In mijn kindertijd kwam tot mijn jeugdige oortjes het baanbrekende nieuws van een wereldschokkende ontdekking: het scheermes met twee mesjes. Met veel bombarie van dure TV-reklame op prime time werden de hotste hoedanigheden van deze uitvinding breed uitgemeten. Je zag het tekenfilmpje van een haar, beeldvullend uit zijn putje stekend in een dwarsdoorsnede van de huid. Dit allemaal in oogverblindend jaren ’70 technicolor, en dito design. Een haar om te zoenen.
Daar kwam mes nr.1 aan. Langzaam en mediageniek ging hij over het haar. Lieflijk haartje legde het loodje. Waarna mesje nr.2 in beeld kwam, dat het door mesje nr.1 omhoog getrokken stompje haar een millimetertje onder de oppervlakte sneed. Het gekortwiekte slachtoffer plofte terug in zijn bedje. Je wist: het gaat heel lang duren voordat hij er weer uit komt.
Ik dacht: ‘Briljant. Maar als het zo werkt, waarom maken ze niet gewoon scheermesjes met tien mesjes? Dan zou elk mesje het stompje haar een stukje verder optillen, tot er helemaal niets over van was.’
Moest ik tien jaar wachten? Twintig? Nee, beste lezer. Het duurde niet minder dan 27 jaar tot het allereerste scheermes met drie blaadjes ter wereld kwam. 27 jaar! De duur van een generatie. Nog eens pakweg (ik was inmiddels zowel belangstelling als tel kwijt geraakt) 10 jaar later verscheen eindelijk het model met 4 (of was het gelijk 5?) scheervlakken.
En wat blijkt? Het werkt niet. Twee scheert dichter bij de huid dan één, voor zover klopt het als een bus. Maar bij 3, 4 of 5 hapert het systeem: heeft het haar zich op mysterieuze wijze ontwikkeld tot resistentie, of speelt Darwin hier een rol in? We zullen het wel nooit weten. Feit is: geschept door 2, 3, 4, 5 of vermoedelijk 10 mesjes, het groeit net zo snel terug.
Bij Gillette en Wilkinson, en dat heeft consequenties voor de wedloop waar ze in verwikkeld zijn, is dat besef ondertussen doorgedrongen: het 10-bladige ideaal van mijn kindertijd zal er vermoedelijk nooit komen – of het moet zijn om ons nog meer geld per overbodig mesje uit de zak te kloppen. Inmiddels zijn onze werelds beste scheermesproducenten andere ontwikkelingswegen ingeslagen: het vibrerende exemplaar is een feit, eerste belichaming van onontgonnen marketingscontreien, bewoond door schepsels als: het scheermes annex tandenborstel, de scheermes-zaklamp, het scheermes/mobieltje in één, het scheermes met internet aansluiting. Het scheermes dat zijn suffe scheerfunctie ontstegen heeft. Het scheermes met ballen, het scheermes met charisma.
Waar de trillende functie voor dient kunnen u alleen de dames vertellen. Met zo kort mogelijk scheren heeft het weinig te maken vrees ik. Mijn hoop is nu gevestigd op de komst van de Mach 0: het Helemaal-Niet-Meer-Scherende-Scheermes.
Het is mij een raadsel waarom de evolutie niet wat opschiet met het opruimen van die volstrekt redundante lichaamsbeharing. Ik wil dan ook gewoon ergens een verzoek kunnen indienen om die ontwikkeling, zeker bij vrouwen, te versnellen.
Ik kan je in ieder geval wel vertellen waarom het zevenentwintig jaar geduurd heeft. In mijn hoedanigheid van cursusgever voor industriele automatisering was ik ook eens bij het bedrijf dat de machines maakt waarop de beroemde scheermesjes met drie mesjes geproduceerd worden, en ik stelde dezelfde vraag die jij in het begin stelde: waarom komt dit nu pas op de markt? Het antwoord is triviaal: het is blijkbaar technisch erg lastig om mesjes zo dicht bij elkaar te plaatsen, mooi parallel, waarbij de voor- en de achterkant open moet blijven zodat het geheel niet binnen de kortste keren verstopt, en dat dan ook nog met een zodanig snelheid dat echte massaproductie mogelijk is. Je gelooft het niet als je bedenkt dat we al naar andere planeten vliegen, maat het schijnt zo te zijn.
Philips heeft zelfs onlangs (1939) 18 roterende blaadjes in een scheermes weten te stoppen.
Ut tensio, sic vis; de wet van Hooke, daarom neemt de bijdrage van ieder volgend mesje kwadratisch af.
Overigens scheren die 3 mesjes heel erg goed, beter dan 2 en 1 mesje. Als ze niet zo duur waren, was ik ze blijven gebruiken.
Zelf gebruik ik toch maar de 4-bladige van Wilkinson. Die heeft zo’n lekker breed handvat. Oja, die voor vrouwen, dus. Helaas afzichtelijk roze. WAT HEB IK EEN HEKEL AAN ROZE.
Lieve Jezz, het valt ook niet mee om dagen die niet willen, goed door te komen. Sommige dagen trek je aan als een hachondsen, de dag blijft dan de hele dag bij je en het klopt. Terwijl, zoals nu, de dag niet blijft zitten, als water door je handen glijdt, weg is voor je het weet, je koud en rillerig achterlatend. Zet maar lekker keihard muziek aan! Ik ga nu wat drinken en zal op je toekomst proosten! Het komt, en hou je ogen open voor een blessing in disguise!Reactie is geredigeerd
Allemaal onthouden dus, voor je sinterklaascadeautjes: geen roze spullen aan OZ geven!
Wat ik WEL wil voor Sinterklaas, zijn een stuk of 4 laders voor mijn laptop. Kan ik ze overal neerzetten waar ik weleens kom.
*de “zijn”is vast fout, he, Herr Corrector?
Nee hoor, OZ. Wat ik bijvoorbeeld wil voor Sinterklaas, zijn boeken van Gerrit Krol.
Oja, en een extra lader voorm ijn mobieltje, die heb ik ook nodig.