De Dakar Rally noemen ze een stel ritten in Zuid-Amerika. Het is alsof je een vermageringscursus ‘Lolita’ noemt.
Bloopers. Daarover zou eens ernstig gepraat moeten worden. Zoals Nabokov zei: ‘It is like passing around samples of one’s own sputum.’ Je moet wel iets zeer geweldigs uithalen om er iets mee te doen. DWDD slaagde erin, een jaar of drie geleden, meen ik. Het heerlijke franglais waarmee, in OZ’s bloopervideo, op minuut 1:25 dacht ik, de hoofdpersoon uitspreekt: ‘Oh christ…! Fuck off!’, was wel zeer zegenrijk, maar je moet je toch afvragen of je voor het volgende jaar die bloopers niet voor je zou houden. Ik maak ook niet elke tekst bekend, ik maak pas een tekst bekend als die kláár is.
Ik zag gisteravond op Geschiedenis 24 een aardige uitzending over de interne krakersoorlogjes van de jaren tachtig. Ik heb daar nimmer ook maar enige sympathie voor gehad, andermans huizen inpikken. Maar het ging tussen de politieke krakers en de verslaafden. De verslaafden wonnen uiteindelijk, geloof ik, maar ik heb het programma niet geheel uitgezien.
Zeg Ben, moest je daar een heel eigen Kortnurksje tegen aan gooien? Een reactie op de Bloopers was je te min, zeker? Kssss… Het is dat ik in een overvloedig barmhartige bui ben. Kijk, het zit zo: ik heb die Bloopers al 6 keer bekeken (los van al het montagewerk), en bij “Fuck off” barst ik nog steeds in lachen uit. In zulke gevallen denk ik hardop, zoals ik wel vaker doe: “Ben vast niet de enige.” Zou ik de enige zijn, dan had je gewonnen, en kwamen er volgend jaar geen bloopers van me op Nurks.