In Dirkswoud wonen over het algemeen verstandige mensen. Mensen met wie je kunt praten over van alles. Vanochtend reed ik in mijn comfortabele, witte Citroën Berline naar Dirkswoud, onderweg wuivend naar iedereen, ik was op weg naar Karlijn Woudsma (welke ouder noemt zijn zoon nu Karlijn? vroeg ik mij af. Maar er zijn ook genoeg ouders die hun zoon Lex noemen, zelfs, vrees ik, ouders die hun zoon de naam Leks geven).
Karlijn Woudsma is, zoals hij het je zelf uitlegt, gaiasoof bij de Energetische Dienst Dirkswoud, en hij heeft geprobeerd bekendheid te verwerven met zijn boekje De hunebedden bij Dirkswoud en andere bijzondere verhalen over de geschiedenis van het Nederlands landschap (uitgegeven bij Vrij Geestesleven, Zeist, 2002).
Karlijn is niet zo’n groot licht, als je het mij vraagt. Hij praat wel veel over ‘het licht dat tussen de mensen en de aarde leeft’, maar waarom ik dat licht niet kan zien, kan hij niet uitleggen. Hij nam me mee naar zijn achtertuin. Daarin staat een oude denneboom. Daarover wist hij dit te vertellen: ‘Deze boom rrresoneert mee met de aarde waarin hij staat. Nietwaar, hij groeit! Dat kun je niet zien, maar hij groeit en wordt groter.’
‘Jawel. Dat kun je zien als je hem omzaagt. Dan kun je zijn jaarringen zien.’
‘Maar dat bedoel ik niet met groeien.’
‘Wat bedoel je dan met groeien?’
‘Dat hij meerrresoneert met de aarde waarin hij staat. En dat doet mij ook meerrresoneren!’ Hij omklemde zijn denneboom, trilde even en zei: ‘Zie je wel?’
Even later nam hij me mee naar een hunebed buiten Dirkswoud. Ik meen dat het hunebed Di 31 was. ‘Wat hier geleefd heeft,’ begon hij te orakelen.
‘Je bedoelt, aan insecten en andere dieren?’
‘Nee: aan ménsen! Ik voel ze aanwezig zijn.’
‘Wat doen ze dan?’
‘Ze maken nog steeds contact met mij.’
‘Maar die mensen zijn al 4000 jaar dood! Mortem. De pijp uit.’
‘Ja, maar toch voel ik het rrresoneren.’
Ja Ben, daar heb je niet van terug. Geef het maar toe. Bij mij aan de overkant woont ene Tejo. Tejo dus, ik lieg niet. Die kent geneeskracht toe aan stenen. Ik zou hem ook eens naar dat hunebed kunnen verwijzen. Dirkswoud ligt hier niet ver vandaan, een klein uurtje op de fiets. Ik denk dat hij daar een praktijkje zou kunnen beginnen, met die mooie grote stenen. GezondheidsCentrum Dirkswoud. Het MCA verdwijnt uit Alkmaar, dit is een mooi alternatief.
Tejo, is er daar ook niet één van in Hilversum, bij de tv? Het is inderdaad een machteloos makende naam. Een naam die, vermoed ik, in de jaren zeventig van de vorige eeuw is verzonnen door sommige ouders, die bij gebrek aan verdere fantasie, niet konden omgaan met het eenvoudige Theo. Er zijn nu ook vrouwen die Sjantal heten. Dat is misschien nog erger.
Nee, wat je zegt, ik heb er niet van terug. De gaiasofie staat te ver van me af, zal ik maar zeggen. Of: het is te grote onzin om het serieus te kunnen nemen.
Maar ik had het Rigo Reus beloofd om er eens een stukje over te schrijven, en deze plicht heb ik nu volvoerd.
Karlijn Woudsma is, zoals hij het je zelf uitlegt, gaiasoof bij de Energetische Dienst Dirkswoud wat een zin! Inderdaad: welke ouder noemt zijn kind nou Karlijn. Zul je zien dattie in de gaiasofie gaat. (En dat is dan nog onschuldig…)
Voor dat rrresoneren van Gaia, daarvoor zou Karrlijn eigenlijk eens een keertje met zijn Berrline naar Japan moeten doorrrijden.