Toen m’n vader nog leefde wandelde hij tweemaal per jaar – ’s avonds om een uur of tien, want hij was net zo mensenschuw als ik – door de belangrijkste winkelstraat van onze woonplaats om de etalages te bekijken. Op de heenweg de éne kant van de straat, op de terugweg de andere. Na thuiskomst was z’n commentaar altijd hetzelfde: ‘Ik heb eigenlijk niets gezien wat ik graag zou willen hebben’.
De appel valt meestal inderdaad niet ver van de boom, want ook mijn oog ontwaart zelden voorwerpen die kooplust opwekken. Maar gemiddeld één keer per jaar zie ik te midden van alle modieuze dertien-in-een-dozijn-spullen iets op waar m’n blik zich als het ware aan vasthaakt en waar ik meer van wil weten. Vorige zomer was dat een zwarte, gietijzeren pan met houten handvat, die bij nader inzien al in 1960 ontworpen bleek te zijn door een Timo Sarpaneva genaamde Fin. Deze pan maakte ook nog deel uit van de permanente collectie van het Museum of Modern Art in New York. Tja, dacht ik met een zekere voldoening, ik weet ze ook altijd wél uit te kiezen.. Ik had [en heb] die pan helemaal niet nodig en 199 euro is een hoop geld, maar toch zou het me geenszins verbazen als hij ooit op m’n kookplaat belandde. Al was het alleen maar om naar te kijken.
Een week geleden zag ik in een bijlage van de krant een foto van twee etensborden en een gekleurd drinkglas, alle van een aangename, tijdloze eenvoud. Het bijbehorende artikel bleek over de Finse [!] ontwerper Kaj Franck te gaan, van wie ik nog nooit gehoord had. Een kleurrijke man die z’n vak serieus opvatte en z’n tijd in veel opzichten vooruit was. Zo maakte hij zich al zorgen over de bergen afval die de mensheid produceert en over verspilling van grondstoffen toen nog niemand daar wakker van lag. Een anekdotische man ook: Textielontwerper Fujiwo Ishimoto reisde ooit samen met Franck en het viel hem op hoe kleurgevoelig deze kon zijn. Toen ze een restaurant betraden met roodgeblokte tafelkleden zei hij: ‘Hier kunnen we echt niet eten’. En toen ze een roze geschilderd hotel bleken te hebben geboekt bestelde hij onmiddellijk een taxi: ‘Pink is out of the question!’
De borden en glazen bleken na iets van een halve eeuw nog steeds geproduceerd te worden door de firma Iittala en ik keek of ze op het internet ergens te koop waren. En jawel, ze zijn o.a. te bestellen bij Designwinkel Eric Steenbergen. En wat kom ik tegen op bladzijde 27 van de catalogus? De pan van Timo Sarpaneva.. Want die blijkt óók van Iittala afkomstig te zijn. Soms is de wereld erg klein.
Naar aanleiding van de honderdste geboortedag van Franck is er een boek verschenen: Päivi Jantunen: Kaj & Franck. Designs & Impressions. Uitgeverij WSOY, 168 blz, 42 euro.
Ik heb net twee van die borden besteld. In het grijs, want het moet natuurlijk niet te gek worden.
over smaak valt nou eenmaal niet te twisten, je hebt het of je hebt het niet en bovenstaande artikelen getuigen van het hebben van smaak.
Die ketel doet me aan het mannetje van Springles chips denken. Het bord is net een klok zonder wijzers en die glazen lijken me eerder iets om theelichtjes in te zetten dan om een slok uit te drinken.
Er kunnen ook theelichtjes in. Wat bent u vandaag toch creatief!
Het zal mij allemaal worst wezen, ik vind fietsen veel interessanter.
Volgens mij verbrand je je handen aan die pan, als je hem in het midden aan het handvat moet oppakken precies boven het gat in de deksel waar de hete dampen uitkomen.
Er zit geen gat in het deksel. Dat is een verzonken gedeelte met een soort handgreep. Daar kun je dat houten handvat achterhaken als je het deksel van de pan wil halen.
Is daar dan geen speciale handschoen van asbest voor ontworpen?
Volgens mij zit dat gat er niet zonder reden. Finnen hebben vaak koude handen.
Ps: Wie gaat er trouwens nou koken in zo’n mooie pan? Lijkt me zonde.
Ja, sommige mensen snappen het écht niet.