Anti-Alice-in-Wonderlandclub

Ik vroeg me af of er een anti-Lewis Carrollclub zou zijn, zoals we in Karel van het Reveland de anti-Dostojevskiclub kennen. Of eigenlijk: een anti-Alice-in-Wonderlandclub, want Alice in Wonderland is het boek waarmee hij door iedereen geassocieerd wordt. Verder dan Terry Pratchett ben ik niet gekomen, en één zwaluw maakt nog geen zomer.

Ik heb Alice’s Adventures in Wonderland en Through the Looking Glass in de door Martin Gardner geannoteerde editie. Ik hou van geannoteerde edities, zeker als de annoteerder net zo talentvol is als de schrijver (Nabokovs Eugene Onegin, Karel van het Reves De literator en de holbewoner), maar deze hielp me niet het werk te gaan waarderen. Ik blijf het eng vinden, en niet grappig. Ontzettend gedateerd. En hoeveel écht briljante vondsten staan er nou helemaal in? Gardner weet ze mij niet aan te wijzen.

Sympathiek van Gardner is wel dat hij Carroll ‘neemt zoals hij is’, namelijk als liefhebber van kleine meisjes. Er blijkt een tien jaar geleden een biografe te zijn geweest die het traditionele beeld van Carroll – wereldvreemde wiskundige, liefhebber van kleine meisjes – verwierp als de Carroll myth. Carroll was volgens haar juist een sociaal vaardige man die op volwassen vrouwen viel. Gardner maakt vrolijk gehakt van deze ‘revisionistische’ zienswijze. Een uitgebreider stuk over deze kwestie van een – krijg ik de indruk – nog veel grotere kenner leest u hier. Bottom line: hij hield exclusief van kleine meisjes, en ging dus veel verder dan het Victoriaanse gelul over puurheid van kinderen en werd vanwege zijn te grote interesse in Alice en haar zusjes uit huize Liddell gegooid. Maar hij raakte ze met geen vinger aan. (‘Dat had er nog eens bij moeten komen!’ denk je als vader dan.)

Er bestaat, niet alleen bij Carroll, een soort afspraak dat je de kunstenaar los moet denken van het kunstwerk. Dat komt de Carroll-kunde erg goed uit, want behalve die mensen die het over de Carroll myth hebben, vindt iedereen hem op zijn minst een rare snijboon. Maar zijn boeken beschouwen de meeste lezers als meesterwerken. Ik ben op zoek naar mensen die met mij zeggen: Carroll deugde niet, maar zijn boeken ook niet.

24 Reacties

    1. Ik dacht meer aan een geheime handdruk of zo. Waarna je een blik van verstandhouding kunt uitwisselen. Maar eigenlijk hoef ik niets met die mensen te doen. Ik hoop alleen dat ze bestaan. Een paar lidmaatschapsbevestigingen, hier in de reacties, dat zou leuk zijn. Het kost niets.

  1. Het is voor mij te lang geleden dat ik Alice in Wonderland heb gelezen om te kunnen beoordelen of ik het een abject en infaam boek vind. Ik weet nog wel dat het me enorm tegenviel en dat ik niet zo goed begreep wat the fuzz all about was. Ik vond het geloof ik ook niet zo grappig (maar ik weet ook niet of dat de bedoeling van Caroll was), het kind in mij werd niet bepaald wakker gekust, sterker nog, het kind in mij onderdrukte een gaap. Maar of dat mij meteen lid maakt van de Anti-Alice-in-Wonderlandclub, dat durf ik niet te zeggen. Ik ben denk ik meer van de Alice-in-Wonderland-Zal-Me-Aan-M’n-Reet-Roestenclub.

  2. Max, ik maak je toch lid van de reguliere Anti-Alice-in-Wonderlandclub, want jij moet je dan net als ik ergeren aan al die mensen die van tijd tot tijd die zogenaamde grappigheden en diepzinnigheden ter sprake brengen. Dat is een belangrijk deel van het probleem. Dan hebben ze alleen de tekenfilm of de echtemensenfilm of de musical gezien, schamen ze zich dat ze dat vermeende meesterwerk nog niet gelezen hebben maar beginnen ze wel vast Kop d’raf te zeggen etc.

  3. Ik kan geen lid van de club worden, want ik heb die films en musicals niet gezien of gehoord en ik heb het meesterwerk zelf ook niet gelezen. Ik ben nooit nieuwsgierig geweest naar meisjes die door een spiegel heenlopen en dan ‘Jabberwocky!’ uitroepen, of iets dergelijks. Nabokov noemde dat soort boeken jongensboeken, en daar heb ik er een een paar van gelezen (Dickens bijvoorbeeld), maar veel niet, gelukkig.

  4. Volgens mij heb ik me nog nooit geërgerd aan mensen die zo nu en dan Alice in Wonderland citeren zonder het boek gelezen te hebben. En ook niet aan mensen die het citeren en het wel hebben gelezen. Ik kom ze ook nooit tegen, mensen die Alice in Wonderland citeren. Jij verkeert natuurlijk in kringen van betrekkelijk intellectuele schnitt, maar al mijn vrienden zijn of meubelmaker of rietdekker of hydrograaf, noeste arbeiders dus, en die lezen wel eens een boek, maar enkel voor hun lol. Eruit citeren dat zul je ze nooit horen doen.

    Ik ken Alice in Wonderland vooral van Tom Waits, eigenlijk. En dat vind ik een bloedmooie plaat. Met bijvoorbeeld het titelnummer Alice: http://www.youtube.com/watch?v=ab0p6oA7sqs&feature=related

    En het tragische verhaal van Poor Edward: http://www.youtube.com/watch?v=zGci5Tlur9o

    Maar goed, als je erop staat, mag je me lid maken.

  5. Het enige wat ik weet over Alice in Wonderland is wat ik erover las in Gödel, Escher, Bach van Douglas Hofstadter. Ik herinner me dat het geen urgente passages waren.

    Het boek zelf heb ik nooit in handen gehad. Bij volwassen mannen die kinderboeken lezen heb ik sowieso mijn bedenkingen. In die zin zou ik wel in de club passen, ware het niet dat ik niet zo van de clubjes ben.

  6. Heb in het kraambed van mijn 2de Alice en Through the looking glass gelezen. Weet nog dat ik ze beide erg leuk vond, en Alice ietsjes beter. Maar ik ben dan ook een verwente liefhebster van de door jullie zo geminachte Fjodor D., dusss. Dat kan er ook wel bij. Mijn geheugen is helaas aan gort geslagen. Was dat niet het geval, dan zou ik van harte hier een paar citaten ten gehore willen brengen. Van de rups bijvoorbeeld (er is toch een rups erin? Of heb ik die GEDROOMD?)

    1. De Rups. Jazeker. Die zit op een paddenstoel en rookt een waterpijp. Alice komt langs, volgt een conversatie tussen rups en Alice. Alice breekt twee stukje van de paddenstoel af: 1 maakt haar groter het ander kleiner. Komt haar verderop in het verhaal nog van pas.

      Laatst moest ik nog denken aan een fragmentje Alice: dat waar de timmerman en de walrus oesters eten. Goed boek.

      1. Eindelijk! Rigo is binnen, de strijd kan beginnen. Misschien moet ik die boeken toch maar weer eens gaan lezen. Kan ik ook meedoen.

    1. Maar Oud Zeikwijf, als ik ga mailen ipv reageren, dan ben ik die heerlijke vrijblijvendheid kwijt die het internet juist zo leuk maakt. Dan ben ik ook m’n anonimiteit kwijt. Dus het is niet om jou, of om wat je schrijft, maar mailen zal ik niet doen. Maar als je vraag ook te beantwoorden is via de reageervelden, dan zal ik dat zeker doen.

      Iets heel anders, die auteur van dit anti-Alice stuk, Wouter van den Berg, waar kan ik die van kennen, heeft hij misschien een een keer een BlogParel gewonnen? Of is hij dan op z’n minst een keer genomineerd daarvoor geweest?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *