Amsterdam Oost (gekuiste versie)

Mededeling van de schrijver:

Er zijn veel boze opmerkingen geweest over het vorige verhaal dat hier heeft gestaan, getiteld ‘Amsterdam Oost’. Wat mij betreft volkomen onverdiend. In de inleiding had ik immers al gemeld dat het geen verhaal voor jonge meisjes van rond de achttien was en dat ze het verhaal beter niet konden lezen. Dit omdat er na de zin ‘Ik vocht wanhopig met haar kleren om mijn handen maar op haar borsten te krijgen en rukte daarbij zonder pardon de knoopjes van haar blouse’ namelijk vierenhalve alinea pure porno volgde en dat er verder geen fatsoenlijk woord in te vinden was. Met deze eerlijke gemeende mededeling heb ik echter alleen maar bereikt dat alle lezers, en jonge meisjes van rond de achttien in het bijzonder, zich direct op het verhaal stortten. Ze namen niet eens even de moeite de inleiding verder te lezen en zelfs de zin ‘Ik vocht wanhopig met haar kleren om mijn handen maar op haar borsten te krijgen en rukte daarbij zonder pardon de knoopjes van haar blouse’ bekeken ze niet eens. Daarom vond ik het noodzakelijk alle porno en geile passages eruit te gooien. Dat lijkt me maar beter.

Amsterdam Oost

Terug in de dagen van Mel & Kim leerde ik een meisje kennen dat me constant hoofdpijn bezorgde. Ik leerde haar kennen in een morsige club genaamd ‘The Bunnies’ ergens bij het Leidseplein.  Ze kwam uit Heerhugowaard wat ook al niet voor haar sprak. Ach ja, we dansten wat, we dronken van die rare jaren tachtig drankjes als gin tonic of een baco en zaten al snel op een verlopen bankje in de hoek te zoenen. Midden tussen de blacklights en de slechte jaren tachtig discomuziek. Tja, de laatste trein, bus, –whatever– naar Heerhugowaard was al weg, dus moest ze bij mij blijven slapen. We pakten mijn fiets en waren al snel op mijn kamer op de Zeilstraat die ik toen huurde. Boven gekomen stonden we nog even te hijgen van de beklimming van de drie trappen, maar meteen daarna wierpen we ons op elkaar. Onze monden leken wel op elkaar gesmeed en onze handen bezeten. Wat een geworstel, het leek wel judo! Ik vocht wanhopig met haar kleren om mijn handen maar op haar borsten te krijgen en rukte daarbij zonder pardon de knoopjes van haar blouse.

DIT DEEL IS DUS VERWIJDERD

….nog van haar natte billen droop. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik haar niet zo alleen laten gaan. Tenslotte; we bedrijven niet alleen de liefde, we scheppen het ook.

2 Reacties

  1. Opwindend dat beeld van die knoopjes Kennen we hier niet meer meisjes met knoopjes op de blouse. Hier in de polder zijn het allemaal ritsen en daar valt niet wanhopig mee te vechten…

Laat een antwoord achter aan john van raamsdonk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *