Kennismaking met Burak

‘Tevetoglu’ las hij op het naamplaatje onder de bel. Tom vroeg zich af uit welk land iemand komt die Tevetoglu heet. Stiekem hoopte hij dat het geen Marokkaanse naam was. De afgelopen week was hij al bij drie Marokkaanse mannen over de vloer geweest en die bleken er nogal zonderlinge regels op na te houden. Bij de eerste mocht hij geen bezoek ontvangen, bij de tweede mocht hij geen gebruik maken van de keuken, en de derde had het te verhuren kot zo gesitueerd dat het dienst deed als openbare doorloop naar de enige badkamer in huis. Tom was vastbesloten zich de komende tijd te storten op de zelfkant van de Nederlandse samenleving, maar dit soort voorwaarden ging zelfs hem te ver. Niet dat het iets had uitgemaakt overigens. De Marokkanen hadden liever een meisje in huis. Volgens de badkamerman waren meisjes netter en maakten ze minder lawaai.

De deur werd van afstand geopend met een touwtje. ‘Kom maar boven,’ riep iemand van bovenaan de trap. De man droeg een dikke, bruine schipperstrui, terwijl het buiten nog tegen de twintig graden was.
‘Wil je meteen de kamer zien of zullen we eerst nog wat gaan zitten?’ vroeg meneer Tevetoglu nadat Tom zich had voorgesteld. Vanuit de huiskamer schalde harde muziek. Arabisch, schatte Tom in. Zijn kennis van niet-westerse muziek reikte niet ver genoeg voor een meer verfijnde analyse.
‘Ik wil de kamer wel even zien,’ zei Tom.
‘Wil je koffie?’
‘Ja, graag.’

De kamer oogde groter dan hij was. Misschien kwam het door het zonlicht dat reflecteerde tegen de witte muren. Een beetje té witte muren, maar daar kon iets aan gedaan worden. Unique selling point vormden de openslaande deuren naar het balkon. Tom zag zichzelf al over de reling hangen met wat rookwaar in zijn hand, turend naar de achtertuintjes van zijn buurtgenoten. Bovendien was de kamer voorzien van een tweepersoonsbed. Dat sliep een stuk beter dan de zetel van zijn Seat.
‘Wil je de koffie hier of kom je even in de huiskamer zitten?’ vroeg het hoofd van meneer Tevetoglu dat om de hoek van de deur keek.
‘Ik kom wel even zitten.’
‘Hoe drink je je koffie?’
‘Zwart.’
‘Niets erin?’ Meneer Tevetoglu keek Tom ongelovig aan.
‘Nee.’
‘Poeh!’ riep meneer Tevetoglu uit. ‘Dat zou ik niet kunnen hoor. Ik drink mijn koffie altijd met heel veel melk. Anders krijg ik het echt niet door mijn keel!’
Tom glimlachte vriendelijk en liet zich in de sofa zakken. Het viel hem op dat meneer Tevetoglu zeer goed Nederlands sprak. Bij een Turkse bakker had hij zich die middag nog moeten behelpen met gebarentaal.
‘U woont hier mooi,’ zei Tom. Hij wist niet zeker of hij het meende, maar het leek hem een sympathieke constatering waarmee hij niemand voor het hoofd zou stoten.

‘Ik ben twee jaar geleden gescheiden en woon sindsdien alleen,’ bekende meneer Tevetoglu. ‘Soms voel ik me eenzaam. Daarom heb ik besloten een kamer te verhuren.’
Tom nam een slok koffie en deed alsof hij het mozaïek in de salontafel bestudeerde.

Voordat de stilte pijnlijk werd ging de bel. Meneer Tevetoglu keek verschrikt om zich heen. ‘Ik weet niet wie dat is hoor,’ riep hij. ‘Ik verwacht niemand!’
Even later stond er een meisje in de deuropening. Een klein, mollig meisje met haar haar in een paardenstaart. Een moment voelde Tom zijn kansen slinken, maar meneer Tevetoglu liet haar niet binnen. Hij vond dat Tom recht had op de kamer omdat hij als eerste was binnengekomen. Het meisje probeerde er nog iets tegenin te brengen, maar toen meneer Tevetoglu voet bij stuk hield droop ze af.

De deal werd mondeling gesloten. Onderhuur was illegaal en daarom wilde meneer Tevetoglu zo weinig mogelijk bewijs dat Tom bij hem woonde. De huur moest contant worden betaald.
Bij het afscheid schudde Meneer Tevetoglu Tom de hand. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Je hebt je naam wel verteld, maar ik ben hem even vergeten.’
‘Dat geeft niet,’ zei Tom. ‘Ik weet die van u ook niet meer. Ik heet Tom. Hoe heet u?’
‘Zeg maar ‘jij’ hoor, zo oud ben ik ook weer niet,’ lachte meneer Tevetoglu. ‘Ik heet Burak.’
‘Doerak?’
Meneer Tevetoglu glimlachte. ‘Nee, Burak, met een B. Net als Barack Obama, maar dan met een ‘oe’.’ Burak schaterde van plezier.

1 reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *