Je ziet vaak in Amerikaanse politieseries een moordenaar bekennen: ‘And then I MUHRRDERED her!’ Gevolgd door een huilbui. Er wordt dan nog gevraagd hoe de verdachte het heeft aangepakt, en de verdachte roept dan geheel overstuur: ‘With my KITCHEN KNIFE!!!’ Weer een huilbui, want dat willen we allemaal graag zien. Totaal in tegenstelling daarmee deed […]
Continue reading →In 1982 deed de Reagering mee aan de gemeenteraadsverkiezingen van Amsterdam. Lijsttrekker van de Reagering was Mike von Bibikov, een ex-reclameman met een charisma waarmee je doden kon wekken. Gewapend met een klappertjespistool en een megafoon overrompelde hij Amsterdam met leuzen als ‘Den Haag het land uit, te beginnen uit Amsterdam’, en ‘Wij beloven niets – en daar houden wij ons aan’. Met Bibikov als frontman groeide de Reagering uit tot een one issue-partij: kernwapens het land uit. Maar de Reagering was in beginsel veel meer. Oud Zeikwijf, wier goede vriend de Adeldude het allemaal van dichtbij heeft meegemaakt, vertelt. WAARSCHUWING VOORAF: DIT ARTIKEL BEVAT UNIEK ARCHIEFMATERIAAL!
Continue reading →Het schijnt tegenwoordig mode te zijn je aan te melden bij Google+. Je zou er geweldig op vooruit gaan. Ik heb ook al een paar uitnodigingen ontvangen, maar ik begin er maar niet aan: ik geloof er niets van dat je er ook maar een cent mee opschiet. Zoals je ook niets opschiet met Facebook of […]
Continue reading →Ik was ten einde raad, afgelopen woensdag, toen mijn computer het definitief begaf. Het was nog zo’n XP-dingetje en ik heb ruim vijf jaar lang dagelijks op het apparaat gewerkt. Ik heb veel op mijn blogs geschreven, veel gelezen in mijn reader en in e-boeken, veel tv en video gekeken, veel geluisterd naar mooie muziek, […]
Continue reading →Kijk! Wie liep daar zo vol halfgoede moed Door de Kerkstraat te lopen Met een slippertje aan elke blote voet Een hoofd waarvan de datum was verlopen Zo’n hemd waarin Tony Soprano sliep Een korte broek ter verberging van zijn plasser Het was de Dichter des Vaderlands die daar liep Jawel, dat was onze eigen […]
Continue reading →‘On some level, my life has been wasted on me’, schrijft de Amerikaanse schrijfster Nora Ephron in haar boek I remember nothing. Ik heb het boek niet gelezen, noch was ik überhaupt bekend met het bestaan van mevrouw Ephron, maar bij het lezen van deze quote voelde ik direct een verwantschap. Het gros van de gebeurtenissen in mijn leven hadden, wat de herinneringen betreft, net zo goed niet kunnen plaatsvinden.
Continue reading →Vrouwke van Stavast gaat voor drie jaar in Parijs wonen. Met man en kinderen. Elke donderdag doet ze hier op Nurks verslag van haar belevenissen in dat beroemde stadje aan de Seine. Vandaag probeert ze haar vijfdeurs Peugeot 206 uit 2004 (z.g.a.n., 63000 km op de teller) kwijt te raken aan de eerste de beste straatsteen die er een behoorlijk bedrag voor wil betalen. Dat blijkt moeilijker dan gedacht…
Continue reading →Een belangrijke wetenschappelijke doorbraak in de strijd tegen aids: aidsremmers helpen ook besmetting te voorkomen. Dat blijkt uit twee studies die gedaan zijn in Afrika, waarvan de resultaten gisteren werden bekend gemaakt. Aldus berichtte De Volkskrant. Hoera, hoera, et cetera. In de daarop volgende alinea’s lees je hoe de studies tot stand zijn gekomen: “Van […]
Continue reading →Wat ik de oorzaak vind van een groot deel van de problemen in dit land? De joden. Hahaha, nee nee, rustig: ik ben natuurlijk niet racistisch. Ik heb geen problemen met de joden an sich: ik heb een probleem met de excessen, de joden die het voor alle goed bedoelende joden verpesten: degenen met grote haakneuzen en keppels die via verborgen complotten en met magische toverspreuken over de wereld heersen. En ik zeg u: ik vind dat niet normaal, dat dit kan in Nederland.
Continue reading →Ik herinner me nog een twistgesprek tussen mijn neef John de Groot en ik, dat plaatsvond zo ongeveer in 1965. We waren nog jong en vurig, daar moet u een beetje rekening mee houden. Plaats van handeling (van spreken, bedoel ik) was Limmen. John stelde dat het verkleinwooord van ‘Ben’ ‘Benny’ zou zijn, hetgeen ik […]
Continue reading →Vroeger, elders. Zo zou ik deze Stijloefening – ter ere van Max Molovich – willen noemen. Ik heb geen zonen of dochters, dus daar kan ik ook niet mee de bus uit komen. Ik moet – met zere benen, want ik ben al betrekkelijk oud en betrekkelijk gammel – alleen lopen, vanaf huis loop ik […]
Continue reading →– ‘Biertje dan maar?’ – ‘Graag.’ – ‘Vermoeiende dag?’ – ‘Nah. Naar de bilbiotheek geweest. Met de bus.’ – ‘Gaat daar een bus naartoe?’ – ‘De bus stopt op het stationsplein.’ – ‘Ah. En vandaar moet je lopen?’ – ‘Ja, ik was met mijn zoon. Die sliep in zijn kinderwagen.’ – ‘Goed zo. Lekker wandelweer?’ […]
Continue reading →De Franse doktoren hebben Johnny Hoogerland 33 hechtingen gegeven, meldde Mart Smeets gisteravond. 33 Hechtingen, precies zoveel als Jezus Christus, twitterde ik. Columnist Luuk Koelman twitterde terug dat Jezus vervolgens drie rustdagen kreeg, in plaats van één. En dat hij een doornenkrans rond z’n hoofd had in plaats van prikkeldraad rond z’n kruis. Wielrennen is […]
Continue reading →Jaap is geroepen door De Zot en op queeste gegaan. Waarheen: dat weet hij zelf nog niet… het lot zal hem leiden. Hij zingt zichzelf moed toe en probeert te vertrouwen op zijn optimisme, maar allengs wordt de oude Paap stiller en vervolgt hij zijn weg met een angstig voorgevoel. Zal zijn intuïtie ook deze […]
Continue reading →‘Dit heeft mijn zelfbeeld zó veranderd!’ hoor ik sommige dames (en heren, helaas ook) uitroepen. Ze kijken teveel in de spiegel, denk ik dan. Een ‘zelfbeeld’ is al iets wat ik niet heb van mezelf. En zomaar veránderen doet dat zelfbeeld al helemaal niet. Waar denkt u aan bij een ‘zelfbeeld’? Ik denk dan aan […]
Continue reading →Vlak voordat ik de bus uitstap bedank ik de buschauffeur via de spiegel voor zijn diensten. Hij zwaait joviaal terug. ‘Mijn vrouw is een groot fan van u’, roept hij. ‘Doe haar de groeten’, zeg ik en stap uit. Centraal Station. Ik duw mijn zoon voort. Hij slaapt. Zich onbewust van de last die er […]
Continue reading →Oud Zeikwijf was punk. En studeerde in Japan. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Continue reading →Als het waar is wat ze op Internet zeggen, en ik hoef hopelijk niet te betogen dat dat niet altijd het geval is, maar er zijn in dit geval wel erg goede redenen om aan te nemen dat het wel waar is, dan is mijn kapper de in Amsterdam bekende ‘stekende kapper’, die tien jaar geleden een klant met een schaar doodstak, en er later nog eens een verwondd
Continue reading →Gisteren was Gemeen Kutwijf (GK) dus bij me. Ik zou haar ophalen bij de bushalte, die tegenover mijn huis is, maar ik viel onderweg over de ongeregeld aangelegde trottoirtegels. Daar zal ik de gemeente nog wel eens over onderhouden! Terwijl ik daar lag, kwam Gemeen Kutwijf al aanwandelen. ‘Kunt u mij vertellen waar…,’ vroeg ze. […]
Continue reading →As a distant planet was destroyed by old age, a scientist placed his infant son within a hastily devised space-ship, launching it toward Earth.’ In mei was het 73 jaar geleden dat met deze woorden de wereld werd voorgesteld aan een nieuwe held. Deze verschijning luidde een nieuw tijdperk in voor de stripindustrie en leidde […]
Continue reading →Iemand zei eens dat Piet voor ‘het gewone doen’ altijd een verdieping te hoog leefde, en daar zat beslist een grond van waarheid in. Het triviale alledaagse leven met z’n gebabbel over koetjes en kalfjes kon hem maar weinig boeien, hoewel soms een bepaald aspect zijn aandacht ving, waar hij dan commentaar op leverde vanuit een onverwachte invalshoek. Zo raakte hij eens op een avond ontstemd over het feit dat een schildersezel een ezel werd genoemd, terwijl zo’n voorwerp toch overduidelijk niet op een ezel leek.
Continue reading →06.14 uur. Ik besluit maar op te staan. Ik herinner me weer het opwindende email-verkeer van gisteravond met GK (Gemeen Kutwijf), waarin ze bijvoorbeeld zei: ‘Ik kom langs, om je abstracte kunst te zien, en ik kom morgenmiddag om twee uur vijftien, dus ben je dan thuis?’ Laat ik eerst maar eens een glaasje Mariënburg tot […]
Continue reading →Wij, ouderen, zijn nooit bedwelmd geworden door de poëzie van Annie M.G. Schmidt. Ik denk tenminste dat haar poëzie pas doorkwam in de jaren zestig, en toen zaten wij al aan Woutertje Pieterse. Waar wij vól van waren, dat waren De vlegeljaren van Pietje Bell. Wat een prachtig boek, dat zal ook Gerrit Komrij jullie bevestigen. Het is […]
Continue reading →Ach, men moet zich realiseren: het waren hele andere tijden. Radio en televisie bestonden nog niet, om over andere dingen maar te zwijgen, je moest zélf moeite doen om de tijd door te komen. Ik ontmoette Piet – naar later bleek – aan het einde van zijn bomenperiode. Op een expositie van mijn werk kwam […]
Continue reading →Vrouwke van Stavast gaat voor drie jaar in Parijs wonen. Met man en kinderen. Elke donderdag doet ze hier op Nurks verslag van haar belevenissen in dat beroemde stadje aan de Seine. Maar vandaag schrijft ze over haar belevenissen op het Griekse eilandje Rhodos. Waar het stikte van de Russen.
Continue reading →