Binnen een week drie incidenten die bewijzen dat sommige ouders volledig de weg kwijt zijn:
• Excuusbrief van schooldirectie aan ouders: “Het spijt ons zeer dat zoveel ouders en kinderen overstuur waren over het feit dat de medailles van de avondvierdaagse later werden uitgereikt. We beseffen dat we de kinderen een heldenontvangst hebben onthouden. Dat doen we volgen jaar anders.”
• Informatiebijeenkomst over de rolverdeling van de eindmusical: “Deze werd door een aantal ouders als ‘onevenwichtig’ ervaren. Tijdens de bijeenkomst is besloten teksten bij te schrijven zodat de rollen van vergelijkbare grootte zijn.”
• Gesprek aan de voordeur: “Sanne-Marie is erg verdrietig. Jouw zoon heeft het op een niet zo nette manier uitgemaakt.”
Ik wilde een diepgravende analyse van de prinsen- en prinsessenproblematiek schrijven. Over hoe ouders hun kinderen beschermen tegen extreem traumatische ervaringen als zonder medaille over de finish gaan, een kleine rol in de musical hebben of de eerste keer de bons krijgen. En hoe ze vervolgens juist daardoor de basis leggen voor een verknipt zelfbeeld en de gang naar de psycholoog, direct na de puberteit.
Maar ik preek voor eigen parochie en daarom zijn de analyse en de conclusie overbodig. Lezers van mijn stukjes zijn de andere ouders, de ouders die heel hard lachen om deze onzin. Het zijn de ouders die denken: misschien is het wel goed voor zijn relativeringsvermogen, die late medaille. Bij de kleine musicalrol zeggen ze tegen hem: het gaat toch om de pret om gezamenlijk iets moois neer te zetten. En bij het liefdesverdriet van een 10-jarige denken ze: goed voor haar incasseringsvermogen.
Totaal overbodig stukje dus eigenlijk. Dit.
Bij 1) Jammer dat de schoolleiding zo door het stof gaat. Wel mooi dat ‘overstuur’. Ik zie voor me dat een paar argeloze juffen en meesters belaagd worden door ontroostbare kinderen, hysterisch jankende moeders (“HOUDT HET DAN NOOIT OP!!”) en woedende vaders.
Comments bij 2 en 3 volgen nog?
Nee, daar had ik eigenlijk gewoon niks aan toe te voegen.
2) Lijkt me een lange zit worden, als al die kinderen evenveel tekst krijgen. Je ziet die ouders ook al woorden tellen. En ‘SCHANDE’ roepen tijdens de musical als de hoofdrolspeler te veel tijd neemt voor z’n lange monoloog die het eindlied moet inluiden.
3) Betreft dit jouw zoon?
Ja, mijn zoon is de gewetenloze 10 jarige player van Suburbia. Liet, nog voor hij het officieel had uitgemaakt, onze cavia’s aan ander meisje zien. Caviakiek’n is het nieuwe Brommerskiek’n. Toen híj het vervolgens wel uitmaakte met inmiddels ex deed hij dat ongelofelijk bot: “Het is uit”.
per ping neem ik aan
Ik wacht met smart op het stukkie over de prinsen- en prinsessenproblematiek.
Eerst de Russinnen op Rhodos.
Tjippie!
En zn ex heb, neem ik aan, al zn spullen inclusief achtergebleven cavia’s het raam uitgemieterd?
Klopt! Ze hoeft ook niet meer op een bezoekregeling te hopen.