Ja, dan is er niks meer aan!

Als ongelovige zou je best de draak willen steken met de islam en je katten voor de grap Ramadan of Jihad noemen. Blijken de moslims dat al te doen, maar dan in ernst, en niet bij katten.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

2 Reacties

  1. Een zekere Guy Peters schreef in 1983 eens een bepaald stripverhaal met als titel , ‘ET Estate’ (1983) waarin buitenaardse wezens probeerden om de Aarde te veroveren en zich (gelijk aan links en de islam) schuldig wilden maken aan de wereldheerschappij wat echter hun ondergang zou worden.
    Deze strip werd later in 1984, in het meidenblad Tina, uitgebracht onder de titel ‘De kristalmonsters’ en ik vond toen een Engelse versie van dit verhaal dat ik hieronder ga plaatsen ofschoon een aantal van de hoofdpersonen; Els, Joke, Robbie Gorter enz. hier onder Engelse benamingen bekend zijn:

    Keats Estate (Engeland) was vroeger een groot landgoed met hoge woonflats in een woonwijk, maar het wordt thans geplaagd door hooliganisme, rel- en hangjeugd, sinds Tony Jenkins (Robbie Gorter) en zijn straatbende daar arriveerden. Zij beginnen daar talloze mensen en kinderen te chanteren en dwars te zitten waaronder de twee zusjes Jenny en Sarah.
    Op een nacht arriveert er echter iets veel erger wanneer een meteorietregen het landgoed en de woonwijk raakt en de schade zo groot is dat het landgoed en de flats eruitziet alsof het helemaal is plat gebombardeerd. Hierna heeft het landgoed de bijnaam ‘ET Estate’ gekregen.

    Maar niemand onder de bewoners van de verwoeste flats beseft dat dit geen gewone meteorieten-regen is! De “meteorieten” dragen namelijk buitenaardse kristallen in zich, die elk een gasvormige buitenaardse levensvorm bevatten.
    Omdat het buitenaards wezen van een kristal gasvormig is, kan het zijn kristal alleen verlaten door een synthetisch lichaam te creëren dat het lichaam van de eerste levensvorm repliceert waarmee het in contact komt – in dit geval mensen.
    De echte levensvorm wordt dan omgeruild met het zogezegde kristalmonster en hij/zij zit hierna gevangen in het kristal terwijl het buitenaardse wezen hem/haar plaats inneemt.
    De alien voedt zichzelf door geleidelijk de levenskracht af te hevelen van de gastheer die dan nog steeds verkleind gevangen zit in het kristal totdat het uiteindelijk sterft. Dan gaat het buitenaardse wezen op zoek naar een andere levensvorm …

    Naarmate het verhaal vordert, tonen de aliens ook andere vaardigheden. Ze hebben telekinetische krachten en ze kunnen zelfs hallucinaties in de geest van mensen planten.
    De energie voor deze krachten wordt ook getrokken uit de levenskrachten van de gastheren. De kristalmonsters zijn echter niet helemaal telepathisch; in feite moeten ze zelfs aardapparatuur zoals radio’s gebruiken om met elkaar te communiceren.

    Hun grootste zwakte is echter dat de kristalmonsters te allen tijde hun kristallen moeten blijven dragen om hun synthetische lichamen te behouden en energie op te wekken. Als het kristal van hen wordt verwijderd of de levensenergie van de gastheer niet wordt overgedragen, vallen hun synthetische lichamen uiteen en keren de kristalmonsters weer terug naar hun gasvorm om daarna in het niets te verdwijnen.
    Ze zijn dus hier bijzonder kwetsbaar voor als de levenskracht van de gastheer bijna uitgeput raakt. Hun krachten verzwakken ook als de gastheer fysiek zelf bijna op is. En soms mislukt zelfs de overdracht tussen de gastheer en het duplicaat, zoals later zal worden gezien.

    Jenny Holmes (Els), een goedaardig blond meisje dat gek is op tennissen, net als haar zusje, en Tony Jenkins als haar grootste kwelgeest beschouwd, komt de aliens pas tegen wanneer ze ziet dat haar bruinharige zusje Sarah Holmes (Joke) in het huis van hun oma (nadat hun flat werd verwoest door de meteoren moesten ze daar overnachten met hun ouders) wordt vervangen door een van deze kristalmonsters.
    Later meent ze zelfs dat Jenny alles alleen maar had gedroomd maar Nero, de hond van hun oma, merkt dan dat Sarah niet echt is en hij raakt zelfs gewond door een auto als hij aan “Sarah” wil ontsnappen! Het wordt Jenny alsnog duidelijk dat “Sarah” haar zus niet is en zij deze steeds meer als een grote bedreiging gaat zien.
    Maar natuurlijk gelooft niemand, inclusief haar ouders, haar als ze probeert te vertellen wat er is gebeurd. Jenny merkt al snel dat het niet alleen haar zus is die nep overkomt. De buitenaardse kristalmonsters hebben zelfs heel wat andere mensen, waaronder een deel van de reljeugd, op het landgoed en de verwoeste wijk vervangen.
    Net als Sarah was ook Tony Jenkins een van de eersten geweest die aan deze gezamenlijke vijand ten prooi viel. De valse Sarah en Tony Jenkins (die is tientallen malen gevaarlijker dan het prototype) proberen dan Jenny, zodra zij op de vlucht slaat, tegen te houden door haar aan te vallen met telekinetische krachten.
    Hierdoor krijgt Jenny een ongeluk waarbij ze aan haar hoofd gewond raakt maar gelukkig komt de politie tussenbeide, ze nemen Jenny in hun armen en brengen haar naar het ziekenhuis toe voordat de duplicaten hun vreselijke klus kunnen klaren.

    In het ziekenhuis stuurt de Sarah-kopie op haar beurt Jenny een kristal toe om haar uiteindelijk ook te vervangen. Ze wordt door een kloon van zichzelf naar het groeiende kristal toe getrokken om natuurlijk daarin te worden opgesloten.
    Maar soms mislukken de overdrachten omdat de energie van de gastheer niet helemaal goed doorkomt. En gelukkig voor Jenny is dit precies wat er gebeurt. Het falen van de energieoverdracht zorgt ervoor dat het synthetische lichaam van het buitenaardse wezen langzaam uiteenvalt, waardoor het terugkeert naar gasvorm. Het kristal sterft dan en Jenny weet eruit te ontsnappen.

    Jenny is ervan overtuigd dat iemand haar nu zal geloven nadat ze het dode kristal als bewijs heeft. Wanneer ze het echter aan haar ouders laat zien wanneer dezen op bezoek komen, maken ze alleen vreemde opmerkingen die aangeven dat ook zij aliens van de kristallen zijn! De duplicaat Sarah moet dus ook kristallen hebben doorgegeven aan de ouders van de twee Holmes die hun plaats innamen!
    Maar het ziekenhuispersoneel gelooft Jenny niet wanneer ze hierover begint te schreeuwen en het veroorzaakt door een soort psychische stoornis door het ongeval. Dus rent Jenny onmiddellijk weg uit het ziekenhuis, ze trekt dan haar roze rui en blauwe spijkerbroek aan en ze gaat terug naar het landgoed en de woonwijk om daar bewijs te krijgen over het bestaan van de kristalmonsters.

    De buitenaardse wezens verwachten dit echter ook en ze zijn op zoek naar haar gegaan waarna een “agent”(eveneens een kristalmonster) aan de valse Sarah doorgeeft dat Jenny op onderzoek uit is gegaan in de verwoeste wijk.
    Ze zien haar en Jenny hoort de gedupliceerde Sarah die bevelen geeft om haar te ‘neutraliseren’ (de gedupliceerde Sarah komt hier duidelijk naar voren als de leiderfiguur). Jenny vindt niettemin een schuilplaats waar ze ook een mens vindt die niet door de aliens is vervangen – een oude vrouw die iedereen ‘Old Mad Dora’ noemt en dol is op katten.
    Dora is een van de weinige normale bewoners in de wijk die de vreemde omwisselingen van de kristalmonsters heeft aanschouwd en dit nauwelijks kan geloven totdat Jenny dit eveneens bevestigd. Dan vertelt Dora aan Jenny dat de kristalmonsters niet slapen en non-stop werken. Ze eten zelfs ook niet want Jenny en Dora realiseren zich nog niet hoe de aliens wel precies aan hun energie komen.
    Dora zag ook dat de heer Holmes werd vervangen door zijn duplicaat. Helaas denken de meeste normale mensen dat Dora gek is geworden en daarom zou ze niet serieus worden genomen als back-upgetuige.
    Aan de andere kant laten de kristalmonsters verder Dora alleen ongemoeid omdat ze zelf ook aannemen dat ze gek is, de aliens zijn niet erg dol op katten en menen daarom dat Dora geen enkel nut voor hen heeft. Ze realiseren zich niet dat Jenny verborgen ligt in Dora’s kinderwagen.

    Jenny merkt al snel dat de buitenaardse wezens een heel gebouw hebben uitgehold. Ze begrijpt het nut hiervan niet. Maar het is nu dat de buitenaardse wezens Jenny toch nog weten op te sporen als zij zichzelf onbedoeld verraad.
    Ze proberen haar te doden door Jenny telekinetisch naar boven te sturen via een verwoest flatgebouw en haar vervolgens te laten doodvallen. Dora redt Jenny door een stapel matrassen te gebruiken waarop Jenny veilig kan landen en voert haar weg voordat de aliens haar vinden.
    Tijdens het zoeken naar Jenny’s lichaam herkent de duplicaat Sarah opeens de tassen van Dora, die ze onzorgvuldig heeft achtergelaten. Ze beseft wat er is gebeurd en dus zitten de buitenaardsen nou ook achter Dora aan!

    De overgebleven reljeugd uit een naburig landgoed en de woonwijk vallen dan opeens de valse Sarah aan met het doel deze te beroven en zij nemen haar kristal mee daar ze die ze aanzien voor een kostbare diamant.
    Hierdoor verbreekt zo onbedoeld de band van het buitenaardse wezen met Sarah en de kloon stort op de grond in elkaar. De andere aliens gaan gewoon achter de jongeren aan en ze verlaten het synthetische lichaam van de alien die hierna desintegreert. Jenny en Dora kijken vanaf een veilige afstand machteloos toe.
    Ze begrijpen dan nu dat de kracht van de buitenaardse wezens eruit bestaat om de levenskracht van de gastheren die zij vangen en dupliceren af ​​te tappen – en wat het betekent voor die gastheren dat ze uiteindelijk zullen overlijden.

    Jenny kan de hangjongeren vinden voordat de aliens dat doen, omdat ze wist waar ze hen konden vinden daar Tony Jenkins hen ook als vrienden had, terwijl de kristalmonsters dat niet deden.
    De jongeren zijn opeens verbijsterd over het feit hoe het kristal onverwacht snel begint te groeien, en het zodanig doorgroeit totdat het groot genoeg is voor de echte Sarah om hieruit tevoorschijn te komen.
    Sarah stort echter in door het gebrek aan energie en ze ziet er volledig uitgemergeld uit. De jongens zijn hierdoor doodsbang geworden, en voor de politie, om dan hulp in te roepen waarna zij steen de woonwijk verlaten, dus neemt Jenny het op zich om een ambulance voor haar zusje op te roepen.
    Tegen de tijd dat Jenny terugkomt, ziet ze plotseling dat het kristal spoorloos is verdwenen. Ze realiseert zich niet dat een van Dora’s katten de nieuwe gastheer is geworden, en de kat die ze gaat ophalen is dus een duplicaat, kortom ook een kristalmonster!
    Bovendien kan de duplicaat nog steeds spreken, hoewel het nou in kattenvorm is veranderd, en het is nog steeds de leider van de buitenaardse zwerm, hoewel de vorm is teruggebracht van een mens naar een dier.

    Sarah’s toestand is zo ernstig dat ze in coma is geraakt. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, maar de politie gelooft Jenny nog steeds niet en denkt dat ze gek is al vermoed een van hen dat Jenny toch de waarheid sprak.
    Ze nemen haar mee in hun patrouillewagen, maar de buitenaardse kat gebruikt zijn telekinetische krachten om de auto te laten crashen. Iedereen ontsnapt relatief ongeschonden en Jenny gaat terug met de kat op de vlucht voor de kristalmonsters, maar ze weet nog steeds niet dat het een duplicaat is.
    Ze komt er echter toch nog achter wanneer de buitenaardse wezens haar eindelijk bij puur toeval vangen!

    De aliens hebben ook Dora gevangen genomen waarna de kristalmonsters hen beiden meevoeren naar de plek waar ze aan het graven zijn. Zowel Dora als Jenny worden allebei vastgebonden waarna de kristalmonsters, terwijl ze dit doen, aan de dames uitleggen waarom ze hun enorme paddestoel daar kweken en waarvoor ze de verwoeste gebouwen hebben uitgehold.
    Ze zijn van plan de paddestoel zo groot genoeg te laten groeien totdat hij klaar is om miljoenen van deze kristallen als een soort atoombom over de hele aarde af te schieten! Wanneer dat gebeurt zal wat er met ET Estate gebeurde, zichzelf overal gaan herhalen en het zal blijven gebeuren totdat de aarde helemaal van al het leven is ontdaan.
    Dan gaan de kristallen hierna de ruimte in en zoeken naar een andere gastheer-planeet. Hun rechtvaardiging voor dit alles is het recht om te overleven; ze kunnen tenslotte niet leven als ze niet kunnen consumeren zoals ze doen.
    Om de paddestoel te kunnen voeden, geven de aliens hun eigen kristallen over, hoewel het betekent dat ze hun eigen synthetische lichamen opofferen. Natuurlijk zullen alle mensen die gevangen zitten in de kristallen sterven om de paddestoel te voeden. Een paar aliens blijven echter achter om de paddestoel en de gevangenen te bewaken.

    Ondertussen wordt Sarah in het ziekenhuis wakker en overtuigt zij één politieman genoeg over het bestaan van de kristalmonsters om hierna een ​​patrouille-eenheid naar ET Estate te sturen. De buitenaardse wezens laten de politie echter weggaan door hen te hypnotiseren en te zien dat alles normaal lijkt op het landgoed en de woonwijk.
    Aan de andere kant verzwakt deze truc niettemin de kracht de aliens. In feite verdwijnen er twee zelfs op de een of andere manier (en hun gastheren komen later om de een of andere reden uit de paddestoel) en het enige die overblijft is de buitenaards kat.
    De echte katten van Dora voelen echter dat hun “soortgenoot” nep is en ze beginnen hem nu aan te vallen, waardoor Dora en Jenny hun kans krijgen om aan hun boeien te ontsnappen. Jenny gaat, zodra zij vrij is, de paddestoel in om de kristallen eruit te halen en de gedupliceerde kat beseft dat hij nu te zwak is om haar te stoppen.
    Dan neemt Dora zijn kristal af, waardoor zijn synthetische lichaam eveneens uiteenvalt.

    Jenny komt naar buiten met een zak vol met kristallen die zich onmiddellijk naar volledige grootte uitbreiden en de gevangenen binnen, inclusief de ouders van Jenny, vrijlaten. Zonder de kristallen om zich met hun energie te voeden valt de paddestoel uiteen.
    De vloed van gas en water, waar het uit ontstond, is zo enorm dat het bijna alle mensen dreigt te verdrinken. De kristallen vallen op hun beurt ook uiteen wat betekent dat de buitenaardse wezens niet langer in staat zijn om iemand anders te dupliceren en ze verdwijnen in het niets.

    In het ziekenhuis zegt de arts dat de mensen weer zullen herstellen, maar het was dichtbij. Jenny wil ET Estate achter zich laten, dus ze hoopt dat de gemeente de woonwijk verder zal slopen wat ervan over is en deze ergens anders gaat neerzetten.
    Jenny heeft door haar gevaarlijke avontuur zo’n afkeer gekregen van kristallen dat ze zelfs het woord niet eens meer in de toekomst wil horen!

    Gedachten en filosofie

    ET Estate was de enige echte serie van Guy Peeters voor Tammy ( de herdruk van de Human Zoo tijdens de fusie wordt niet meegeteld omdat deze uit Jinty kwam). Het was een van de grootste favorieten en het moet eigenlijk heel populair zijn geweest omdat een lezer schreef dat ze het zo leuk vond dat ze de pagina’s knipte en op karton plakte.

    Dit was het enige verhaal in Tammy dat het thema buitenaardse invasie gebruikte. Jinty heeft het nooit gebruikt, ondanks haar sterke nadruk op science fiction. De opzet van deze invasie is goed doordacht.
    In veel buitenaardse invasieverhalen in meisjesstrips zoals de Tina vallen de buitenaardse wezens gewoon binnen zonder duidelijke reden of worden ze gedreven door macht. Maar hier is het motief van de aliens eenvoudig, geloofwaardig en realistisch: ze doen het om te overleven.
    Ze hebben de levensenergie van andere levensvormen nodig om zichzelf in leven te houden en te voeden, omdat ze zich zo hebben ontwikkeld. Om deze reden vallen ze ‘geschikte’ planeten binnen en ontdoen zij zich van hun levensvormen om te voeden. Met andere woorden, ze zijn een vorm van intergalactische parasieten!

    Hoewel de buitenaardse wezens doen wat ze uitvoeren om te kunnen overleven, zijn ze helemaal niet bepaald sympathiek! Inderdaad, ze komen over als volledig onherstelbare wezens met constante kwaadaardige en wrede uitdrukkingen op hun gezichten.
    Ze hebben misschien het recht om te overleven zoals ze zeggen, maar dat geldt ook voor de andere levensvormen die ze proberen te voeden. De kristalmonsters zijn hierdoor een ware plaag geworden en een doodvonnis voor elke wereld waar ze op landen als ze niet op tijd worden gestopt en uitgeroeid. Men hoopt dat aan het einde van het verhaal de hele soort is weggevaagd en niet alleen een zwerm ervan. Maar we kunnen het nooit zeker weten.

    De aliens zijn zeer verraderlijke en beangstigende indringers. Een groot deel hiervan is te wijten aan hun vermogen om het lichaam te repliceren van welke host ze ook tegenkomen. Gelukkig zijn de kristalmonsters geen goede acteurs of houden ze zich niet bezig met de cultuur van welke planeet ze ook tegenkomen.
    Een deel hiervan zou geen telepathische vermogens hebben, maar misschien hebben ze daar weinig behoefte aan. Hun MO is niet om te infiltreren, maar om hun slachtoffer-planeet zo snel mogelijk met hun paddestoel over te nemen zodra ze er een geschikte lanceerplaats voor hebben opgezet.
    Wat hen nog gevaarlijker maakt, zijn hun telekinetische en hypnotische krachten. Hun vermogen om te dupliceren overstijgt ook de menselijke grenzen van de menselijke samenleving, wat voor een paar vreemde scènes kan zorgen. Jenny vindt het bijvoorbeeld raar om gewone mensen naast arbeiders te zien werken.
    Ze beseft dat het allemaal duplicaten moeten zijn, maar het is nog steeds een vreemd gezicht. Grenzen tussen goede en niet-zo-goede mensen zijn ook overstegen, zoals de hooligan Tony Jenkins die blijkbaar samen met Sarah Holmes werkt omdat ze beide duplicaten zijn.
    We kunnen eigenlijk ook medelijden hebben met onsympathieke mensen zoals Tony en de reljeugd zodra ze eveneens het slachtoffer worden van de kristalmonsters. Tenslotte zien die laatsten de reljeugd totaal NIET als bondgenoten maar als potentiële slachtoffers!

    Jenny valt in de al lang bestaande categorie van de hoofdrolspeler daar zij de enige is die zich realiseert wat er aan de hand is in de verwoeste woonwijk, maar zij helaas niemand anders kan overtuigen. Niemand luistert naar haar en de mensen denken natuurlijk dat ze gek is. Ze moet dus wel alleen handelen en gezien haar achternaam zou Jenny haast familie van Sherlock Holmes kunnen zijn geweest!
    Gelukkig vindt Jenny een bondgenoot in Dora. En Dora zou ook in dezelfde categorie vallen als Jenny, niet in het minst omdat iedereen haar gek noemt. Jenny deed altijd hetzelfde, maar zodra ze Dora beter leert kennen, wordt Dora een perfecte, gezonde, slimme en moedige vrouw. We hopen natuurlijk dat de anderen hierna Dora zullen respecteren en zij eindelijk stoppen om haar boos te maken naar ET Estate.
    Dat de kristalmonsters niettemin Jenny steeds zien als een bedreiging, terwijl zij meer lijkt op een gewoon tienermeisje in blauwe jeans die je zeker niet kunt beschouwen als een superheldin, en haar zelfs gewoon een kind noemen zou erg vreemd moeten overkomen omdat ze niet de juiste middelen heeft om de aliens te overwinnen.
    Ze wordt zelfs, nadat ze haar toch nog gevangennemen, nogal zwaar vernederd door de boze kristalmonsters die Jenny’s handen op haar rug vastbinden en haar voeten aan elkaar, net als bij Dora, zodat ze hierdoor meer lijkt op een jonkvrouw in nood!
    Tony zou misschien zelfs hetzelfde bij Jenny hebben gedaan toen hij haar en Sarah chanteerde en wie weet had hij Jenny ook gevangengenomen door haar over zijn schouder te dragen en Jenny over de knie genomen om haar een flink pak voor haar broek te geven!
    Dit maakt Jenny hierdoor juist erg sympathiek daar ze anders ook niet zou leren over hoe ze bepaalde bedreigingen moet weerstaan in de vorm van de hangjeugd en de kristalmonsters.

    De omgeving van ET Estate draagt ​​ook bij aan de griezelige, grimmige sfeer van het verhaal. Zelfs voordat de invasie begint, is er een voorafschaduwing dat het landgoed en de woonwijk een soort neerwaartse spiraal zal doormaken omdat een bende hooligans zijn ingetrokken. En ooit dreigden zijde woonwijk onleefbaar te maken.
    Dit weerspiegelt het verhaallogo zelf, dat zich ook leent voor het yob-thema dat in het verhaal voorkomt. De openingsflits zegt dat de zon ondergaat op de manier van leven van de Holmes-zusters, wat inhoudt dat hun leven na de gebeurtenissen in het verhaal nooit meer hetzelfde zal zijn.
    Jenny en Sarah zijn bijna een soort van twee-eiige tweeling te noemen terwijl de hoofdrol meer is weggelegd voor het eerstgenoemde meisje. Want Jenny is niet alleen een goedaardige en liefdevolle jongedame maar als het erop aan komt erg moedig en zal zij zelfs haar grootste kwelgeest, Tony, redden van de kristalmonsters.
    Of deze hierna nog tot inkeer komt en Jenny alles vergeeft daar worden alleen geen mededelingen over gedaan.

    Dan begint de daadwerkelijke vernietiging op het landgoed en de woonwijk met de meteorietregen, die elk gebouw intense schade toebrengt (net als met de vuurwerkramp in Enschede in 2000) en overal kraters achterlaat. Het landgoed ziet er nu uit als een gebombardeerde stad uit de Tweede Wereldoorlog.
    Uiteindelijk zijn de mensen in het landgoed en woonwijk echter niet langer overlevenden maar de veroverende duplicaten, wat het landgoed nog beangstigender maakt. Wanneer Jenny uiteindelijk Dora vindt, de enige mens die nog op het landgoed is achtergebleven, vindt ze haar onder het puin van een parkeerplaats, die doet denken aan een WW2-schuilkelder.
    Dora’s hongerige, opruimende katten, die zelfs geen restjes kunnen vinden om van te leven omdat de aliens er niets achterlaten, doen denken aan krijsende, wanhopige overlevenden in een oorlogsgebied.
    En als je erover nadenkt, is ET Estate een soort oorlogsgebied geworden. Alles bij elkaar genomen, lijkt Jenny’s hoop dat ET Estate in de toekomst helemaal wordt gesloopt profetisch.

    Er zijn een paar zwakke punten in het einde – zoals hoe zijn drie aliens plotseling gereduceerd tot één – en het is degene die de katten gemakkelijk in elkaar konden slaan? Hoe zijn de twee gastheren die die duplicaten hebben gebruikt, uit de paddestoel gered terwijl hun kristallen er niet eens in werden gestopt?
    Het voelt ook een beetje handig aan dat de kristallen niettemin ook oplosten en niet meer in staat waren om naar andere gastheren te bewegen zoals Sarah’s kristal deed. Maar dan krijgen de buitenaardse wezens misschien maar één kans op welke planeet ze ook landen. Op een gegeven moment gaven ze toch aan dat ze bepaalde grenzen aan hun middelen hadden.
    Dus misschien als de paddestoel faalt, is dat het voor de zwerm toch het einde en sterven ze. Als dat zo is, kan dit worden verklaard, plus het feit is dit natuurlijk erg gelukkig voor de aarde of een andere planeet waarop deze kristallen aliens landen.
    Het is niet meer dan gebruikelijk en meer het beslissende einde waar de aliens het allemaal gewoon opgeven omdat ze faalden in hun veroveringsdrang en uitputten van hun gastheren en de bevrijde mensen vrijelijk naar huis gaan.

    Vergelijking

    De islam en correct-links gedragen zich niettemin precies hetzelfde als de kristalmonsters al lijkt links de reljeugd te vertegenwoordigen die iedereen in de woonwijk willen gaan overheersen waarna de kristalmonsters (de radicale moslims) juist op hen willen parasiteren omdat zij veel gevaarlijker en uiteindelijk de macht overnemen.
    En de islam en links zijn zonder hun gastheren totaal NIET in staat om te kunnen overleven op deze wereld, ze zullen jammerlijk falen in hun overheersingsdrang waarna zij ooit zelf worden vernietigd!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *