Zomergasten met Molovich (5): David Hasselhoff

Connie Palmen: Hahahaha. Pief paf poef, recht in zijn buik. Dat was lachen. Maar goed, nu weer serieus.

Connie Palmen neemt een slokje van haar wijn en trekt een ernstig gezicht.

Connie Palmen: In het volgende fragment zijn we weer getuige van een belangrijk moment uit de recente geschiedenis. Alleen, toen je dit fragment op je lijstje had gezet, dacht je dat het om iets anders ging, klopt dat?

Max J. Molovich: Dat klopt, Connie. Het is maar weer eens het bewijs hoe je geheugen je kan bedriegen. Ik weet nog wel goed wanneer ik het fragment voor het eerst zag. Dat was op 10 oktober 1989. Een dag daarvoor was de Berlijnse muur gevallen. Het grote afbreken kon beginnen. Familieleden die ooit bruut van elkaar gescheiden waren, vielen huilend in elkanders armen. Vreemden omhelsden vreemden. Het communisme was verslagen. Duitsland was één. Zoiets moet natuurlijk ook officieel gevierd worden. En wie hadden de Duitsers daarvoor uitgenodigd? David Hasselhoff.

Connie Palmen: Tenminste, dat dacht jij.

Max J. Molovich: Zo stond het in mijn geheugen. Bijna 17 jaar lang.

Connie Palmen: Totdat je het fragment weer terug zag.

Max J. Molovich: Totdat ik het fragment weer terug zag. Toen bleek dat David Hasselhoff niet zong ter gelegenheid van het afbreken van de Muur, maar om Oud en Nieuw te vieren. Een paar maanden later dus.

Connie Palmen: En ineens begreep je hoe de vork in de steel zat. Begin maar bij het begin.

Max J. Molovich: We schrijven het jaar 1975. David Hasselhoff is nog een totaal onbekende jongenshoer die droomt van een zangcarrière. Door zijn jongensachtige voorkomen, is hij erg gewild bij de voornamelijk homoseksuele jetset van Hollywood. In die hoedanigheid komt hij niet zelden op feestjes waar invloedrijke mensen komen. David is echter van de nogal verlegen soort en weet zich vaak geen houding te geven, laat staan zichzelf te verkopen. Op een van die feestjes staat hij, zoals zo vaak, maar weer een beetje in de vruchtenpunch te roeren, als hij ineens wordt aangesproken. “Zozo, wat doet een mooie jongen zoals jij helemaal alleen bij de vruchtenpunch.” David kijkt naast zich en staat oog in oog met KITT, die nonchalant tegen de tafel staat aangeleund.

Connie Palmen: En KITT is, voor de mensen die dat niet weten, een auto.

Max J. Molovich: Maar niet zomaar een auto. Een hele invloedrijke auto. Een auto met connecties, zogezegd. Diezelfde avond verlaat David het feestje met KITT. In eerste instantie gaat David ervan uit dat het KITT alleen maar om de seks te doen is, om zijn gladde jongensbillen. Even wat snel geld verdienen en dan wegwezen, dat is Davids plan. Maar dat is buiten KITT gerekend. KITT is namelijk niet alleen smoor- en smoorverliefd op David, maar ziet ook nog eens een gouden toekomst voor hem weggelegd. Hij introduceert hem bij Wilton Knight, een ouwe schoolmakker van KITT en oprichter van de beruchte gaybar Pink Flag. David doet een auditie en wordt aangenomen. Aanvankelijk staat hij geprogrammeerd op de vroege avond, maar als blijkt dat Davids travestieact in de smaak valt, wordt hij – mede op aandringen van KITT – al snel de hoofdact van Pink Flag. Hij treed op onder de naam Michael Knight, een naam die verzonnen is door KITT, en wint met de dag aan populariteit. Echter, naarmate zijn ster rijst, verslapt zijn aandacht voor KITT, die nog altijd smoorverliefd is, maar steeds jaloerser wordt. De kleine plaagstootjes die ze elkaar aan het begin van hun relatie uitdeelden, worden steeds grimmiger. David komt hele avonden niet thuis. KITT raakt aan de drank, scheert zich niet meer. Op een dag komt David ook niet opdagen voor zijn optreden bij Pink Flag. KITT besluit zich te gaan bezatten, zwalkt dronken door Los Angelos en ziet dan, tot zijn stomme verbazing, ineens levensgroot de kop van David op een gevel prijken. Het is de gevel van Gaywatch, de populairste homostrandtent van Los Angelos. Het is 8 augustus 1986. David en KITT zouden elkaar nog één keer spreken. Op 31 december 1989, rond de klok van 23.00 uur. Later zou David Hasselhoff verklaren dat hij KITT niet verstaan had. De verbinding was slecht geweest.

Connie Palmen: David Hasselhoff bevond zich namelijk aan de andere kant van de oceaan, in Berlijn.

Max J. Molovich: Precies. David Hasselhoff stond in een telefooncel, vlak bij de Brandenburg Tor, op het punt om op de Berlijnse Muur te klimmen, de microfoon te pakken en zingend 1988 uit- en 1989 in te leiden.

Connie Palmen: Onlangs is het telefoongesprek dat David had met KITT helemaal gereconstrueerd. Ik heb hier een uitdraaitje, ik zal het even voorlezen: “Met the Hoff”, had David gezegd toen hij de telefoon opnam. “Michael?”, zei KITT. “Met wie spreek ik?”, vroeg David. “Michael, ik ben het… KITT…” “Met wie spreek ik?” “Ik ben het, KITT.” “Luister vriend, wie je ook bent, ik ben niet van dit soort grapjes gediend.” “Michael… alsjeblieft, doe me dit niet aan… ik… ik hou van je.” “Eet stront.” Waarna David Hasselhoff de hoorn erop gooit.

Max J. Molovich: Verschrikkelijk. Vooral als je je realiseert dat KITT dankzij zijn satellietverbinding even later zag wat miljoenen Duitsers die op de ZDF hadden afgestemd zagen.

Connie Palmen: Hij zag zijn vroegere geliefde op de plek waar tot voor kort de Berlijnse Muur had gestaan en ‘Looking for Freedom’ zingen voor een uitzinnig publiek. Destijds een megahit in Duitsland. Vriend en vijand zien het als dé katalysator voor de val van de Muur.

Max J. Molovich: Als KITT er niet geweest was, had David Hasselhoff daar nooit gestaan. KITT had hem gemaakt. En het ergste was: David gebruikte op zijn jas dezelfde lichtjestechniek waarmee KITT beroemd was geworden. Het voelde als een mes in zijn rug.

Connie Palmen: Om klokslag 0.00 uur stapte KITT in bad en elektrocuteerde hij zichzelf met behulp van zijn eigen accu’s.

Max J. Molovich: I’ve been looking for freedom waren de laatste woorden die hij hoorde. Eindelijk was KITT vrij.

Connie Palmen: Zoals Berlijn vrij was.

Max J. Molovich: Mede dankzij David Hasselhoff.

Connie Palmen: Laten we gaan kijken naar dit memorabele televisiemoment. David Hasselhoff. Op de Berlijnse Muur.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. Ik voel een beetje Kippfestiaanse invloed, qua fantasie.

    Mooi hoe je met drie woorden een sfeer kunt vastleggen:
    “Dat klopt, Connie”.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *