I
Na het dessert hervatte oom Frank zijn tirade tegen de tijden. Tante Rea had uit het niets haar digitale camera tevoorschijn getoverd, teken dat het kerstdiner nu echt was afgelopen.
Terwijl Laura’s vader zich, murw van de maaltijd en de rode wijn, onder het constante gekanker van zijn zwager gedwee naar zijn eigen woonkamer liet voeren, zijn glas achterover slaand of hij zich hierdoor, zonder nog enige strijd te hoeven leveren, al bij voorbaat gewonnen zou kunnen geven, zette Laura’s moeder zich schrap voor de zoveelste pronkserie van haar nieuwe achterneefje. Haar zus Rea was deze zomer oma geworden. Zij nam iedere gelegenheid te baat om fotootjes te tonen van haar kleinzoon.
Soms leek het wel alsof ze dacht dat het haar eigen kindje was. Alsof het geen foto’s waren die verschenen in het kleine venster achter op de camera, maar het kleinkind zelf. Alsof ze dacht dat dat kleinkind, een klein kind immers, niet twee generaties van haar verwijderd was – maar één dimensie. Ja, soms leek het wel of ze geloofde dat dat kindje in haar camera geboren was.
Om niet de hele avond haar geobsedeerde zus te hoeven aanhoren, stelde Laura’s moeder voor om bij de mannen te gaan zitten in de woonkamer.
De afwas was vanavond voor Laura en Pieter.
——————————
II
Vanuit de kamer klonk nog steeds de stem van tante Rea. De televisie was aangezet en Pieter kon de mannen niet meer horen. Maar het getik van hakken op de parketvloer zal wel overal bovenuit klinken, dacht hij.
Laura deed de afwas en hij droogde af. Voor feestdagen hadden ze bij Laura een speciaal servies. Het was handgemaakt en gemerkt met een onleesbaar teken. Pieter bekeek het teken op de onderkant van een grote schaal, zette de schaal toen op de keukentafel. Hij zou het allemaal wel in de vitrine zetten als het bezoek verdwenen was.
Geleidelijk aan raakte de keukentafel vol: zowat alle delen van het servies hadden ze bij het diner gebruikt. Laura’s moeder had uitdrukkelijk verboden de vaatwasser te gebruiken, zodat alles met de hand moest worden afgewassen. Bord voor bord, opdat het servies zichzelf niet zou verminken in de afwasbak. Zij verzamelde antiek en kon jaartallen en anekdotes zien in bijna alle handgeschilderde merktekens. Nietsbetekenend voor Pieter, maar God verhoedde dat ze ooit door een machine werden uitgewist.
Laura droeg vanavond haar strakke spijkerbroek. Tijdens het afdrogen bekeek hij zijn vriendin langdurig in het grote serreraam. Hij probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst ongesteld was geweest. Ze deed afstandelijk, maar dat was misschien inbeelding. Hij verzekerde zich ervan dat ze via het serreraam niet te zien waren in de woonkamer, zoals hij altijd deed wanneer ze samen in de keuken stonden, zette nog een bord op de stapel en drukte zich toen tegen haar volle billen. Zachtjes kuste hij haar slapen, terwijl hij aan weerszijden van haar heupen met zijn handen aan het aanrecht trok.
Maar toen ze niet ophield met afwassen en hij meende de rand van het aanrecht te kunnen voelen, dwars door haar stoïcijnse bekken heen, stopte hij en ging weer afdrogen.
———————————-
III
Elfriede en Rea zaten nog steeds gebogen over de digitale camera. Ze hadden hun stemmen gedempt en fluisterden om de tv-kijkers niet al te veel tot last te zijn.
Maar ten minste één van de tv-kijkers was intussen al zo goed als gek gefluisterd.
Laura’s vader draaide zijn hoofd en bekeek zijn dikke vrouw en haar dikke zus op de bank en dacht: niets. Ik heb niets. Alweer een kerst maar ik heb niets gekregen, niets.
Hij staarde weer naar de televisie. Frank, zijn zwager, die vakkundig de afstandsbediening hanteerde en al zappende een geile clip had opgedolven zapte verder, zij het niet, uiteraard, alvorens hij daar precies één achteloos vakkundige seconde mee gewacht had.
Zijn zwager: vond Pim Fortuyn een populist toen Pim Fortuyn nog leefde, vond Geert Wilders eigenlijk goed beschouwd eigenlijk de nieuwe Thorbecke, maar dan precies het tegenovergestelde, als je begreep wat hij bedoelde, had de facto in de jaren negentig de neergang van het CDA voorzegd, “haatte” de PvdA, haatte sowieso alle moralisme, zogenaamd, en had ook overigens vaak het idee dat hij altijd gelijk had.
Laura’s vader dacht: ik sta gewoon op, ik sta gewoon op en dan doe ik het. Ik loop ernaartoe en ik pak die flatscreen met twee handen vast en er is niemand die kan doorhebben wat er gebeuren gaat. Ik sta gewoon op, ik pak die flatscreen en ik wacht net zo lang tot Frank voor de zoveelduizendste keer zogenaamd per ongeluk porno gevonden heeft, en dan klap ik die randdebiel, net als hij doorzapt, zo hard op zijn hoofd dat ik zijn schedel breek.
Hè, Laura compleet ;)
Goed van je! “Steenderen”
Bedoel natuurlijk: HÉÉ!
van verbazing/bewondering :)
“Steenderen”
Het was toch de bedoeling, in één keer? Of heb ik het nu toch niet begrepen?
Ho, wacht, stop, ho, bovenstaande reactie is niet, wij herhalen, niet afkomstig van de echte Wim Heitinga. Als bewijs kan ik je zeggen, Max, dat ik je de compositie, ik herhaal, de compositie heb doorgestuurd via de mail. Je hebt het dus prima begrepen.
In “Steenderen” zitten ook fans, en waarom ook niet, maar die fans doorgronden het reactieformulier nog niet helemaal zoals het doorgrond kan worden geloof ik.
Ik heb alweer zin in de Kerstdagen! Gezellig.
Stiekem porno wegzappen oh yeaahh!! Dan het ijs breken met “Nou ja moet je dat zien ken je geloven dat ze dat op tv doen? MOET JE KIJKEN!!” en dan weer wat lachen en het dan gaan hebben over parenclubs en swingen. OOOHHH YYYEAAAHHH.