Correspondentie (8)

Dag Ben,

Ik kan me goed voorstellen dat je een jaar na het overlijden van je vrouw overspoeld wordt door herinneringen, want zo werken die dingen nu eenmaal, maar het naar binnen gieten van grote hoeveelheden drank lijkt me toch geen oplossing. Drank maakt meer kapot dan je lief is, dat weet ik uit eigen ervaring, om over het gebruik van andere middelen maar te zwijgen: die gaten in het Zuid Amerikaanse regenwoud heb ik er persoonlijk ingesnoven, maar dat moet je maar niet verder vertellen.. Je schreef onlangs hier ergens in Nurks Magazine dat je manisch – depressief bent. Ergens in de jaren 90 ben ik gediagnosticeerd als zijnde ‘manisch – depressief met complicaties’, waarbij de aard van de ‘complicaties’ duister bleef, maar het zou me niet verbazen als ze daar de overmatige inname van drank en drugs mee bedoelden, want genoemde ziekelijke geestesgesteldheid schijnt zulk gedrag nogal in de hand te werken. Oppassen dus. Zelf heb ik de afgelopen 8 dagen niets gedronken, met uitzondering van zaterdag toen ik vier glazen witte wijn naar binnen goot waar ik de volgende dag  een vervelende kater van had. Van maar vier glazen.. Waar liet ik al die drank toch, vroeger? Ja, zei m’n vriendin, dat heb ik me ook vaak afgevraagd..

Vanwege het leggen van de nieuwe vloerbedekking moesten m’n boeken de huiskamer uit en ik heb ze toen maar op de planken in de gangkast opgestapeld, ‘verticulair’ en vier rijen dik. Al doende heb ik meteen maar even geteld hoeveel het er waren. Ongeveer driehonderd en dat leek me veel te veel, want ik heb ze bijna allemaal gelezen maar hoeveel lees je er een tweede keer? De meeste niet, zo bleek, en dus ben ik aan het schiften geslagen en verdwijnen er nu regelmatig met boeken gevulde plastic tassen in de richting van de buurman van m’n vriendin die gezegd heeft – de buurman, niet m’n vriendin – dat ‘een mens nooit te veel boeken kan hebben’. Ik blij, hij blij, iedereen blij. Mijn inrichting is nu van een Spartaans minimalistische allure die me eigenlijk uitstekend bevalt, al ben ik over de bijbehorende badkamerachtige akoestiek minder te spreken. Het galmt te veel, wat met name vervelend is als je een plaatje wilt draaien. Van dat grijze, geluiddempende noppenschuim tegen de muren plakken is esthetisch onbevredigend, maar dun vilt schijnt ook wel werkzaam te zijn tegen reflecties en dus heb ik het volgende bedacht: als ik de contra-compositie van Theo van Doesburg uit 1924 in vilt uitvoer en ergens aan de muur hang moet de situatie theoretisch gezien toch enigszins verbeteren. En mocht dat niet het geval blijken te zijn, dan verzinnen we gewoon weer wat anders. Zo blijft een mens bezig.

Groeten van

Spencer ‘Duff Konijn’ Brandsen