Vriendjes

Ze kwam mijn naam weer tegen, ergens op Facebook, Hyves of Schoolbank.nl. Eigenlijk zonder na te denken accepteerde ik haar uitnodiging. Sindsdien laat ze me vanaf haar laptop en iPhone, uit internetcafés en via hotspots delen in haar bestaan:

‘Vandaag eindelijk die Hugo Boss-schoenen gekocht, helemaal geweldig!!!’

‘Nog twee uurtjes, dan vliegen naar Rome!!!’

‘Super geluncht in De Karrenvracht,  echt een aanrader!!!’

‘Te gekke party!!! Shit, dadelijk weer werken…’

‘Hand laten lezen door oude waarzegster. Vreemd?!?’

Ik weet nog goed hoe ze vroeger op het schoolplein stond. De tegel waarop ze haar voeten had geplant, was vierkant grijs. Mos zat er nog niet op, daarvoor was onze wijk veel te nieuw. Om haar heen rolden de knikkers, maar zij staarde naar de boom, de muur, misschien het fietsenrek. Iemand schoot een lekke voetbal tegen haar aan. Dat kon gebeuren op zo’n schoolplein. Haar bril viel op de grond, ze keek even wazig om zich heen en huilde geluidloos tot de juf haar eindelijk kwam halen. Een paar weken later was ze er niet meer. Ik denk niet dat iemand haar verdwijning heeft opgemerkt.

Tijdens landerige werkuren, als het nieuws van NU.nl uitgekauwd naast de lege broodzakjes tussen de planten ligt en de kantoorkoffie met de slok giftiger wordt, log ik in op mijn vriendenkring. De enige die steeds berichten post, die haar leven zo graag wil delen, is het meisje dat vroeger stilletjes op het schoolplein stond. Het is inmiddels tijd voor thuis, tijd voor supermarkten,  kerstkaarten en verjaardagen. Ik rep me ver van die rotcomputer vandaan. Er moet nog een fietsband geplakt worden en onze OZB-waardebeschikking is dit jaar alweer te hoog. Maar als ik zo alleen in de auto zit, moet ik steeds vaker aan haar denken. Ik heb haar nog nooit samen met een vriendje online op de foto zien staan.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *