandalig horror verhaal. Nou blijf ik hier nog zitten met: subliem, in de lach schieten etc, maar stop de tijd maar.

  2. Connie Palmen droogt uit! Schenk haarzelf nog een wijntje in en kom als de wiedeweerga met een fragment op de proppen, anders kan het wel eens einde verhaal zijn.

  3. Toen ik als kind de Donald Duck las deed ik dat nog niet op de manier die ik later overnam van deskundigen en de normloze maatschappij van Duckstad en hun bewoners met die van ons vergelijken en zie ik Donald niet eens als een nazi al kan hij beslist zeer onsympathiek en gewelddadig overkomen.
    Er zijn inderdaad een hoop vergelijkingen te vinden de maatschappij van Duckstad en onze maatschappij al zullen de rechters aldaar die ik opnoem misschien niet links gezind zijn maar wél soortgelijke ideeën erop na houden. In Engeland was er pas een rechter geweest die vond dat inbrekers reuze dapper waren als ze ongevraagd andermans huis indrongen!
    Het zou nog erger wezen als achter een afbeelding van Donald Duck een portret werd geschilderd van Peter Kürten, de Vampier van Düsseldorf, die in de jaren ’30 tientallen vrouwen en meisjes in die Duitse stad aanrandde, verkrachtte en vermoorde om hun bloed als een vampiervleermuis op te drinken! Donald Duck zal gelukkig het bloed van moslimextremisten en EU-leiders zeker nooit letterlijk willen drinken maar misschien wel figuurlijk!

  4. De karakters van Donald duck, zijn familie, kennissen, vrienden en vijanden (die gelukkig GEEN nazi’s zijn!) kan hier als volgt worden omschreven:

    Donald Duck: Deze eend woont in Duckstad en hij ziet er nog steeds vrij jong uit. Hij is ontzetten driftig, een pechvogel, vaak een na-aper, kan ontzettend arrogant overkomen en is verplicht om als vader en moeder te fungeren voor zijn neefjes Kwik, Kwak en Kwek. Zo wordt Donald zelfs gekleineerd en uitgezogen door zijn oom Dagobert die hem nauwelijks beter behandeld dan diens (vaak even onsympathieke) personeel! Als Donald echter teveel ellende aanricht in Duckstad om zijn mislukkingen vlucht hij geregeld naar Timboektoe, Verweggistan of de Noordpool toe!

    Kwik, Kwak en Kwek Duck: Deze drie-eiige eenden zijn de kinderen van Dumbella Duck en dus de neefjes van Donald en ze lijken contant met hun oom in strijd te zijn om gezag en ongehoorzaamheid. Ze hebben een gruwelijke hekel aan school waar ze constant slechte cijfers halen of gaan uiteindelijk spijbelen ofschoon de neefjes alle kennis uit het Woudlopershandboek halen! Kwik, Kwak en Kwek helpen meestal hun oom wel uit de problemen als ze op avontuur zijn ofschoon beide partijen elkaar ook geregeld bedriegen, chanteren en uitbuiten!

    Katrien Duck: Een vrouwelijke eend die ondanks haar achternaam GEEN familie is van Donald! Ze is een roddeltante, ontzettend ijdel, driftig en heerszuchtig en ze kan haast nooit kiezen tussen Donald, Guus en de neefjes, laat staan andere “aanbidders”! Vaak probeert ze Donald te bewegen om het huishouden te doen of dure cadeau’s van hem te krijgen, op andere momenten wil ze profiteren van het geluk van Guus of gaat ze met de neefjes uit picknicken als ze van beide kemphanen niets gedaan krijgt. Daarbij gebruikt Katrien ook grof geweld tegen hen als ze in haar aanbidders wordt teleurgesteld.

    Guus Geluk: Een gans die meer op een eend lijkt en de neef is van Donald. Hij is een grote geluksvogel die loterijen makkelijk wint, grote geldbedragen in de schoot krijgt geworpen en daarom is hij ook aartslui en heeft Guus een gruwelijke hekel aan werken, gelijk aan Gijs Gans die eveneens een gans is. Vaak lijkt hij met zijn geluk de liefde van Katrien te willen kopen waarbij hij constant ruzie heeft met Donald en meestal ook met andere familieleden en als Guus zelf zijn geluk naar de hand wil zetten heeft hij weer gewoon pech!

