Verpilling

Het is droevig gesteld met de medemens in het algemeen en met zijn gezondheid in het bijzonder. We verpillen. Massaal.

We slikken medicijnen om ons op de been te houden. We denken nog dat we dat uit vrije wil doen, maar wat niet is kan komen: het is net als met mobieltjes op het werk. Uiteindelijk zal alles verplicht worden, wat de produktiviteit verhoogt. Nu mobieltjes, straks blijpillen en Ritalin.

Je ziet dat patroon nu al met Ritalin gebeuren. Drukke jongens krijgen downers voorgeschreven om ze draaglijk te maken voor de kalme rest van de klas. Kinderpsycholoog Steven Pont (van wie ik een fan van ben), heeft eens in een column een treffende dialoog tussen een Ritalinslikker en een behandelaar weergegeven. Het ging ongeveer zo:
– Zeg Nitro, waarom slik je je pillen niet meer?
– Luister eens flapdrol, ik slik die troep toch alleen maar voor jou, mijn moeder en die kankermaatschappij. Niet voor mezelf als je dat dacht.

De Mexicaanse griep ook zoiets. Wat kwaadaardigheid betreft vergelijkbaar met een gewone griep, maar o wee toen bleek dat de besmettelijkheidsgraad vele malen hoger lag! Dat zou een daling van de arbeidsproduktiviteit van het hele land kunnen betekenen! Dat moesten we niet hebben. Dan wordt er snel een inentingsprogramma op poten gezet, want dát moeten we voorkomen, niet waar? Onder het mom van levensgevaarlijk virus. Ksss.

In mijn vriendinnenkring gebeurt het al: vrouwen die in mijn ogen volkomen normaal waren, gaan de een na de andere aan de blijpillen. Als ik vervolgens eens ga schreeuwen, OMDAT IK EEN MENS BEN, dan kijken ze van: ‘Wat heb JIJ? Moet jij niet eens aan de pillen?’ Een vlak gemoed als gewenst, emotieloosheid als de norm. Wanneer we elkaar niet meer accepteren als potentieel tekortschietende mensen, dan zal de lat steeds hoger gelegd worden, en zullen we allemaal gedwongen worden om steeds meer rommel te slikken, om steeds vlakker te worden, en steeds produktiever.

Hallelujah.