Ik maak plezier

Het afscheidsfeestje van mijn zoon begon. De hele klas was uitgenodigd. Dus ook de twee jongens die nog nooit op één van zijn feestjes waren geweest. Naast elkaar zaten Demiyan (ja, op die manier) en Ridge (ja, van de Bold and the Beautiful). Deze twee hadden al een aantal burn-outs op hun naam staan op Basisschool de Vuurvlieg. Allebei een jaar ouder dan de rest van de klas en afkomstig uit bijzondere gezinnen, waarvan de samenstelling met enige regelmaat veranderde. Het risico van de uitnodiging had ik ingecalculeerd. Als ongeleide projectielen zouden ze het feestje kunnen bederven. Maar die gedachte wierp ik snel van me. Hij kon toch zeker niet de hele klas uitnodigen, behalve die twee. En hoe erg kon het nou helemaal zijn? Mijn man en ik waren toch wel in staat twee 11-jarigen te corrigeren. En de workshopleider ‘Afrikaans trommelen’ stond vast en zeker ook zijn mannetje.

Een klas met 25 kinderen, een vader, een moeder en een workshopleider ‘Afrikaans trommelen’, zagen hoe Demiyan zich na binnenkomst direct een weg baande naar de tafel met limonade en cakejes. Hij scoorde 3 van elk en ging bovenop een trommel zitten. De enige minuten geleden nog zo pacifistisch ogende trommelaar, type ‘geitenwollensok’, verhief zijn zwakke stem: “Van de trommel af”. Waarop Ridge zei: “Ik denk dat ie wel 2 van ons houdt” en bij Demiyan op schoot ging zitten. “DRAF!!!” De toon was gezet. De workshop kon beginnen.

Ridge had de grootste trommel. Hij sloeg hard en ging moeiteloos consequent tegen het ritme van de anderen in. Hetgeen eigenlijk best knap was. De workshopleider hief zijn hand op ten teken dat het direct stil moest zijn. Ridge deed er nog een schepje bovenop en gaf samen met Demiyan een behoorlijke show weg. De anderen voelden de spanning. De meisjes sisten…..shhhhhhh, maak het stil…shhhhhhh. Ik besloot me ermee te bemoeien: “Jongens, we hebben maar een paar simpele afspraken vanmiddag, zullen we die proberen te houden? Ze knikten, dat dacht ik tenminste te zien.

De instructie werd vervolgd en tot opluchting van mijn man en mij leek het de goede kant op te gaan. Tot de instructeur blijkbaar iets hoorde wat verder niemand anders hoorde: Ridge speelde weer zijn eigen ritme. De geitenwollen sokken gingen nu echt uit. De trommelman verloor zijn zelfbeheersing en dreigde voortijdig te vertrekken. De sfeer was om te snijden. Mijn man had inmiddels het besluit genomen de twee jongens apart te nemen en voorzien van een voetbal buiten te stallen. Te laat. De spanning was enorm en de andere kinderen wilden geen fouten meer maken, bang als ze waren het einde van het feestje op hun geweten te hebben.

Toen de hand van de workshopleider weer omhoog ging durfde Evelien het aan. Zacht zei ze, dat ze echt niet begreep welk ritme er nou gespeeld moest worden en ‘of meneer het misschien nog één keer wilde uitleggen’. Met een verbeten gezicht sprak de trommelman toen de volgende woorden: “‘Ik maak plezier’, op het ritme van die woorden gaan we trommelen”. En terwijl de resterende 24 kinderen hardop met hem mee riepen ‘ik maak plezier’, kregen mijn man en ik de slappe lach. Nooit hadden we zoveel mensen met zo weinig plezier, gelijktijdig zien roepen dat ze plezier maakten. “Ik maak plezier, ik maak plezier, ik maak plezier…”. Het uur kroop voorbij. Maar aan alles komt een einde, ook aan plezier. En met een gezamenlijke roffel van zeker 5 seconden, werd zoon bedankt voor het leuke feestje.

De trommelman pakte na afloop zijn boeltje, terwijl achter hem de disco met chips en limonade los barstte. Demiyan en Ridge hamsterden alles wat er te halen was, gadegeslagen door een vader, een moeder en een trommelman. De laatste verzuchtte: “Nou, ik heb wel erger mee gemaakt.” Waarop ik mijn man aankeek en zei: “Wij niet”.

1 reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *