A little nonsense now and then / Is relished by the wisest men. Ik weet niet wie dat heeft gedicht (misschien Beachcomber?) en ik ben ook te lui om het op te zoeken. Als u niet tot die wisest men behoort (u kunt natuurlijk ook een onwijze vrouw zijn), laat dit stukje dan verder ongelezen.
(Even de gelegenheid aan die mensen geven om rustig weg te gaan…)
Juist. Dan zijn we weer onder elkaar! Ik wilde het hebben over het getal 13. Het ongeluksgetal ja, maar vertrekt u nu ook maar. Hup, ophoepelen!
Ja, kom zeg. Het ongeluksgetal, alsof ik me daarmee zou bezighouden. Nee. 13 = 12 + 1 = 11 + 2. Een feitelijke constatering. Vertaal het eens in het Engels, dan krijg je voor die twee laatste sommen: twelve plus one = eleven plus two. Dat zijn anagrammen van elkaar. Wederom weet ik niet wie het bedacht heeft, en ben ik ook weer te lui om het op te zoeken. Maar ik kan me zo goed de zucht van opluchting voorstellen van de gelukzalige maker.
(Nog een ding. Tunesië. Egypte. Yemen. Jordanië. Waarom horen we daar niets over van Wilders? Dat zal ik u zeggen. Die man wíl helemaal niet dat daar iets verandert. Als daar iets verandert, dan moet het maar extreem-moslimfundamentalisch worden…)
Ach wee, nou heb ik toch het hele stukje gelezen.
Dat is toch ook meestal wat die landen worden als ze weer eens een dictator afzetten?
Daar heb je gelijk in, OZ. Ik zou willen dat ze het nu eens anders doen. Tunesië is een goed voorbeeld van een land met een tamelijk hoog ontwikkelde bevolking. De overheidsterreur was er ook niet zo groot als in bijvoorbeeld Iran, Egypte of Saudi-Arabië. Als je een gemiddelde Arabier had gevraagd: in welk land zou je willen wonen? Dan zouden ze gezegd hebben: Tunesië.
Daar zou je een redelijk soort overgang naar een min of meer democratisch regime kunnen krijgen. Maar het kan ook een overgang worden naar een middeleeuws regime, waar het afhakken van handen en het stenigen van vrouwen weer normaal wordt. Maar de kans op zulk barbarisme lijkt me toch minder groot, in Tunesië.