Hoe durf je het op te schrijven!

Ik wil u er op wijzen, dames en heren lezers, dat mijn ontknaping pas plaats vond in 1983, dus niet eerder, bijvoorbeeld in de jaren zestig, toen alles mocht. Pas daarna, ik was dertig. God zegene Miranda.
‘Van der Ploeg,’ zei ze me. Geen naam waarvan je opgewonden wordt. ‘Ik werk voor notaris Van Dam.’ Ook niet iets om je toe aangetrokken te voelen. We liepen door Dirkswoud, met z’n tweetjes, en we keuvelden wat. Het weer was inderdaad heel aardig voor de tijd van het jaar, en Miranda had nog geen molshopen gezien, nee!, die heb ik ook nog niet gezien, dit jaar! Laat ons daar in elk geval van verlost blijven! Molshopen, brr!
We beëindigden onze wandeling voor haar woonadres, Zuidervaart 169. ‘Een glaasje rode port?’ vroeg Miranda. ‘Dát gaat er wel in!’ antwoordde ik. ‘Al is het wel gewaagd.’ Ik kneep haar bemoedigend in de kont.
Ik wist, technisch gesproken, waar het op uit zou lopen: ik zou Miranda neuken, dat wil zeggen, ik zou ingaan in haar kut, met mijn pik. En dan was het een kwestie van volhouden, volgens mij, totdat de vrouw klaarkwam. Dan kwam je zelf ook klaar, en eenvoudiger kon ik het me niet voorstellen. Ik liep rond in haar huis, schreeuwende: ‘Je bent de eerste!’, terwijl Miranda toastjes met zalm en camembert klaarmaakte, in de keuken.
‘Dit is gewoon héérlijk!’ zei Miranda, toen ze in de kamer terugkwam, met een blad vol toastjes. Ik kreeg nog een tweede glaasje port. Miranda nam een toastje en vroeg me: ‘Wat is nu jouw probleem?’
‘Om kort te gaan, Miranda. Ik ben nog nooit tot een vrouw ingegaan,’ zei ik. ‘Je hebt nog nooit geneukt?’ vroeg ze. ‘Dat zijn wel de basale feiten, ja.’ ‘Godskristenezielen!’
Hoe durf je het op te schrijven, inderdaad. Miranda’s kutje was uiterst licht behaard (‘Dat scheer ik elke maand bij’) en ze zette me aan tot grote daden. Laat ons het daarop houden, beste lezers, lieve lezeressen.
Zo verloopt soms de seksuele ontwikkeling van een vreemdeling.