    Dagobert Duck: Een ontzettend rijke en gierige eend die de oom is van Donald, Guus en Kwik, Kwak en Kwek. Hij is vreselijk hebzuchtig en vaak ook gemeen en bezit een pakhuis vol met geld waar Dagobert letterlijk en figuurlijk in zwemt! Jammer genoeg gunt hij zijn familie, vrienden en personeel helaas nauwelijks iets hiervan en bezit een geluksdubbeltje wat hij ooit verdiende en de bron is van zijn rijkdom maar ook een bron van ergernis is daar talloze boeven en bedriegers hem steeds belagen.

    Oma Duck: Zij is een oude eend die feitelijk al boven de 100 jaar oud is maar fysiek nog 40 jaar jonger blijkt. Ze is op zich heel goedhartig naar haar familie toe, ze houdt niet bepaald van technische snufjes of machines en ze kan geweldig goed schoonmaken en koken, vooral taarten! Zo is Gijs Gans haar knecht, en achterneef, die helaas meer van luieren houdt dan van werken en graag de taarten van Oma consumeert, vaak tot haar grote ergernis.

    Gijs Gans: Hij is een gans die liever in een hooiberg slaapt daar hij ontzettend lui is en erg vraatzuchtig! Zo eet hij het liefste taarten van Oma en is vaak zo onhandig dat Gijs alleen maar een hoop ellende veroorzaakt waardoor hij erg onsympathiek overkomt, gelijk aan Guus die overigens ook een gans is en net zo lui.

    Lizzy, Juultje en Babetje Duck: Deze meisjes-drieling zijn de tegenhangers van Kwik, Kwak en Kwek met wie ze een haat-liefdeverhouding hebben. Ze zijn de nichtjes van Katrien en lid van de Roodkapjes-patrouille en doen vaak beter hun best op school. Later ruilden Lizzy, Juultje en Babetje hun vlinderstrikken in voor moderne kapsels.

    Willie Wortel: Hij is een goedaardige kraanvogel die allerlei uitvindingen doet voor iedereen die helaas niet altijd naar behoren werken. Vaak doen deze uitvindingen het juist iets TE goed of veroorzaken ze enorme problemen in de vriendenkring van Willie Wortel of de inwoners van Duckstad. Hij heeft een hulpje in de vorm van Lampje, een mini-robot met een gloeilampje als hoofd, die altijd in komische situaties belandt.

    De Zware Jongens: Dit zijn een stel omvangrijke boeven met slecht geschoren gezichten en zwarte maskers op. Meestal zijn ze met zijn drieën of met veel meer en het doel van de Zware Jongens is dan ook meestal om Dagobert, zijn familie of andere inwoners van Duckstad te beroven. Dit mislukt geregeld waardoor ze in de gevangenis verdwijnen en daar helaas altijd weer uitkomen door te ontsnappen of door naïeve directeuren en heropvoeders die menen dat de schurken alsnog veranderd kunnen worden.

    Govert Goudglans: Hij is een eend die bijna net zo rijk is als Dagobert en ziet deze als zijn grootste concurrent. Govert is echter veel geniepiger en gemener dan Dagobert en schuwt listen en geweld niet in de hoop hiermee nog rijker te worden al is hij daar minder succesvoller in.

    Zwarte Magica: Zij is een eend met zwart haar en een boosaardige heks die altijd op het geluksdubbeltje van Dagobert uit is waarmee ze metaal wil omtoveren tot goud. Vaak krijgt Zwarte Magica het dubbeltje wel in handen maar verliest het uiteindelijk toch nog.

    Bertus Bolderbast: De slechtgehumeurde buurman van Donald met wie hij altijd overhoop ligt, zelfs om de kleinste ergernissen. Ze bestrijden elkaar met grof geweld en enorme vernielzucht en kunnen totaal niet aan elkaar ontsnappen daar Donald en Bolderbast elkaar tijdens verhuizingen en vakanties weer tegenkomen! Het is alleen niet bekend of hij met andere buren ruzie maakt of bevriend is met Guus.

    Venijn McSnekke: Een varken met een snor en geniepige ogen die een gemene oplichter, bedrieger en crimineel is. Hij probeert vrijwel altijd Dagobert, Donald e.a. met zijn valse streken geld afhandig te maken en McSnekke lijkt soms zelfs geweld en moordpogingen niet te schuwen waar hij zelden succesvol in is.

Laat een antwoord achter aan Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *