Medisch lab Afrika

Een belangrijke wetenschappelijke doorbraak in de strijd tegen aids: aidsremmers helpen ook besmetting te voorkomen. Dat blijkt uit twee studies die gedaan zijn in Afrika, waarvan de resultaten gisteren werden bekend gemaakt. Aldus berichtte De Volkskrant.

Hoera, hoera, et cetera. In de daarop volgende alinea’s lees je hoe de studies tot stand zijn gekomen:

“Van stellen in Kenia en Uganda die dagelijks aidsremmers kregen, had 62 procent minder kans op een infectie dan stellen die een placebo kregen. Van de 4758 stellen was een van de partners hiv-positief, de ander niet. Ongeveer hetzelfde bleek bij onderzoek in Botswana onder 1219 niet-geïnfecteerde mannen en vrouwen. De aidsremmer leidde hier tot 63 procent minder hiv-infecties.”

Vraag van mevrouw Molovich (die het stukje had ontdekt) aan meneer Molovich: is dit nu ethisch verantwoord? Ik vond het nogal wat. Hoe wordt zo’n onderzoek in gang gezet? Krijgen die mensen van tevoren te horen dat ze aan een onderzoek meedoen en dat ze dus het risico lopen een placebo in plaats van een echte aidsremmer tot zich te nemen? Weten ze überhaupt wel wat een placebo is? Of denken ze allemaal dat ze aidsremmers innemen? En merken degenen die een placebo hebben gekregen niet dat hun aidsremmers hun werk niet echt doen? Weten de niet besmette partners ervan dat ze meedoen aan een onderzoek? Waarom gaan ze eigenlijk door met het hebben van onbeschermde seks, als ze weten dat hun partner aids heeft? Of is dat het hele eiereten: neuken die Kenianen en Ugandezen en Botswanen toch wel door, aids of geen aids, en kun je er dus net zo goed een onderzoekje tegenaan gooien? Kwestie van het onvermijdelijke met het nuttige verenigen.

De onderzoekers reppen er met geen woord over. De Volkskrant ook niet. Zal dus wel de normaalste zaak van de wereld zijn.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

7 Reacties

  1. een paar jaar geleden een docu op de vpro gezien over kindertehuizen in NY (of een andere grote stad in de VS) waar aids-remmers op seropositieve kinderen getest werden. Ze mochten niet weigeren. De effekten waren desastreus. Ze werden er doodziek van, tot de dood in veel gevallen. Er werd aangetoond dat als ze die (nog niet beproefde) middelen niet hadden genomen, ze nog jaren gewoon hadden kunnen leven. Het schrijnendste was een jonkie van een jaar of 8, die door had dat die medicijnen hem ziek maakten, en die zich verzette. Wat hij ook deed (weglopen), niets hielp: hij werd toch gedwongen om die pillen te nemen. Hij had ook nog een tante die hem in huis wou nemen toen zijn alleenstaande moeder dood ging, maar dat mocht niet van de overheid, die samenspande met de farmaceuten om ze makkelijke proefkonijnen te geven. Die tante was de wanhoop nabij: zij zag haar neefje ineenschrompelen en mocht niet ingrijpen.
    Afgrijselijk was dat.

  2. Het hypocriete van mij is dat ik best weet dat dit soort praktijken plaatsvinden. Ik heb The Constant Gardener gezien. Het is een cynische wereld, een mensenleven in Afrika is niets waar. Daar heb ik morele bezwaren tegen, maar die zijn kennelijk niet zo groot dat ik er iets tegen doe, dat ik het naadje van de kous wil weten, dat ik de misstanden aan de kaak stel, dat ik de straat op sta, dat ik zeg: niet in mijn wereld.

    Wat me nu in het bericht van de Volkskrant verbaasde, is dat er aan de morele kwestie helemaal geen aandacht wordt besteed. Er wordt niet eens moeite gedaan om het goed te praten. Is het nu zo normaal dat ze niet eens zien dat het stinkt? Of ben ik hier het mietje?

  3. Het is iets anders dan waar The Constant Gardener over ging. Niet dat ik precies begreep waar die film over ging, maar in ieder geval niet over de strijd tegen aids, wat toch vooral een Afrikaans probleem is. Het is op zich niet verkeerd dat die medische onderzoeken, de enige manier om een beetje dichter bij een oplossing te komen, in Afrika plaatsvinden. Ook zijn de onderzoekers en de mensen die die onderzoeken instigeren zich heel erg bewust van al die ethische dilemma’s. Ik neem aan dat die allemaal besproken zijn in de onderzoeksrapporten. Het is ook een onderzoek van de VN, begrijp ik, niet van een farmaceutisch bedrijf dat koste wat het kost binnen een paar jaar een of ander nieuw medicijn op de markt moet hebben om de aandeelhouders tevreden te houden. (De farmaceutische industrie wordt juist verweten dat ze zich te weinig met goedkope middelen tegen aids bezighouden.)

    Het zou inderdaad beter zijn als de Volkskrant wel iets meldde over de morele kwestie. Ruimtegebrek lijkt me de belangrijkste reden om dat niet te doen. Daarna gebrek aan inzicht (geen lampje dat plotseling ging branden zoals bij de familie Molovich) bij de redacteur die dit plaatste.

    Overigens dank ik ook dat de praktijk niet altijd volgens de protocollen zal verlopen en dat de onderzoekers dat ook wel zullen weten. Maar het zijn duivelse dilemma’s waar die onderzoekers mee zitten, wil ik maar zeggen.

  4. Problematiek in The Constant Gardener was inderdaad van een andere orde. Maar ik moest er eigenlijk meteen aan denken. Vooral omdat dat m’n enige referentiekader is aangaande deze problematiek.

  5. Het belachelijke is nu dat ik mensen die een belangrijke ontdekking heb gedaan, een ontdekking die hoogstwaarschijnlijk heel veel mensenlevens redt, dat ik die mensen beschuldig van het ontbreken van ethisch besef.

Laat een antwoord achter aan Kippfest Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *