Laura IV is het vervolg van Laura I t/m III.
Laura draaide de badkamer op slot, trok in één ruk haar broek en broekje naar beneden en plofte neer op de plompe, met een fris hokjesmotief beschilderde wc-pot.
Niet zo charming, girl, zei ze tegen zichzelf, terwijl haar darmen zich ontlaadden in het klotsende toiletwater. Maar ja, ze had zich weer, truth be told, ongans gegeten aan de kerstkransjes vanmiddag. Feestelijk schijten, dacht ze en ze kreunde bij de gedachte aan de vijfgangenmaaltijd die ze vanavond plichtsgetrouw weer hadden weggewerkt. Gisteren bij Pieter ook al zo’n monster dinner. En dan de chocoladezooi waar zijn moeder om het kwartier mee aan kwam zetten. Of haar kont zo al niet dik genoeg was. Dat werd weer hardlopen in januari, in het Griftpark… Had ze best zin in trouwens. Ze begon te fluiten.
Voor de wastafel waste ze zich en bekeek haar welgevormde, halfnaakte profiel in de spiegel. Pieter bofte maar met zo’n vriendinnetje. De schat. Of schat, waarom eigenlijk was hij een schat? Hij zat in een bandje, dat was cool. Maar verder? Pieter was lief, maar… te nerveus. Of nee, te dun, dat was het. Ja, eigenlijk was ie te ielig, dat was het grote minpunt aan die jongen. Zijn kuiten waren, tja, ze waren er niet, als je eerlijk was. Geen lekkere klapkuiten, zeg maar. Ze hield van klapkuiten. Spieren waren sowieso een pre, als het op jongens aankwam. Maar nee, echt heel gespierd was ie niet, dat vriendje van haar. Meer een slungel, wat dan weer prima bij z’n imago paste als skaterboy, dat wel. Was ie trouwens niet wat te oud voor dat imago? Nog steeds, ook nu met kerst, had ie z’n haren uitgepunt tot spikes, een haarmodedingetje dat toch al jaren uit was. Ach, kon het haar ook rotten. ’t Was toch niet voor de eeuwigheid, dat wat zij hadden. Wist ie zelf ook wel. Tenminste, dat hoopte ze dan maar. Laura droogde zich af.
Jep, ze zag er pico bello uit. Kon elke kekke jongen krijgen, en z’n vrienden erbij, als ze zou willen. Als ze maar lief waren.
Pieter was lief.
Ja, Pieter was lief.
Ze checkte haar iPhone of iemand nog iets geinigs had getweet op deze boring Tweede Kerstdag. Dacht aan een gekke tweet om te versturen – ze was een kei in gekke tweets versturen – maar wist even niks en bedacht toen opeens dat ze zich scheren zou vanavond, voor Pieter. Zich een beetje mooi maken voor haar lieve skatervriendje. Het was tenslotte kerst, ja toch niet dan? Een ronduit boring kerst maar goed, als het niet gezellig was, DAN moest je het zelf gezellig maken. Ze begon te gloeien bij de leuke inval die ze toch weer had – en wanneer had ze die niet – trok haar broek en broekje weer naar beneden, deed ze maar gelijk helemaal uit, en zocht toen in het wastafelkastje fluitend naar de ladyshave.
Haar sokken voelden lekker op de spekgladde tegelvloer en ze genoot. Ze had de CD-speler aangezet, die op de hoek stond van het ruime, art-deco ligbad dat haar ouders hadden, en door de badkamer klonk nu Madonna. ’t Was een verzamelalbum, dat er nog in zat van toen ze thuis woonde en dat ze gekregen had, ooit, bij een van die superkersten lang geleden, toen ook haar zus nog thuis woonde en Kerstmis nog iets was om lang naar uit te kijken. Het album had ze gekregen van haar zus, bedacht ze opeens, er had nog een geinige surprise bij gezeten: een hele zooi verkleedkleren, zodat ze zich, als een kleine Madonna uitgedost, de longen uit het lijf gezongen had (en de lange benen, ja ja ze mocht er zijn, had moegedanst) op de muziek van haar geliefde teenage idol – Madonna was tijdloos: ze had nog een poster meegebracht naar ’t studentenhuis, hing in de keuken boven de gaspitten, vet geworden van de kookluchten natuurlijk, omdat ze nog steeds geen fatsoenlijke afzuigkap gekocht hadden, de lamballen… En terwijl Papa don’t preach tegen de glimmende wanden galmde werkte Laura, volwassen geworden inmiddels maar nog steeds een meisje, luidop zingend aan haar bikinilijn, net zolang tot er van een bikinilijn in eigenlijke zin in het geheel geen sprake meer was…
…wat was dat toch, met die kerstdagen tegenwoordig? Sinds haar zus op kamers woonde was de hele sfeer verdwenen – of zij het hoofdingrediënt was van de jaarlijkse gezelligheid, en alle smaak eruit was opgelost nu zij was uitgevlogen… Ze kwam haast nooit meer langs, zelfs niet met kerst, en Laura miste de saamhorigheid die altijd extra was geweest met zulke dagen. Met Jantine kon je tenminste nog een beetje lachen, lol maken in dit dode, met kunstzinnige parafernalia opgedirkte nieuwbouwhuisje… Van haar ouders kon je wat dat betrof ook niets verwachten. Haar moeder dacht alleen maar aan de maaltijden en haar vader, tja, haar vader. Begon een beetje een zuurpruim te worden de laatste jaren. Laura wist niet goed waarom dat was. Of ie een goede beurt miste ofzo… Haha, haar moeder en een goede beurt! Laura lachte hardop. Vanuit de gang hoorde ze Pieter roepen of de badkamer al vrij was en bouncend op het vette Don’t tell me droogde ze voor de tweede maal die avond haar dikke, nu in langzame, ja ronduit trage cadans trillende billen af.
In bed dacht ze aan Oud en Nieuw, de lol die ze zou maken met vriendinnen, het kaartje dat nog gescoord moest worden, anders kwam je nergens in, zo ging dat. Ze dacht aan zingen in de kroeg, aan een optreden dat Marloes voor haar geregeld had bij Ledig Erf. Ze dacht aan oefenen, veel oefenen en dan gewoon optreden, het doen, het gewoon echt doen…Ze dacht aan de verslagen die ze nog moest afmaken voordat het nieuwe semester straks van start ging en er weer honderdduizend nieuwe dingen op de planning stonden. Ze dacht aan Pieter, aan z’n maffe kapsel, dat langzaam maar zeker compleet verwoest werd terwijl ze door zijn haren ging en rustig, toen steeds wilder meebewoog, in zijn schouder beet en hem met alle passie die nog nazong van de badkamer langzaam, langzaam en toen zeker weghielp naar een spetterend langdurig kerstorgasme.
En terwijl Pieter zijn zakken naging voor iets-te-hijsen-voor-na-de-seks, hoorde Laura hoe op de badkamer haar vader de voor eeuwig doorzingende Madonna uitzette en toen, met een doffe klik, het licht uitdeed.
Meer Spek & Bonen leest u hier.
