We leven in een gemediatiseerd tijdperk. Je mag nog wel gewoon leven, IRL, maar het telt niet. Wat je vrienden zien en met jou meemaken is slechts van belang als je het online zet. Waar die items wel bekeken moeten worden. Liefst door honderden mensen. In het internetverkeer tel je nu eenmaal niet op je handen.
In zo’n mediageile manier van leven is het niet gek dat mensen voor de camera dood willen gaan. En als je toch van plan was om jezelf van kant te maken, dan zorg je voor extra spektakel. Apeldoorn, Alphen a/d Rijn, menselijke fakkel op de Dam: zelfmoord als 15 minutes of fame. Je weet van tevoren dat de camera’s zullen ronken. Het probleem hiermee is dat er niet zelden slachtoffers bij vallen die daar niets mee te maken hadden.
Hoe deze trend tegen te gaan? Door zo min mogelijk aandacht aan zulke voorvallen te geven. Het lijkt onmogelijk: je vraagt immers van de journalistiek dat zij in haar eigen vingers snijdt. Maar als elke journalist zich bij elk incident afvraagt: ‘Wil ik de kans dat zoiets weer gebeurt verkleinen of vergroten?’ en als hij doordrongen is van het besef zelf een rol daarin te spelen, dan hebben we kans dat het tij keert. Dan krijgt Alphen a/d Rijn een melding en gaan we zo snel mogelijk over tot de orde van de dag. De erecode van de journalistiek mag op dit punt verbeterd worden, en de publieke opinie moet ophouden alles klakkeloos als normaal te bestempelen. Wanneer de journalist zich niet meer verschuilt achter de opdracht of de heersende mores, is hij verantwoordelijk voor zijn daden. Hetzelfde geldt voor de amateurjournalist, blogger en wat dies meer zij. Ook hij moet beseffen fout bezig te zijn bij het doorschuiven van gewelddadige voorbeelden. Het gaat om een mentaliteitsverandering: mentaliteiten kúnnen veranderd worden – daar zijn Postbus 51-spotjes voor.
In de kern van de zaak zullen zulke veranderingen niet gauw gebeuren omdat ze ons onwelgevallig zijn, zo verknocht zijn wij aan onze terugkerende portie actie en ellende op de buis. De paar doden die erbij vallen strepen we weg tegen het verzadigen van onze verslaving. De slachtoffers zijn letterlijke offers geworden, offers aan het gulzige monster dat media heet.
Tip van Oud Zeikwijf: Richt een zelfmoordkuil in, compleet met lange spiesen en camera’s. De camera’s gaan automatisch af als je in de kuil valt, zetten het opgenomene direct online en projecteren de beelden tevens op schermen die de wanden van de kuil bekleden, zodat je jezelf nog snel kunt zien voor je je laatste adem uitblaast.
Of een iets gematigde versie: maak gewone zelfmoord legaal, en laat de euthanasie filmen en publiceren. Als boek is het al eens gedaan (komt een vrouw bij de dokter), succes verzekerd. Een deel van de opbrengst gaat naar de nabestaanden. Iedereen blij. Het ergset wat er kan gebeuren is dat zelfmoord een trend wordt. Nou en?
Maar als je dat doet, dan is gewone zelfmoord toch binnen de kortste keren niet mediageniek genoeg. Dan zullen we toch terug moeten kunnen vallen op de Zelfmoordkuil. Dat trouwens een geniaal idee van mijnheer Oud Zeikwijf is moet ik eerlijk bekennen. De Zelfmoordkuil zou ergens op een pontificale plek kunnen liggen, zodat iedereen die zoiets van zins is er goed bij kan. De Dam bijvoorbeeld.
Of deze: in elke auto verplicht twee of drie kleine cameras, die onderweg de inzittenden en de omgeving van de auto opnemen. De opnames worden automatisch laten we zeggen een week opgeslagen, en dan verwijderd. Als de auto in een ongeluk verzeild raakt, dan hebben we:
1 – bewijsmateriaal om de schuldige aan te wijzen
2 – spectaculaire beelden om te publiceren
3 – uitstekend voorlichtingsmateriaal om de verkeersveiligheid te bevorderen
Ik kom op dit idee omdat er zoveel ophef over Alphen a/d Rijn is terwijl er iedere week in Nederland gemiddeld 14 mensen omkomen in het verkeer.
Ah! Bob doet een Koos Speetje.
Er gebueren toruwens nog veel meer ongelukken in het huishouden en dat wordt nooit herdacht.
Die Zelfmoordkuil, mag dat ook de Arena zijn? Vroeger, heel vreoger, kreeg men ook aardig wat mensen op de been voor lieden die zich lieten opvreten door leeuwen of zich doodvochten.
Ik stel me zo voor dat de volgestampte tribune ‘You’ll never walk alone” zingt en als gans het koor stil valt echoot de knal van het zelfmoordpistool door de ruimte.
Excuus, macabere fantasie slaat op hol. De schuld van de media, natuurlijk ;-)
Koos Spee heeft gewoon gelijk, en om daarover te huilen is wel erg hypocriet.
Op de website van huilebalken die vinden dat Koos Spee nu weg moet wordt een vergelijk getrokken met ongelukken die door derden veroorzaakt worden, omdat er daar maar heel weinig van gebeuren. Waarom moet een ongeluk door een derde veroorzaakt zijn? Bij een ongeluk is er meestal een partij onschuldig.
Jongens! Zo kunnen we een prijsvraag uitgooien voor het beste mediazelfmoordidee!
Uitstekend idee, die prijsvraag! Die zou elke voorgenomen zelfmoordenaar moeten uitschrijven. Niet hij maar zijn omgeving moet immers leven met de herinnering.