Roald Dahl schreef het verhaal The landlady in mijn geboortejaar, 1953. Prachtig verhaal. Het gaat over een rare hospita (beroep dat hier niet meer bestaat). In dat verhaal staat een zin (He was wearing a new navy-blue overcoat, a new brown trilby hat, and a new brown suit, and he was feeling fine) waaraan je kunt zien wat er in die vijftig jaar op literair gebied veranderd is. Een schrijver van nu zou geschreven hebben: but he was feeling fine. Dat is zo sinds ongeveer Martin Amis, ik vind zelf but ook beter.
Ik heb Eurosport soms aanstaan en daar heb je nu een reclame op die zo klinkt: Go to Melbourne with Guitar Airways! Ik weet niet wat ik in Melbourne te zoeken zou hebben. Trouwens, ik ga op geen enkele reclame in (ik koop mijn spruitjes gewoon in de winkel). Vroeger was het uit ideologische motieven (anti-kapitalistisch etc.), maar die heb ik tegenwoordig niet meer. Ik redeneer nu zo: voor die leugenachtigheid heb ik geen tijd, ik lees liever een boek. Daar wordt natuurlijk ook veel in gelogen maar, hoe zal ik het zeggen, jij wordt niet belogen.
