Als het fragment afgelopen is, blijft het even stil in de studio. Connie Palmen en Max J. Molovich staren allebei naar het scherm. Max J. Molovich slaakt een zucht. Connie Palmen glimlacht.
Connie Palmen: Indrukwekkend, mogen we wel zeggen.
Even lijkt het Max J. Molovich allemaal te veel te worden. Hij slikt. Knippert even met zijn ogen. Perst z’n lippen stijf op elkaar en zucht nog eens diep.
Connie Palmen: Neem je tijd Max, neem je tijd. Zal ik je nog een glaasje wijn inschenken?
Max J. Molovich: (nauwelijks hoorbaar) Graag.
Connie Palmen schenkt zichzelf en Max J. Molovich nog maar eens bij. Er zit nog een klein bodempje in de fles. Max J. Molovich neemt een slokje.
Max J. Molovich: Ik heb het nu al een keer of twintig gezien, maar elke keer weer krijg ik het moeilijk als ik aan het eind David Hasselhoff zie juichen. Dan gaan je gedachten toch automatisch naar KITT. De eenzaamheid, die alles verpletterende eenzaamheid…
Connie Palmen: Verschrikkelijk.
Max J. Molovich: Dat is het woord, Connie. Dat is exáct het woord.
Connie Palmen: Wist je trouwens dat de VPRO vijfduizend dollar aan David Hasselhoff moest betalen voor de uitzendrechten? Vijfduizend dollar!
Max J. Molovich: Ach ja. Het is een groot zanger, maar van medemenselijkheid heeft David Hasselhoff nog nooit gehoord.
Connie Palmen: Dat zie je natuurlijk wel vaker bij de groten der aarde. Cees Nooteboom wordt door sommige mensen ook arrogant gevonden. Maar laten we naar het volgende fragment gaan. Word je ook niet vrolijk van, maar dat is dan maar zo. Het is een persoonlijk fragment, heb ik me laten vertellen. Het was ergens in de jaren ’80, je was op vakantie in Griekenland en toen ontdekte je het scheepsjournaal van kapitein Ortega.
Max J. Molovich: Precies Connie. Ik ontdekte het scheepsjournaal van kapitein Ortega in een klooster, dat uitkeek over de zee. In de ochtend van de 16e februari 1634 legde Ortega zijn schip voor anker achter een koraalrif. Dezelfde nacht nog werd hij aangevallen door piraten. Het in brand geschoten schip zonk op de zeebodem. Tien dagen later werd de kapitein half bewusteloos op het strand gevonden, het scheepsjournaal nog in de arm geklemd. Hij beschreef daarin een wereld van kleine onderwater-wezens, niet veel groter dan zijn duim. Niemand geloofde hem, maar weet je Connie… Ik denk, dat het verhaal van kapitein Ortega best eens waar kan zijn…
Connie Palmen: Nou, anders ik wel, Max. Zeker na het zien van de documentaire waaruit we nu een stukje gaan laten zien. Vertel eens waar we naar gaan kijken.
Max J. Molovich: Wel, op deze unieke opname zien we Toeter en Junior een duet zingen. Hoewel zingen voor Toeter natuurlijk niet helemaal het goede woord is, hij kon namelijk niet praten. Eigenlijk toeterde hij alleen maar.
Connie Palmen: Aha. Vandaar ik die wat ongebruikelijke naam.
Max J. Molovich: Haha. Ja, Connie, ik vermoed van wel. Eerlijk gezegd weet ik niet of het zijn bijnaam is of dat zijn ouders hem die naam bij zijn geboorte hebben gegeven, maar dat doet er ook niet toe.
Connie Palmen: Nee, dat doet er niet toe. Want je moet hem nageven: toeteren kon ie.
Max J. Molovich: Als de beste, Connie. Overigens, het bijzondere van deze opname is dat Toeter en Junior eigenlijk helemaal niet met elkaar op konden schieten. Maar als ze samen muziek maakten, verdween de dagelijkse wrevel als sneeuw voor de zon. Dan nam de magie het over.
Connie Palmen: Zo zie je maar weer wat muziek doet. Het is niet goed afgelopen hè, met Toeter.
Max J. Molovich: Nee, helaas niet. Dat zie je vaak met talentvolle jongens die eigenlijk een te groot hart hebben. Toen het succes kwam, raakte Toeter aan de heroïne. En daar is hij eigenlijk nooit meer vanaf gekomen. Schuldeisers hebben ooit z’n slurf gebroken, daarna kon hij niet meer toeteren. Ik geloof dat hij ergens in 1988 uit een raam is gevallen en even later in het ziekenhuis is overleden aan interne hoofdbloedingen.
Connie Palmen: Triest. Gelukkig is zijn muziek er nog. Wellicht dat het troost biedt. Laten we gaan kijken.
