Ik was ook wel eens boos. Stond ik in de Albert Heijn voor het schap met bier, waren de BeerTender-fustjes op. Niet voor de eerste keer. Laaiend was ik. Trok ik zo’n puisterige medewerker aan zijn haren om verhaal te halen. En altijd weer wees die winkelbediende me doodleuk op de Heineken-thuistapvaatjes van 5 liter. ‘Ik heb een BeerTender, achterlijke gladiool! Daar passen die grote krengen niet in. En nee, ook niet als ik wat harder duw nee!’ Vervolgens verdween de medewerker altijd naar achteren om fustjes te zoeken in het magazijn. En ik maar wachten. Alsof ik alle tijd had en de hele dag papieren vliegtuigjes zat te vouwen. Hallo! En nooit hè, echt nooit, kwam die medewerker dan terug met een passend biervaatje. ‘Sorry meneer, maar we houden een lage voorraad aan, omdat ze zo vaak gestolen worden.’ Ja, wat heb ík daar aan? Ziedend van woede sjokte ik dan maar weer met een krat bier naar de kassa. Net als vroeger. Goed, ik mocht dan kwaad zijn over het ontbreken van mijn fustjes, maar verder dan wat gescheld kwam het nooit. In Steenwijk denken ze daar anders over.
Een medewerkster van de plaatselijke supermarkt raakte ernstig gewond aan haar vingers, omdat iemand scheermesjes in de handvatten van een krat bier had gemonteerd. Het ongelukkige meisje pakte nietsvermoedend een lege krat van de band en pats! Drie pezen naar de gallemiezen. Supermarktterreur in Steenwijk. Boos zijn dat de kratten te hoog worden gestapeld in de winkel en dan een bloedbad aanrichten bij de emballage. Het is boodschappen doen anno 2011. Ik denk dat er volgende week drie bloedende varkenskoppen aan de winkelpui vastgespijkerd zitten bij de Albert Heijn. Opgehangen door een kort lontje, dat vindt dat de speklappen naast de gekruide drumsticks horen te liggen en niet achter de lamskoteletten. Ik vrees het ergste voor het winkelpersoneel als hun blauwe kloffie iemand op de zenuwen gaat werken.
Een klacht over een product indienen bij de servicebalie is iets wat je vroeger deed. Je beheerste je en zei met trillende stem dat er één van je tien gekochte eieren kapot was in de verpakking. Kreeg je twintig cent terug en was de zaak af. Die tijd is geweest. Klanten laten zich niet meer afschepen met een excuus van de manager of een kortingsbon voor een mud aardappelen. Ze laten op niet mis te verstane wijze zien wie werkelijk de baas is in de supermarkt. Mijn BeerTender staat inmiddels op zolder en ik drink weer ouderwets bier uit een krat. Altijd op voorraad in de AH. Dat scheelt de nodige frustratie, maar oh, wat zijn die rijen voor de kassa lang!
Bij mij in de Albert Heijn, vlak voor de kassa’s, hangt een bordje, met daarop de handtekening van de filiaalmanager. Boven die handtekening kunnen wij een tekst lezen, die dus als het ware van de filiaalmanager afkomstig is. Daarop staat dat, mocht de klant ook maar een klein beetje van mening zijn geen waar voor zijn geld te hebben gekregen, dat hij dan zijn geld terugkrijgt. Prompt. (Dat ‘prompt’ staat er trouwens letterlijk. Vond ik een eigenaardige, maar sympathieke keuze.) Ik moet daar toch eens gebruik van maken.