Zomergasten met Molovich (9) – Jimi Hendrix

Terwijl Max J. Molovich met zijn vingers op de tafel trommelt, richt Connie Palmen zich naar iemand die zich kennelijk onder de tafel bevindt.

Connie Palmen: Nee, ik ben niet geïnteresseerd in je nieuwe puntmuts, kabouter Piebelzwaai. En laat me a.u.b. even met rust, ik ben hier verdomme een programma aan het presenteren.

Met een glimlach richt Connie Palmen zich weer tot Max J. Molovich.

Connie Palmen: Tot zover de landing op de maan. Een kleine stap naar jullie hond.

Max J. Molovich: Onze hond?

Connie Palmen: Jullie hond.

Max J. Molovich: Ik weet niks van een hond.

Connie Palmen: Jimi Hendrix. Zo heette jullie hond toch? Ik heb mijn research goed gedaan hoor, Max.

Max J. Molovich: O! Ja. Nee. Dat klopt. Op zich. Onze hond heette inderdaad Jimi Hendrix. Geweldige hond was het. Maar hij was vernoemd naar de bekende gitarist.

Connie Palmen: Een gitarist?

Max J. Molovich: Jimi Hendrix was een gitarist ja.

Connie Palmen: Dat verklaart een hoop. Ik vond het al zo eigenaardig dat jullie hond Wild Thing opvoerde op het popfestival van Monterey. Maar ja, ik dacht: er gebeuren wel vreemdere dingen. Ik bedoel, zie al dat gehannes met die kabouters van mij. Een gitaar spelende hond had er ook wel bij gekund. Ik laat me niet zo snel gek maken. Maar Jimi Hendrix was dus een man.

Max J. Molovich: En de grootste gitarist ooit. Niet van deze wereld. Wat we nu gaan zien, gaat veel verder dan gitaar spelen. Het is een soort fetisjisme. Nog aardig om te vertellen is dat The Who voor Jimi Hendrix stond geprogrammeerd. En zoals je wellicht weet, stond Pete Townsend van The Who erom bekend niet echt aardig te zijn voor zijn gitaar. Nu wist hij natuurlijk dat Jimi Hendrix ook een notoir gitaarmishandelaar was en hij wilde koste wat kost Hendrix overtreffen. Dus Pete Townsend trok alles uit de kast en liet geen versterker heel.

Connie Palmen: Maar toen kwam Jimi Hendrix.

Max J. Molovich: Maar toen kwam Hendrix.

Connie Palmen: De gitarist. Niet de hond.

Max J. Molovich: En Pete Townsend wist dat hij had verloren. In plaats van zijn gitaar meteen aan gort te meppen, ging Hendrix de liefde met ‘r bedrijven. In de lucht, tegen de versterker, vooral tegen de versterker, hij neemt zijn Fender keihard tegen zijn versterker. Dan legt hij ‘m neer, gaat hij op haar zitten, laat hij haar janken van genot. De gitaar kronkelt onder zijn lendenen. Huwwwiieeewh, zegt ze. Hendrix staat op, pakt een tube en begint zijn gitaar onder te spuiten. Massageolie, denk je in eerste instantie. Maar het is benzine. Hendrix pakt een doosje lucifers, steekt zijn gitaar in de fik en bezweert de vlammen. Hij trekt de vlammen eruit en laat zijn gitaar gillend klaarkomen. Vervolgens pakt hij haar op en ramt haar helemaal aan gort.

Connie Palmen: Zo is het leven. Je maakt kapot waarvan je het meeste houdt. Laten we gaan kijken.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. Er worden wel duurdere dingen in naam van de kunst gedaan. Als we de schoonheid van destructie (van de gitaar, niet van Hendrix) al niet meer mogen vieren, waar gaat dat dan heen met deze wereld? Precies: naar de verdoemenis.

    Het enige wat ik er op tegen zou kunnen hebben, is dat Hendrix het showelement ten koste van zijn gitaarspel laat gaan. Maar hij heeft de mensen die daar aanwezig waren een onvergetelijke ervaring gegeven. Ik denk zelfs dat hij hier de essentie van optreden heeft gevat. Als ik zelf op podia sta (doe ik niet zo heel vaak meer), dan komt mijn exhibitionistische aard ook altijd naar boven. Je verliest je gêne en probeert het publiek op te zwepen, te bedwelmen, te bezweren. (Zo ver ging ik natuurlijk nooit, ik hield het bij wat laffe danspasjes, maar ik had gewild dat ik dit kon en durfde.) Wat Hendrix hier doet, daar kan je nu niet meer mee aankomen. Dat was eenmalig. Maar ik zie in de verste verte niet wat hier zielig aan is.

    1. Helemaal mee eens! Ook vet vond ik die ouwe shows van Emmerson, lake en palmer, waarin ze orgels rondbuitelden over het toneel, en dat ding bespeelde door er dolken in te hakken. Ik heb een ipod orgel app, met een “emmerson lake en palmer” stand, als in, als ik me ipod heen en weer schud geeft die ook zo’n oergaaf brulgeluid.

  2. Merci Max.
    Jan heeft het ongetwijfeld uit wild enthousiasme onder een stuk van jou gezet. Jan is een oude vriend van me, die ik al ongeveer tien jaar niet heb gezien, maar daar gaat verandering in komen.
    Hij schildert (hij heeft gisteravond nog een doek van 70 x 100 cm af gekregen, mailde hij me), hij leest zeer veel en hij weet nagenoeg niets van computeren.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *