Lola kijkt wantrouwig om haar heen. Het lokaal in het noodgebouw van het Ouder en Kindcentra Zeeburg is gevuld met mensen die of op hun blackberry kijken of met een wit plastic roerstaafje door de Rooibos thee roeren. Ze doen alles met een bepaalde concentratie waar Lola niet zo goed tegen kan. Ze onderdrukt de neiging om op haar stoel te gaan en iets obsceens te schreeuwen. De deur van het lokaal gaat open en een vrouw met sluik haar en een ronde bril komt binnen. Ze heeft een ovaalvormig gezicht. Ze glimlacht naar iedereen en houdt haar handen achter haar rug. Ze lijkt op een non, denkt Lola en bijt op de nagel van haar rechter wijsvinger. Fuck, alles om er nu een op te steken. Of om naar de toiletten te gaan en een seal leeg te snuiven. Let’s get this party started.
De non schraapt haar keel. ‘Beste mensen, als jullie zo vriendelijk willen zijn om gedurende de cursus jullie telefoons uit te willen zetten? Dan heeft niemand last van onderbrekingen.’ Ze haalt even adem en kijkt tevreden rond terwijl de telefoons terug de tassen in gaan. ‘Zoals jullie weten start deze cursus elke donderdagavond om zeven uur en mijn streven is om half tien te eindigen. Dat betekent dat we een inloop hebben van een kwartier, zodat we ook echt om zeven uur kunnen beginnen. De bel doet het niet, dus ik kan niemand meer naar binnen laten na zeven uur. Levert dit voor iemand een probleem op? Bijvoorbeeld met de oppas thuis? Zo ja, dan kunnen we dat nu met de groep bespreken.’ Ze kijkt iedereen vragend aan. Lola proeft een druppel bloed in haar mond. Ze stopt snel haar hand onder de tafel. Een vrouw met blond haar en een zwarte bril op steekt aarzelend haar hand op. De non wijst haar aan. ‘Sylvia, zegt het maar.’ De vrouw bloost een beetje. ‘Misschien is het een idee als we elkaars telefoonnummers uitwisselen, voor als er nou toch iets onverwachts of zo gebeurt…weet je wel?’ Haar wangen kleuren nog iets roder. De mensen mompelen ‘ja, goed idee, ja.’ De non kijkt stralend. ‘Ik vind het een fantastisch initiatief van Sylvia! Laten we dit na afloop doen.’ Een man die naast Sylvia zit, zegt: ‘Ik heb ook gehoord van andere mensen die de cursus hebben gevolgd, dat ze een Facebook groep gestart zijn, om tips met elkaar uit te wisselen.’ Nog meer instemmend gemompel en geknik met hoofden. Lola kauwt nu hard op de binnenkant van haar wang. Ze denkt aan de geladen Walther PPK in haar vrieslade, tussen de bevroren biologische erwtjes en raket ijsjes. Even mee zwaaien, misschien de non van achter vastpakken en de loop zacht in haar nek duwen. Kijken of iedereen het drooghoudt. Bitches.
De non maakt een aantekening in haar schrift, loopt naar de computer en dubbelklikt op een programma. Op het projectiedoek aan de muur verschijnt een blij kijkende man en een vrouw. Samen knuffelen ze een kind met knalrood haar. Ze heeft sproetjes en kijkt boos. De non glimlacht en zegt: ‘Welkom bij de cursus Positief Opvoeden’.
Prikkelend! Sowieso nonnen en pistolen. Mooi schrijfwerk.
Ja, eens natuurlijk!
Godsamme, ik dacht even dat Lola bij mij op de cursus EHBO bij kinderen was. Exact hetzelfde. Dit was Lola’s eerste avond. Het vervolg wordt pas erg: non fictie overtreft fictie als ouders de ervaringen die ze met hun kinderen hebben opgedaan willen delen met andere ouders.
Ja, het werd een intensieve cursusavond om die Lola een beetje te doen opwarmen.
Ik wacht op deel 2: Lola, the sequel.