Dag Spencer,
Wat is het doel van een correspondentie? Ik zou het niet weten, behalve dat je elkaar (en in dit geval dus ook: de lezers) laat delen in je gemakkelijkheden en ongemakkelijkheden. Een vreselijke uitdrukking meteen al in het begin: dat ‘delen’ lijkt me meer iets om bij de slager te doen, of bij de katholieken. De Worst van Christus. Als je nog eens een goede boektitel wilt hebben, kun je altijd bij mij aankloppen.
Dit alles in ironie geschreven. Ja, ik zeg het er maar bij, omdat eigenlijk alles wat ik schrijf, in ironie geschreven is. Zelfs als ik expliciet zeg dat het geen ironie is.
Maar nu moeten we even serieus worden. De dood van de getalenteerde wielrenner en winnaar van de 3de etappe van de Giro d’Italia van vorig jaar, die eindigde in Middelburg, Wouter Weylandt (ik hoop dat ik zijn naam correct spel), heeft het peloton een schok bezorgd. ‘Wat een ramp!’ en ‘We gebruikten dezelfde middelen!’, het zijn deze en dergelijke ijzingwekkende uitspraken van zijn collega’s, die het wielernieuws overheersen. Maar heb jij ooit gehoord van de verongelukking van een meneer nabij Terblijde, die reed in een tamelijk nieuwe VW en die tegen een verkeerslicht opreed en terstond overleed. Heb jij ooit gehoord dat alle VW-rijders de volgende dag voorzichtig gingen rijden, uit medeleven of zoiets met zijn vriendin of weduwe?
We moeten er, vind ik (maar ik ben al 57 jaar – ik weet niet hoe oud jij bent, Spence – en ik ben al ‘ziek en misselijk’), maar niet teveel woorden aan vuil maken: Wouter R.I.P. lijkt me wel genoeg. En morgen weer racen alsof het je niets uitmaakt. Ik schrijf dit op maandagavond, en ik denk dat er op de dinsdag een geneutraliseerde etappe zal plaatsvinden (of zijn hele ploeg moet er uitstappen), wat diverse sprinters in het peloton niet erg zal bevallen.
Tot zover het dagelijkse nieuws, Spence. Het lukt me maar niet om serieus om te gaan met namen als David, Vladimir of Spencer. Ik vind dat jongensnamen moeten bestaan uit één lettergreep, dus Ben, Jaap, Max, Wout, Kees, Piet, Chris, Henk, Ben, Grard, Gert. Meisjesnamen daarentegen moeten, in mijn beleving, altijd twee lettergrepen hebben: Ingrid, Marja, Chantal, Eva, Bea, Dinara (vooruit, dat is een lettergreep teveel), Cora of Clara. Want het moet ouders altijd mogelijk gemaakt worden om vanaf etage vijf hun kinderen binnen te roepen: ‘Spènce!!!’ Zo worden ze gehoord, en met het vrouwelijke nageslacht lijkt het mij wat simpeler. Je roept eenvoudig: ‘Màààrja!’ en binnen komt Marja, haar skippybal tussen haar benen.
Een groet, Ben.
1 reactie