Correspondentie (8)

Dag Ben,

Je zegt dat je nooit ergens komt en dat is misschien wel zo, maar aan de andere kant ben jij zo ongeveer de enige ter wereld die kan zeggen dat hij veelvuldig voet aan wal in Dirkswoud zet. Dankzij jou komen wij er nu ook. Ik acht de kans zeer klein dat jij ooit in Dirkswoud zou zijn beland in je Citroën Belingo (of welk type was het ook alweer?) als jij ook in het niet louter aan jouw brein ontsproten deel van de werkelijkheid wel eens een voet buiten de deur zette. De menselijke verbeelding kent geen grenzen.

Vanavond (12 december 2010) is er nogal een heftige zedenzaak aan het licht gekomen in Amsterdam. Vanaf een uur of zeven stroomde mijn twittertijdlijn langzaam vol met paniek zaaiende berichten over ontucht die zou zijn gepleegd in een Kinderdagverblijf in Watergraafsmeer. En wie paniek zaait, zal chaos oogsten. Er werd wat af gespeculeerd.

Het inlichten van de ouders en de daarop volgende persconferentie vond plaats in hotel The Grand in Amsterdam, dat zich op de Wallen bevindt, het episch centrum van de zedeloosheid. Het bleek om een 27-jarige jongeman te gaan die als invalkracht op twee kinderdagverblijven (waarvan een bij mij in de buurt) en als privé-oppas tussen de 30 en 50 kinderen van 0 tot 4 jaar zou hebben misbruikt. Bovendien zou hij beelden hebben verspreid als kinderporno. De man was van Letse oorsprong en was getrouwd met een Nederlandse man, die ook werd vastgehouden. Omdat nog niet alle ouders van mogelijke slachtoffertjes waren gevonden, had men besloten om een foto af te beelden.

Zoals te verwachten viel, zag de jongen eruit als een gewone jongen. Hij glimlachte vriendelijk op de foto. Ik moest denken aan zijn moeder, die nu ineens zou zien dat haar 27-jarige zoon baby’s en peuters misbruikte. De naam van de jongen werd niet bekend gemaakt. Op internet was de digitale klopjacht in volle gang. Ik zag mogelijke namen. Terwijl burgemeester Eberhard van der Laan de Nederlandse pers tot voorzichtigheid maande in verband met de privacy van de slachtoffers, was er op marktplaats nog een advertentie van ’m te vinden waarop hij stond afgebeeld met kinderen die hij mogelijk had misbruikt. Ik zag kinderen die om zijn nek hingen en op z’n schoot zaten. De jongeman straalde een en al verantwoordelijkheid, geduld en liefde voor kinderen uit. Onderaan stond een aanbeveling van een moeder: ‘Robert past met regelmaat op onze zoon en wij zijn erg tevreden. wij vinden hem een professionele, betrokken, betrouwbare en flexibele oppas.’

Ik stuur mijn zoon twee keer per week naar een kinderdagverblijf, niet zo heel ver van een van de bewuste kinderdagverblijven vandaan. Het personeel van het kinderdagverblijf van mijn zoontje is voor de volle 100 procent vrouwelijk. Allemaal lieve vrouwen met heel veel geduld. Toevallig vroeg ik me laatst nog af of er wel mannelijke peuterleiders bestaan. Het zal wel niet, dacht ik. Maar ze bestaan dus wel. Ze zullen het wel moeilijk gaan krijgen, de komende tijd.

Ga ik nu nog even naar Fawlty Towers kijken. Het is de aflevering waarin Basil Fawlty een hotelgast wil betrappen op vrouwelijk gezelschap en de uitdrukking ‘just checking the doors’ introduceert. Ik mag dat zelf ook graag zeggen als ik mij betrapt voel.

Daarna alvast de eland melken en dan naar bed.

Groet,

Max.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

3 Reacties

Laat een antwoord achter aan Rigo Reus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *