Vive la résistance

In Nederland is onder aanvoering van Henk Bres een ethisch reveil aan de gang. Grenzen stellen aan wat kan, verbieden wat verboden moet worden. En dan niet allerlei kleine oud-Hollandse overtreders pesten voor minimale overtredingen. Nee, prioriteit bij de kinderverkrachters en natuurlijk bij alles wat van over de grens komt om zich als crimineel te vestigen. Bres als de opvoeder van de natie. Samen met de PVV natuurlijk, waar normbesef zo geïncorporeerd is, dat ze ervoor moeten waken niet als moraalridders weggezet te worden. Vandaar de strategische keuze voor brievenbuspissers en losse handjes in de kamer. Het volk moet zich natuurlijk wel nog enigszins kunnen identificeren met haar vertegenwoordigers.

Ongelofelijk jammer dat ik dit nieuwe ethisch reveil moet missen, hier in Frankrijk. Reveil  mag dan wel een Frans woord zijn, in dit land is van enige normbesef geen sprake: DSK landt op Charles de Gaulle en verdwijnt gewoon weer in zijn miljoenen appartement aan het Place de Vosges, Sarkozy telt het geld in z’n envelopje dat ie van L’Oreal-erfgename Bettencourt kreeg nog maar een keer, en de vrouw van Jacques Chirac laat ‘m net voor het begin van zijn proces dement verklaren. En niemand die er wakker van ligt hoor. Laat staan een petitie organiseert.

Om toch, op kleine schaal, wat te doen aan de zedenloosheid en de gebrekkige moraal hier in Parijs, heb ik besloten zelf actief te worden. Ik begin met een klein probleem, met grote gevolgen: in deze stad wonen miljoenen honden die allemaal bij mij voor de deur schijten. Als verzetsdaad van opvoedkundige aard heb ik vanochtend een vlaggetje in een drol geplaatst. Toen ik een plaatje wilde maken was de drol verdwenen: weggespoeld door de gemeentereiniging. Nu is het wachten op de volgende, dat kan niet lang duren denk ik.

In de tussentijd voer ik actie op een ander thema. In Parijs is het gebruikelijk om zo arrogant en sjacherijnig mogelijk kijkend rond te lopen. Het straatbeeld wordt er danig door verpest. Als teken van protest loop ik al sinds dagen met een demonstratieve glimlach op mijn gezicht door de straat. Het gevolg is dat ik gemiddeld 3 keer per dag wordt aangesproken door toeristen die de weg zoeken. Ik ken de weg ook niet, maar dat kan ik ze dan tenminste vriendelijk lachend vertellen.

En zo inspireert Henk Bres mij tot grote kleine verzetsdaden die duidelijk maken: tot hier en niet verder! Ik ben trots op mijn typische Hollandse eigenschap: verontwaardigd zijn over wat anderen doen. Dat zal ze leren in Parijs.

Een pedovereniging hebben ze hier trouwens niet, dus ook geen pedo’s. Da’s dan wel weer goed.

47 Reacties

  1. Helemaal naar Parijs gaan om je te ergeren aan arrogante chagrijnen [of sacherijnen] en hondenpoep. Geen wonder dat de aarde opwarmt.

  2. De huisknecht/lijfeigene/persoonlijk butler van Oblomow heet Zachar. Dat was een humeurig man, Zachar dus. Ik nam dan ook altijd aan dat zijn naam niet toevallig gekozen was.
    Ik ken iemand die inmiddels een aardige verzameling foto’s heeft van briefjes (achter ruiten, tegen bomen, op deuren geplakt etc.)die het baasje en zijn hond aanspreken over het poepen en het niet opruimen.
    Daar zitten ook (fotos van)briefjes bij in het Frans gesteld, voor de poedels denk ik.

    1. Of voor de bulldogs en de chiwawa’s, die zie ik namelijk meer dan de traditionele Franse poedel. Qua poep maakt het allemaal niet uit. Owww…misschien schrijf je ‘chiwawa’ wel anders, maar dat hoor ik dan wel van Enz.

    2. Het grappige is dat de hele roman eigenlijk een vertelsel van Zachar is. Hij vertelt zijn leven met Oblomov, hoe hij hem kende als kind op het mooie platteland, hoe hij verliefd werd, hoe dat fout ging en hoe hij afgleed in apathie. Dat heb ik altijd zo bijzonder gevonden. Naast dat hij op de kachel sliep natuurlijk.

  3. Il est en couble, Vrouwke, de prévenir à ces questions des crix! On se parlent là, toujours. On se disent: la pou. Qu’and s’en consancretairansantent à Paris: le pû. Magnifissicament.

  4. Oblomov[w] heb ik ook gelezen en omdat jeugdvriend Stolz in alles de tegenpool van het hoofdpersonage is en een Duitse vader heeft, dacht ik dat Oblomov[w] voor Rusland stond en Stolz voor Europa, ook al gezien de tijd dat het boek geschreven werd. Maar ik ontdekte dat weinigen deze interpretatie delen.

  5. ‘In Parijs is het gebruikelijk om zo arrogant en sjacherijnig mogelijk kijkend rond te lopen.’

    Is dat niet een kwaal van meer Europese hoofdsteden?..

    In London of Madrid wordt ’n mens ook niet vrolijker van de dichtgeplamuurde gezichtjes, en in Berlijn (in tegenstelling tot b.v. Hamburg, Köln, München) wordt je bijkans gedóód door de blikken in U-of S-Bahn..)

  6. Maar hondenpoep? Hebben ze die in Berlijn, Londen, Madrid, Hamburg, Keulen en
    München ook? En indien ja, verschilt die dan van de hondenpoep in Parijs en Amsterdam? En verschillen de menselijke reacties op de poep of zijn die overal zo’n beetje hetzelfde? Dat men er bijvoorbeeld ook in Madrid, Londen, Hamburg, Keulen, Berlijn en München vlaggetjes in steekt, of wordt dat alleen gedaan door Nederlanders die in Parijs vertoeven?

  7. Nou, hier in Leusden [Achterveld, Barneveld, Nijkerk] kijken anders ze ook niet allemaal even vrolijk. Maar er is wel minder hondenpoep. En zonder vlaggetjes. Hoewel ik laatst in de kiosk een ansichtkaart zag met een hondendrol waar een vlaggetje met het opschrift ‘Groeten uit Leusden’ in zat. Maar misschien hebben ze zulke kaarten wel in alle steden en dorpen, met telkens een andere plaatsnaam op het vlaggetje.

  8. Dat zou heel goed kunnen. Ik bezit in ieder geval een dergelijke kaart met ‘Groeten uit Amersfoort’ op het vlaggetje.

  9. Vlaggetjesactie tegen hondenpoep.

    1-7-2011

    DRIEBERGEN – Sheila Kosterman heeft op wel héél ludieke wijze laten weten dat ze de hondenpoep op het grasveld bij basisschool De Uilenburcht helemaal zat is. Kosterman stak vlaggetjes in tien hopen poep om aandacht te vragen voor de vervuiling rondom de basisschool.

    1. Ik heb me wel ‘ns afgevraagd: is dat geen attitude? Nors en afwerend van de buitenkant, maar als je ze aanspreekt, informatie van hen wilt, kost het soms moeite om juist weer van hen los te komen: ja, de Muur, die liep hier, ik heb thuis nog een fotoboek, heeft u even tijd? Of; nee, ik weet niet waar die straat is, maar ik vraag het mijn zus, die woont hier, kom maar binnen.

Laat een antwoord achter aan Vrouwke van S. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *