De complottheorieën van Oud Zeikwijf: Kanker

“Wat kan’k er aan doen? Wat kan’k er aan doen?” zong een ex lang geleden zodra hij hoorde dat iemand getroffen was door die vreselijke ziekte. K. Koning der kwalen.

De fysieke kant ervan is al niet mals, want de bestrijding omhelst louter paardenmiddelen zoals ablatieve chirurgie, bestraling (met radioactieve straling, heus!) van de getroffen zones en hoogst giftig chemisch spul, maar de geestelijke kant liegt er ook niet om. Zodra een paar anarchistische cellen in de weer gaan met ongebreideld groeien en filialen uitzenden, is het gedaan met de gemoedsrust. Al zijn die bulten succesvol kapot gemaakt, dan nog draag je het stigma je leven lang: je bent niet meer een mens, maar een kankerpatiënt. En dat is vies. En zuur.

Ondertussen strooit het Wilhelminafonds kwistig met de voorlichting. Wij, het vee, hebben het aan ons te danken dat we allemaal ooit kanker krijgen. We roken bijvoorbeeld, dat is kankerverwekkend, en als we dat niet doen, dan eten we te veel en te slecht. We liggen in de zon, ook, dat is zoooo dom. In de zon! Die kankerverwekkende grote bol daaro. Het nieuwste in de serie is de vaccinatie tegen baarmoederhalskanker bij 13-jarigen, wat een eufemisme is, want tegen baarmoederhalskanker kun je niet vaccineren, hooguit tegen één zeldzame vorm ervan. Een kniesoor die daar op let. Ouders worden genadeloos onder druk gezet (‘Stel dat je dochter overlijdt aan die ziekte, hoe voel je je dan?’), en zo nodig uitgeschakeld (de meiden worden apart, via school, gebrainwashed).

Dat sinds de antizoncampagnes de hoeveelheid vitamine D in het lichaam van de noordelingen gevaarlijk gedaald is, terwijl die stof één van de beste preventieve middelen tegen de gevreesde ziekte was, zal ze worst wezen, de Wilhemina-fanaten. Net zo min als dat door de zon te vermijden je slechts het risico op een goed behandelbare vorm van melanoom verkleint, dat de zonnecremes tsjokvol hormonen zitten die rare dingen doen met het lichaam van een kleuter, of dat de meeste spullen die we tegenwoordig kopen wolken gevaarlijke dampen uitwasemen, en nog minder dat onze dochters nooit in hun leven een moment zullen hebben gehad dat seks gewoon lekker was, en niet een potentieel dodelijk iets.

Het kan niet anders zijn of malafide krachten hierachter zitten. “Het heeft vast te maken met geld”, zei een andere ex. Waarom ook niet? Een Nederlandse oncologe die in de jaren ’90 onderzoek deed in de VS en daar een baanbrekend middel uitvond is toen ze dat meldde dezelfde dag nog in de kraag gegrepen en op het vliegtuig gezet, haar computers met data’s in beslag genomen, haar studenten monddood gemaakt. Ze dreigde de kip met de gouden eieren te killen, en dat is niet de bedoeling, niet waar. In de VS is kanker kassa. Patiënten worden gemaakt tot eeuwige zorgbehoeftigen, de rechtvaardiging voor torenhoge investeringen van ziekenhuizen, alsmede bodemloze putten voor de farmaceutische industrie om zijn high tech en dus dure middelen in te gooien. Hier te lande worden alle 13-jarige meiden ingespoten met een splinternieuw vaccin om 200 doden per jaar te sparen. Als een mensenleven de regenten zoveel kon schelen hadden ze al lang de maximum snelheid overal verlaagd en consequent gehandhaafd, kernenergie afgezworen, kankerverwekkende middelen wettelijk geweerd uit de agro- en elektronica-industrie alsmede het transportwezen (dodelijke insecticides in containers) en een flinke suikertax hebben ingesteld. Maar nee, want dat kost uiteindelijk alleen maar geld – die maatregelen zijn niet bepaald economie bevorderend – terwijl onze maagden inenten de farmaceuten geld opleverd. Veel geld.

Van mijn kant droom ik van een tijdperk wanneer we gewoon weer aan onze borsten kunnen denken zonder dat boosaardige knobbels ons geestesoog komen troubleren. Dat we dat verlichte stadium bereiken door een soort terugkeer naar een naïeve en primitieve staat van blinde gelukzaligheid, doordat genezing mogelijk is of doordat de ziekte zelf opeens genoeg heeft van mensjes pesten, het maakt me uiteindelijk niet zoveel uit. Als het maar gebeurt. Een dag aan kanker gedacht is immers een dag niet geleefd.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *