Oud Zeikwijf had het hiernaast over de korte armpjes van de Tyrannosaurus Rex. Volgens haar moeten er ook T-Rexen zijn geweest met grotere voorbenen. Die zijn er ongetwijfeld geweest. Maar ze zijn nog niet gevonden. Ze zullen ook niet worden gevonden, denk ik. Ik denk dat die korte armpjes ongeveer hetzelfde zijn als ons stuitje: totaal overbodige dingen die ons meegegeven zijn door de evolutie. Denk ook aan de krankzinnige manier waarop onze ogen werken: die geven het geziene ómgekeerd weer naar áchter onze hersenpan! Een beetje ingenieur zou het beter doen. Maar ja, zo is het nu eenmaal gebeurd.
Tyrannosaurus Rex
ksss.
Het lijkt me een prima bewijs dat er geen god is, al die foutjes. Of God is een prutser. Dat kan natuurlijk ook.
Je hebt van die mensen die beweren dat de schepping volmaakt is. Dat zijn meestal religieuzen die niet wensen te accepteren dat hun Held een prutser was, een beunhaas, een soort scheppende MacGyver die alles met touwtjes en ijzerdraadjes aan elkaar vastknoopte. “Hè, verdammt noch mal, heb ik die ogen er verkeerd om ingezet. Nu ja, dan pas ik de hersens zo aan, dat ze het weer goed zien.”
God had twee linkerhanden. Daarmee werd hij gepest op school. Terwijl al zijn medeleerlingen prachtige werelden schiepen, schiep God de onzen. Zijn frustraties reageerde hij af op ons, de zogenaamde kroon op Zijn schepping. Dat zijn wij natuurlijk niet. Wij zijn niet eens een vlag op een modderschuit. Eerder omgekeerd: een brutale drol op een vlaggenschip, dat op zijn beurt ook aan alle kanten uit elkaar valt.
Nou, Molovich, wat heb je in deze 2 laatste zinnen kort en bondig de essentie van het mensdom geschetst.