Een tsunami van forenzen loopt van en naar het Centraal Station in Amsterdam. Ik ben net uit bus 21 gestapt, een prachtige, roomblanke bus 21 die ontsierd werd door foeilelijke kopvodden waaronder potentiële terroristenvrouwtjes met hun onderdrukte gezichtjes verveeld naar buiten zaten te staren. Het is dat ik mijn bodyguards bij me had, anders was de buschauffeur ongetwijfeld bestolen en gemolesteerd door het Marokkaanse straattuig dat zoals gewoonlijk de achterbanken had opgeëist.
In het gezelschap van mijn bodyguards wandel ik naar de Openbare Bibliotheek, een links bolwerk waar socialistisch tuig van onze zuurverdiende centen gratis boeken weggeeft. Het is guur weer, ik was door mijn voorraad Korans heen en had een geschikt boek nodig om de kachel mee aan te maken. Mijn keuze is gevallen op Stijloefeningen van Raymond Queneau, een intellectueel broddelwerkje van een of andere linkse hobbyist uit Frankrijk.
Voor de bibliotheek word ik aangeklampt door een vrouw van buitenlandse afkomst. Ze heeft zwart haar en een licht getinte huid. Ik ben op mijn hoede. Juist het feit ze haar zwarte krullen niet onder een kopvod bedekt, sterkt mij in de overtuiging dat ik hier met een moslimterrorist te maken heb. Mijn taqqiyaradar slaat uit: de vrouw doet net alsof ze de Westerse normen en waarden heeft aangenomen om ons om de tuin te leiden. Stiekem is ze bezig om het pad te effenen voor de invoering van de sharia. De islam is een fascistische ideologie, uit op alleenheerschappij. Als ze vraagt of dit het postkantoor is weet ik het zeker: deze vrouw staat op het punt zichzelf op te blazen. Ze ziet zichzelf al als opperhoeri een schare van martelaars bevredigen. Ik geef een van mijn bodyguards de opdracht de vrouw uit te schakelen. Een andere bodyguard rent achter een vluchtauto met een Frans nummerbord aan.
Binnen vind ik niet wat ik zoek. Volgens de computer moet het door mij gezochte boek aanwezig zijn, maar dat is er niet. En dat lijkt me exemplarisch voor dit walgelijke, geldverslindende instituut. Het stikt er overigens van de moslims, die alle ruimte krijgen om hun fascistische literatuur tot zich te nemen. De kopvodden, de turkenjurken en de haatbaarden vliegen je hier om de oren als de ledematen van een terrorist na een mislukte zelfmoordaanslag.
Op het Heimweeschotel en Kopvoddenplein koop ik een paar schoenen voor mijn teddybeer.
Een meesterwerkje. Je zou een boekje van je Stijloefeningen moeten maken. Ik zou het meteen kopen.
Ja, dat is echt zo. De Stijloefeningen mooi bij elkaar doen in een handzaam pakketje.
Ze zijn allemaal beeldschoon maar dit is tot nu toe de grappigste.
We moeten Max natuurlijk niet teveel veren in zijn reet steken, maar hij is wel geweldig op dreef met zijn Stijloefeningen. Ik weet er zo al vier, die ik schitterend vind.
Zou die uitgeverij van Kippfest geen interesse hebben? En anders zou Max het in eigen beheer kunnen uitgeven. (Er zouden dan wel nog wat schoonheidsfoutjes in de tekst, niet in de spelling, maar in de tekst zelve, moeten worden weggewerkt. Lijkt mij, maar ik ben ‘een groot verbeteraar van andermans teksten’.
Je hebt nix aan eigen beheer. Nee, een vermogende uitgeverij zou eindelijk het grote talent van Molovich moeten ontdekken en hem een vette contract aanbieden. We zijn hem dan wel kwijt, he. En dat willen we niet.
Wilders en zijn linkse tegenstanders doen me denken aan een stel sprookjesfiguren uit het sprookje ‘Vogel Grijp’. Drie broers, Oele, Sam en Hans, wilden namelijk met een prinses trouwen al was zij ziek en kon ze alleen met appels worden genezen.
De eerste twee broers gingen, kort na elkaar, onderweg met een mand appels en kwamen een dwerg tegen die hen om de beurt beleefd vroeg wat ze precies vervoerden. Oele en Sam vonden alleen dat de dwerg iets te nieuwsgierig was en zij logen hem voor dat ze varkensboutjes en kikkerdril in hun manden hadden. De dwerg kon echter toveren en doorzag als helderziende hun leugens en om de bedriegers te straffen antwoordde hij alleen maar: “Als dat zo is dan blijft het zo!”
Beiden snapten alleen niet wat de dwerg daarmee bedoelend en bij het paleis bleken hun appels inderdaad veranderd te zijn in varkenspoten en kikkerdril waarna ze meteen werden weggejaagd.
Hans ondernam eveneens een poging, kwam de desbetreffende dwerg ook tegen die nochtans hetzelfde vroeg wat hij vervoerde maar Hans sprak eerlijk de waarheid waarna de dwerg eveneens hetzelfde antwoord gaf. Hans kwam uiteindelijk aan bij het paleis, hij werd na kort aarzelen van de bedrogen soldaten alsnog toegelaten en hij genas met de appels de prinses.
Haar vader, de koning, was echter een verdorven man en hij wilde zijn dochter alleen aan Hans schenken als deze een boot maakte die zowel op het land als in het water kon varen. Oele en Sam deden een poging om dit voor elkaar te krijgen en ze kwamen opnieuw de helderziende dwerg tegen die wederom vroeg wat zij uitvoerden.
Beiden waren echter allerminst wijzer geworden en ze logen de dwerg opnieuw voor dat zij pollepels en een houten kist gingen maken en opnieuw antwoordde de dwerg daarop: “Als dat zo is dan blijft het zo!”
Hans begon er eveneens aan, hij vertelde dwerg de waarheid en weer wilde de koning, toen Hans met het bootje op land kwam aanzeilen, zijn woord niet houden en gaf hem enkele moeilijke opdrachten door hazen te hoeden waarbij hij steun kreeg van de dwerg met een toverfluit.
Hierna werd Hans uiteindelijk naar Vogel Grijp, een helderziende mutantvogel en een mensenverslinder, gestuurd met het doel om daar zijn doodvonnis te vinden. Hans komt echter mensen en een reus tegen die allerlei problemen hebben en ze hopen dat Hans deze bij Vogel Grijp kan gaan oplossen. Via de vrouw van de vogel (hij vindt mensen toch maar enorme sukkels!) geeft deze goede raadgevingen en keert Hans, met een hoop goud en vee van de dankbare mensen als beloning, terug naar de koning.
Ditmaal draait Hans de echter rollen om door de hebzuchtige vorst in de handen van de reus (deze moest Hans over een rivier dragen en hij wilde daarvan verlost worden) te lokken en de raad kreeg om een passagier na Hans diens taak over te laten nemen. De reus gooide de koning daarop in de rivier zodat deze jammerlijk verdronk en Hans met de prinses kon trouwen.
Vergelijking: de linkse figuren (Oele en Sam) gaan naar de koning (EU-elite) toe om daar hun diensten aan te bieden en ze komen de dwerg (Europese regeringen) tegen die zij voor liegen en hen alsnog een hoop ellende gaan bezorgen.
Wilders (Hans) gaat dan onmiddellijk naar Vogel Grijp (moslimextremisten) toe, hij komt de ongelukkige mensen en de reus (EU-burgers) tegen en weet alsnog allerlei informatie los te krijgen van de vijand, hij waarschuwt de mensen hiervoor en lokt de koning hierna op zijn beurt naar diens ondergang toe!