“And that Wilders man, what can we expect from him?”. Daar moet ik dan een antwoord op geven, om 15.30 uur aan het schoolplein, als de vrouw van diplomaat Habibi van Verweggistan en moeder van Wassila deze vraag aan mij stelt. Ik, op dat moment de vertegenwoordiger van mijn land, voel de zware last van de diplomatieke betrekkingen op mijn schouders. Ik word gevraagd naar mijn mening over de netelige kwestie G. W.
In eerste instantie denk ik terug aan het communiqué dat Buitenlandse Zaken liet uitgaan ten tijden van de gênante onthullingen over het verleden van PVV-ers. Strekking destijds: bagatelliseren en over tot de orde van de dag. Maar na de vervolgvraag wist ik, daar kom ik niet zo maar mee weg. “The position they are taking in the Israeli/Palestine conflict, could that be the consequence of Wilders influence?”
“The hell it is! Mrs. Habibi, the man not only holds our country hostage, but now also the rest of world: the dispute on resolving the Greek debt crisis, the imminent collapse of the European Union and now… taking sides in the Middle East conflict in definite favour of Israel. Geert Wilders is heading for world domination and Henk and Ingrid were already heard shouting: Formez nos battaillons! So you better be prepared for the hordes of frustrated caucasian ‘christian’ people, that are getting ready to fight for their right to paaaaaarty!”
Dat ging er dus door mijn hoofd. Uit mijn mond klonk het zo: “Well Mrs. Habibi, the matter is complicated. The man is a populist with a party that is not even a party, but just a group of dedicated followers, selected on their lack of manners. It is just another right wing conservative movement, like the ones that are spreading all over Europe these days. Let’s hope decency and common sense will prevail in the end.” Schoolbel rinkelt, einde discussie, potentieel diplomatiek dingetje in de kiem gesmoord.
Weg lopend stel ik vast dat ik dus gewoon crap heb verkocht. Staaltje liegen van de eerste orde. Ik geloof helemaal niet dat dit allemaal overwaait en dat ‘decency will prevail in the end’. Een groot deel van Nederland herkent zich in de rolmodellen die worden neergezet in het parlement: lekker schelden, korte-termijn-eigen-belang-denken, afzetten tegen de vermeende elite, blijven hangen in slachtoffer denken, wij tegen hun, zich buiten gesloten voelen zonder ooit een poging te hebben gedaan mee te doen, de onderbuik als leidraad voor alle beslissingen. Zo’n Nederland is het dus gewoon.
Thuis zet ik de computer aan en val midden in het ‘Sharia debat’. Ik zie een PVV-er praten over mensenrechten en denk: the world has gone mad. Ik heb geen enkele zin om mij met deze mensen te associëren en dus blijf ik ook in de toekomst gewoon crap verkopen. Voor Koningin en vaderland.
