Complottheorieën: Fukushima

Fukushima

We wisten al lang dat de kernenergielobby over lijken ging. Niets was hen te dol in hun queeste de vieze energieopwekking d.m.v. atoomsplitsing te rehabiliteren. Steun van de westerse regeringen hadden ze: die wilden maar al te desperaat van de woestijnprinsen af. Dus kregen we Al Gore, en de daaraan gekoppelde CO2 gekte, opwarming van de aarde en wat dies meer zij. Op de gehele aardbol liepen de milieubewustelingen met hem weg, de argwaan tegen kernenergie nam af, de belangstelling toe en de orders ook. Er werden weer nieuwe centrales besteld.

Dat was voor 13 maart 2011: een idyllisch tafereeltje. Nu is het oorlog.

Het drong langzaam aan tot de groenen door dat ze beet genomen werden waar ze bij stonden. Was het in Cancún? In Kopenhagen? Opeens viel het kwartje: CO2 is een excuus om kernenergie weer bespreekbaar te maken! Dat ze het niet door hadden! Ze sloegen terug. Keihard. Zij lieten een krachtig explosief afgaan op 20 km van de kust van Noordelijk Japan, op een cruciale plek, rijk aan kerncentrales. De ontploffing veroorzaakte een overstroming die maar liefst 3 van die monsters buiten werking deed gaan. De golf was zo krachtig dat het ook de generators die voor noodkoeling zouden zorgen (een kerncentrale kun je wel uitzetten, zo weten we sinds 13 maart 2011, maar het moet ook afkoelen) uitschakelde.

Melt down.
Radioactiviteit.
Evacuatie.

Een wereldwijde walging van alles wat riekt naar het nucleaire. Al Gore en zijn CO2-oké-vrindjes schaakmat.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

2 Reacties

  1. Dat gehele gedoe omtrent de sneeuwrijke winter in Duitsland en Oostenrijk in 2019 wat bepaalde (linkse) CO2-experts steeds maar blijven verkondigen doet mij denken aan een tekenfilm genaamd ‘A Snow White Christmas’ uit 1980 en ongeveer zo ging:

    A Snow White Christmas

    Na het overwinnen van de Boze Koningin, zijn de nieuwe koningin Sneeuwwitje en haar man koning Charmeur nu de ware heersers van het land Noel. Ze hebben thans een jonge dochter, ook Sneeuwwitje genaamd, gekregen en deze genoemd naar haar sneeuwwitte haar.
    De koninklijke familie besluit dan uiteindelijk om tijdens Kerstmis een heel groot kerstsportfeest te gaan organiseren. Een van de deelnemers is Grunyon, een kleine, grappige en stuntelige dwerg en een goede vriend van de jonge Sneeuwwitje.
    Sneeuwwitje Jr., een vriendelijke, sociale en goedhartige jongedame, zegt dan tegen haar ouders dat het haar grote kerstwens is om een ​​speelhuis te bouwen voor alle kinderen en ze stelt voor om het verlaten kasteel, dat toebehoorde aan de kwade stiefmoeder van Sneeuwwitje Sr., te verbouwen hoewel ze absoluut niet weet dat haar moeder ooit door dezelfde stiefmoeder in slaap werdt getoverd en dat haar vader de vloek verbrak.

    Een weerspiegeling van zonlicht zorgt er echter voor dat in hetzelfde kasteel een groot ijsblok smelt en zodoende de Boze Koningin onbedoeld bevrijdt, die er al jaren in zat opgesloten nadat haar moordpoging op Sneeuwwitje Sr.. was mislukt.
    Terugkerend naar haar kasteel, vindt ze haar magische spiegel terug en dan vraagt ​​ze opnieuw aan deze wie de mooiste van het land is. De stiefmoeder zat namelijk zolang opgesloten dat ze niet kon weten dat haar stiefdochter volwassen was geworden en zich had voortgeplant.
    Wanneer het antwoordt van de toverspiegel luidt dat er twee Sneeuwwtjes zijn die allebei even goed, vriendelijk en eerlijk zijn, beschuldigt de Koningin zich ervan de spiegel weg te gaan nemen door te zeggen dat zij en Sneeuwwitje even mooi zijn, alleen om later het antwoord te krijgen dat het hier echt over twee Sneeuwwitjes gaat!
    De furieuze koningin creëert hierna een magische ijsstorm om iedereen in ijsbeelden te veranderen en ze bevriest het hele koninkrijk, waarbij de sneeuwstorm de met afschuw vervulde prinses Sneeuwwitje Jr. amper mist en totaal niet snapt wie hier achter zit.
    Grunyon, die ook werd gespaard van een bevroren ijsbeeld, leidt Sneeuwwitje snel het bos in om zo aan de sneeuwstorm te ontsnappen. Nadat ze hun weg hebben gevonden in de warme vallei, dwalen ze per ongeluk af naar een gigantische tuin en dan verschijnen er opeens twee onnozele reuzen – Finicky en Corny – die ze beschouwen als gevaarlijk en proberen hen schijnbaar te verpletteren.
    Sneeuwwitje begint hierop te huilen, en Grunyon scheldt de reuzen uit die zich verontschuldigen en zichzelf introduceren door middel van liedjes, samen met vijf andere reuzen – Denker, Hicker, Tiny, Weeper en Brawny. Nadat ze hun verhaal hebben gehoord, hebben de reuzen (neven van de zeven dwergen) opeens medelijden met Sneeuwwitje en Grunyon en mogen ze in hun huis blijven, ver uit de buurt van haar slechte stiefoma die zij echter WEL goed kennen!

    Nadat de Boze Koningin helaas puur toevallig ontdekt dat de jonge Sneeuwwitje nog in leven is, verandert ze eerst zichzelf in een gigantische rat om haar aan te vallen, maar dat wordt onbedoeld verijdeld wanneer een van de reuzen naar huis terugkeert.
    Ze smelt dan al het ijs op de bergen om hiermee een ​​vloedgolf te vormen, waar Brawny de jonge Sneeuwwitje van redt. De reuzen besluiten uiteindelijk om Sneeuwwitje (die nog steeds niet weet dat haar stiefoma achter dit alles zit) thuis te laten en Hicker als bewaker te posten.
    De koningin verandert dan haar twee onnozele gieren in wyvern-achtige wezens om Hicker af te leiden, ze vermomt zich dan als een gigantische oude vrouw, ze doet zich voor als een grote zus van de reuzen en zij verleidt de jonge Sneeuwwitje om de geur van een vergiftigde bloem te laten ruiken die haar zo in slaap brengt, net zoals ze Sneeuwwitjes moeder heeft misleid met de vergiftigde appel.
    De hikken van Hicker zijn echter vrij luid, de andere reuzen horen ze onmiddellijk en gaan terug naar het huisje. Ziende dat Sneeuwwitje blijkbaar dood is worden de reuzen ontzettend kwaad en rennen ze meteen weg om het kasteel van de Boze Koningin aan te gaan vallen.
    Daar probeert ze de reuzen te stoppen door bliksemschichten op hen af te werpen, maar Brawny is er te zwaar voor. Ze roept dan zeven monsterlijke demonen uit de onderwereld te hulp om de reuzen te bevechten, maar Hicker begint opnieuw reusachtig te hikken, wat een grote aardbeving veroorzaakt en waardoor het kasteel uiteindelijk instort.
    De Magische Spiegel, onthuld als de bron van de kracht van de Boze Koningin (ze waren in werkelijkheid elkaars evenbeeld en zo met hun toverkracht aan elkaar verbonden), wordt hierdoor verbrijzeld en de demonen verdwijnen meteen terwijl de koningin zelf eveneens verdampt in het niets.
    De twee suffe gieren slaan bij het zien hiervan meteen op de vlucht en ze keren dan ook nooit meer terug, blijkbaar opgelucht omdat ze van hun tirannieke meesteres zijn verlost!

    Met de ondergang van de Boze Koningin wordt de gruwelijke vloek, die ze over het koninkrijk heeft afgeroepen verbroken, waardoor de ijsbeelden allemaal terugkeren naar mensen. Grunyon en de Giants brengen Sneeuwwitje weer thuis bij haar (even ontdooide) ouders in een met rozen gevulde kist.
    Ze kussen de wangen van hun dochter Sneeuwwitje en ze ontwaakt hierna onmiddellijk, en iedereen verheugt zich hoewel de jongedame het erg jammer vindt dat er nou geen kasteel meer is voor de kinderen in het land om Kerstmis te vieren.
    Brawny vertelt ook dat hij en de andere reuzen een kasteel bouwden voor de kinderen terwijl Sneeuwwitje sliep. Als ze daarop antwoordt dat Sneeuwwitje hierna ontzettend van de stoere reus is gaan houden (hij noemde haar in het geheim vaak “De kleine vlo.”) begint hij opeens te blozen met een, bijna gespeeld, boos gezicht!

    Dit verhaal zou dan filosofisch worden uitgelegd dat de Boze koningin zelf het winterweer wil gaan ontregelen maar dan uit pure kwaadaardigheid terwijl Sneeuwwitje en haar vrienden er bijna van uitgaan dat ze haar kasteel kunnen intrekken om daar een witte kerst te vieren als er geen sneeuw meer komt.
    De zeven reuzen lijken dan meer op de burgers in dit sprookje die het hele gezeik omtrent “sneeuwloze” winters en de CO2-uitslagen boven het hoofd groeien en zich daar dan ook tegen gaan verzetten terwijl de vreselijke demonen weer al de zogenaamde weer-experts vertegenwoordigen die dat willen verhinderen maar daar totaal niet in slagen!

Laat een antwoord achter aan OZ Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *