Gedempt (17)

In Engeland is, zoals u wel weet, alles iets anders dan hier. Stel dat je in Nederland tegen een rechter zegt: ‘Maar ik ben Floris de Vijfde!’ Dat levert je niets op, want die rechters kijken naar wat je gedaan hebt, en naar niets anders.
In Engeland kun je gewoon rondvertellen dat je King Arthur bent, dat nog eens preciseren met Arthur Uther Pendragon, en je kunt ook nog eens voorgeven een druïde te zijn (zoals John Timothy Rothwell, van ongeveer mijn leeftijd, heeft gedaan), je kunt jarenlang, met andere glazig kijkende dames en heren Stonehenge bezoeken. Geen mens zal je daarop aankijken.
Dan word je gearresteerd (zoals Rothwell tientallen keren is gebeurd) en je komt in de gevangenis terecht. Dus wat doe je? Je eist dat je in je normale druïde-dracht gehuld mag blijven, tijdens je hechtenis.
En wat denkt u? Inderdaad. ‘He has had considerable success. Druids on remand (in voorlopige hechtenis) in H.M. Prisons are now allowed to wear their druidic robes.’
Dit is een groot verschil tussen Engeland en onze Lage Landen.

2 Reacties

  1. Corrupte, onrechtvaardige en wildvreemde rechters zullen toch nooit snel doen wat het volk wil en er waren door de eeuwen heen al genoeg rechters geweest die duizenden onschuldige mensen, waaronder “heksen”, ter dood veroordeelden! Het zal me anders ook niets verbazen als dit soort rechters zelf al met de dood worden bedreigd en dan meemaken hoe verveld dat is.
    Maar ik weet natuurlijk ook onomstotelijk dat de twee meest gevreesde bloedrechters uit de geschiedenis, Antoine-Quentin Fouquier-Tinville (1745-1795) en Roland Freisler (1893-1945) zich NOOIT door het volk lieten voorschrijven wie zij wel of niet vrijlieten of ter dood veroordeelden en beiden waren ook zo anti-corrupt als wat en Freisler dacht zelfs dat hij uit naam van het Duitse volk sprak.
    Ik kan bovendien nog een verhaaltje over Fouquier-Tinville en Freisler bedenken als ze in elkaars tijdperk hadden geleefd om met elkaar in de rechtszaal te discusseren en dat zou dan ongeveer zo gaan:

    Fouquier-Tinville: “Denkt u dat mijn meester Robespierre mij onder druk zette om mij te laten omkopen door burgers die hiermee hun veroordeelde geliefden vrij willen krijgen?”
    Freisler: “Mijn baas Hitler zou van mij niet eens gaan verwachten dat ik zijn politieke tegenstanders een humane dood gunde.”
    Fouquier-Tinville: “Ik heb tenslotte 2600 Fransen, waaronder koningin Marie Antoinette, ter dood veroordeeld en naar de guillotine gestuurd en hun nabestaanden bedreigden mij achteraf niet met 120 knietjes.”
    Freisler: “En weet u trouwens ook dat ik eveneens ongeveer 2600 Duitsers, Tsjechen en Polen ter dood heb veroordeeld, net als u, naar de guillotine stuurde of naar een concentratiekamp of hen anders liet ophangen aan vleeshaken met stroppen van pianosnaren om hun nek heen, zoals maarschalk Erwin von Witzleben, en hen zelfs vaak in de rechtszaal gruwelijk heb uitgekafferd?”
    Fouquier-Tinville: “Dan heeft u vast ook wel eens echte criminelen of moordenaars laten terechtstellen, zoals ik ooit deed met Charlotte Corday, die Marat had vermoord, een vriend van mijn baas en hij was de weinige die ik overigens WEL vrijsprak.”
    Freisler: “Ik heb helaas maar weinig echte moordenaars ter dood veroordeeld maar ik had dit beslist ZEKER met Peter Kürten, de Vampier van Düsseldorf, gedaan daar hij jonge meisjes en vrouwen aanrandde, verkrachtte, vermoordde en hun bloed opdronk!”
    Fouquier-Tinville: “Maar u bent natuurlijk nooit door familieleden van slachtoffers bedreigd nadat u hen had laten executeren?
    Freisler: “Dat had me ijskoud gelaten daar ik, net als u, meer leef voor idealen dan voor menselijkheid en er is, jammer genoeg voor ons beiden, een hoge rechter; de Almachtige, die over ons oordeelt en daarna uitmaakt of wij de Hemel in mogen of anders naar de Hel toe!”

    1. De beruchte officier van justitie, Antoine-Quentin Fouquier-Tinville, die tijdens de Terreur 2600 Fransen ter dood had veroordeeld in onrechtvaardige showprocessen waarin hij hen belachelijk maakte, beledigde en gruwelijk uitkafferde werd niettemin, net als een sharia-rechter in 2015, uiteindelijk het slachtoffer van zijn eigen rechtbank die hem in 1795 ter dood veroordeelde, samen met zijn gevreesde rechterhand Martial Herman en tientallen rechters, advocaten en juryleden!
      En net als hun slachtoffers kregen zij een enkele reis naar de guillotine toe in mestkarren, beledigd en uitgejouwd door vele duizende Parijse toeschouwers die het vooral hadden voorzien op de gehate Fouquier-Tinville!

Laat een antwoord achter aan Jules Vismale Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *