Interview met de penis van Berlusconi: ‘Ik ben hier de baas.’


Tijdens een jongerenbijeenkomst van zijn partij, de PdL, adviseerde de bijna 74-jarige premier-schavuit van Italië, Silvio Berlusconi jongere vrouwen om een relatie aan te gaan met een oude man. Hij gaf zelf aan nog zeer goed bij de vrouwtjes in de markt te liggen: ‘Ten eerste ben ik sympathiek, ten tweede heb ik wel een beetje geld, daarnaast zegt de legende dat ik ook in bed nog goed presteer en ten vierde ben ik oud en ga ik snel dood, dus dan krijgt zij het geld.’ Vervolgens beloofde hij alle aanwezige jonge vrouwen te omhelzen en vroeg hij een van hen om haar telefoonnummer. Het moge duidelijk zijn dat het niet Silvio zelf was die hier sprak, maar zijn penis. Met die laatste had ondergetekende alweer ruim een jaar geleden een exclusief interview.

De ontmoeting vindt plaats in een buitenhuisje van Berlusconi op Sardinië. We worden allerhartelijkst ontvangen door de man achter de penis. De zon flikkert in Berlusconi’s oogverblindende Prodent-glimlach. ‘Signor Molovich,’, luidt de hartelijke begroeting. Met de armen wijd open komt het gebronsde lijf met die spierwitte glimlach op me af gelopen. Schedeldak mooi opgepoetst. Ik open m’n armen ook maar, in de veronderstelling dat we elkaar zullen omhelzen. Maar bij mij aangekomen, pakt de 73-jarige mediamagnaat mijn handen vast en blijven we even zo staan, alsof we een Hongaars volksdansje gaan uitvoeren. De Italiaanse premier laat zijn ondeugende ogen langs mijn lichaam glijden. In schril contrast met Berlusconi draag ik wel kleren. Berlusconi’s piemel, om wie deze ontmoeting draait, gaat nu nog schuil achter een miniscuul blauw-wit-geel gestreept zwembroekje.

Na een kleine rondleiding door het huis, waarin uw verslaggever van Berlusconi onder andere te horen krijgt dat dit huis ‘ontworpen is door een architect’ gaan we aan de rand van het zwembad zitten. Rond het zwembad liggen wat verveelde halfnaakte Miss-kandidaten te zonnen. Ze kijken niet op of om als Silvio Berlusconi z’n zwembroekje uit doet. Bevrijd uit zijn benarde positie schiet Il Duce, zoals Berlusconi z’n geval niet zonder humor heeft gedoopt, meteen omhoog. ‘Goed,’ zegt Berlusconi, ‘jullie lullen maar een eind weg, ik ga een schoonheidsslaapje doen.’ Berlusconi drapeert een opstaande kraag van spiegels rond z’n nek en gaat liggen.

Speak,’ zegt Il Duce. Zoals dat zo vaak het geval is met humor, zit er een behoorlijke kern van waarheid in z’n koosnaam. ‘In feite bepaal ik alles,’ antwoordt Il Duce op de vraag van uw verslaggever hoe de rolverdeling tussen man en piemel precies verdeeld is. ‘Ergens in de jaren ’60 van de vorige eeuw ben ik het gaan overnemen. De Berlusconi van daarvoor was een saaie droogstoppel. Terwijl heel de wereld één groot matras was en iedereen zich een slag in de rondte neukte, zat meneer met zijn neus in de boeken, rechten te studeren. En componeerde hij muziek om de hoofse liefde te bezingen. Echt, je verzint het niet. Maar goed. Nadat hij cum laude was afgestudeerd, besloot ik dat het tijd was om de boel over te nemen. Beetje bij beetje heb ik de macht van Silvio’s brein afgesnoept. Die heeft inmiddels niks meer te zeggen. Ik ben hier de baas.’

Wat is zijn visie, wil ik weten. Waar is het hem precies om te doen? ‘Om pussy,’ luidt het heldere antwoord. ‘Daar draait alles uiteindelijk om. De hele wereld. Zonder pussy geen mensheid. Laat je niks wijsmaken, het is al die wereldleiders maar om één ding te doen: zoveel mogelijk sappige pussy scoren. Of dacht je werkelijk dat het die Obama echt om change en hope te doen was? Ja, change van pussy misschien. En hope op nog meer pussy. Verandering van spijs doet eten, zeg maar. Maar dat hele gelul over hoop en verandering, dat is allemaal niks waard. Een verkooppraatje. Want met ‘I want more pussy’ als slogan had ie nooit de verkiezingen kunnen winnen in dat preutse Amerika.’

Il Duce richt zich nog wat verder op, een purperen ader begint enthousiast te kloppen. ‘Het mooie van Italië is dat het hier wel kan. Silvio en ik, wij winden er geen doekjes om. Wij laten luid en duidelijk merken waar het ons om te doen is. Om de punani. En de Italiaan slikt dat. Want de Italiaan begrijpt dat en de Italiaan bewondert dat. En, en dat is het belangrijkste, de Italiaan stemt op een man die zijn penis voor alles laat gaan. Want de Italiaan weet dat Silvio eerlijk en open is. Hij zegt wat ie denkt en doet vervolgens gewoon waar ie zin in heeft. Klaar. Duidelijk. En ja, dan gebeurt het wel eens dat je een Duitse politicus een Kapo noemt. En ja, dan zeg je tegen mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt na een aardbeving dat ze het maar als een dagje kamperen moeten zien. En ja, dan zeg je dat Obama een mooi kleurtje heeft. En ja, dan laat je je land in Europa vertegenwoordigen door Miss Puglia. En ja, dan sta je soms een half uurtje te lang aan de telefoon om wat chickies voor de avond te regelen terwijl zo’n Duitse bondskanselier op de rode loper op je aan het wachten is. Big deal.’

Heeft Il Duce nog voorbeelden uit de wereldpolilitiek? Enthousiast: ‘Kennedy’s penis had het goed bekeken. Sarkozy is ook goed bezig. Verder strekt Bill Clinton natuurlijk ten voorbeeld, hoewel zijn smaak voor vrouwen te betwisten valt. Echt, zo’n Monica Lewinsky, ik zou m’n hond er nog vanaf trappen. Mocht ik een hond hebben natuurlijk. Voorlopig weigert Silvio mij een hond te geven. Hij is bang dat ik er na twee maanden niet meer naar omkijk. Ik schijn mijn interesse nogal snel te verliezen. Heeft ie misschien wel een punt. Silvio is erg begaan met honden, dat mag ook wel eens gezegd worden.’

Wat vindt hij van alle kritiek die Berlusconi over zich heen krijgt? ‘Allemaal jaloezie van gefrustreerde socialisten die de slag aan het verliezen zijn. Echt, ik maak me er niet druk om. Silvio trouwens ook niet. Het zou ’m werkelijk aan z’n reet roesten. Zolang wij maar krijgen waar wij op uit zijn. En geloof me, wij krijgen precies waar wij op uit zijn. Echt, 73 jaar oud, maar wij voelen ons twintig. Zonder middeltjes hè. Als ik op drie hoog voor een open raam ga staan en ik mik, dan kan ik nog steeds een volwassen vent van z’n brommer spuiten. Het is een kwestie van verantwoord eten en goed kauwen, dat het eten gelijkmatig in je bloed komt.’

Uw verslaggever is even van z’n à propos dat Il Duce hier rechtstreeks uit Koot & Bie’s Hengstenbal lijkt te citeren. Maar Il Duce beweert dat het toeval is: ‘Koot & Bie? Nooit van gehoord.’

Een laatste vraag. Wat vindt hij ervan dat heel de wereld nu weet hoe hij er uitziet, in geërecteerde toestand nog wel. ‘C’est la vie. Een smerige streek natuurlijk, van dat communistische El País, maar eigenlijk vind ik het wel prima. Het lucht wel op om na jaren achter de schermen eindelijk ook eens in de schijnwerpers te staan. Voelt goed aan. Ik hoop niet dat wij het bij deze ene voorstelling laten. Misschien kunnen we er een leuk ritueel van maken. Dat ik me elke week aan het publiek toon. Een soort balkonscène, en dan wuif ik naar de vrouwtjes. Ja, dat lijkt me wel wat.’

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

8 Reacties

  1. – Meneer Molovich?
    – Hmm?
    – Schudt u nu zulke artikelen zo uit uw mouw?
    – Tsja. Ik ga zitten, en dan zet ik, zeg maar, de kookpan op. Dan wordt u geacht eventjes te wachten en dan is daar zo’n stuk, ja.
    – Gaat het zo simpel?
    – Nee, zo simpel gaat het natuurlijk niet. Daar komen commissies bij kijken, iedereen heeft wat te zeggen, en daar maak ik mijn compromis van. Zó gaat het in de harde werkelijkheid van het schrijverschap.
    – Ik dacht al, zó’n goed stuk…

  2. Ik zal je zeggen, het begon natuurlijk met het idee Silvio’s piemel te interviewen, het beroemdste lid (whehehe) van het Italiaanse parlement. (Ik had al eens een interview met de lul van pornoster Ron Jeremy gehad), toen volgde het idee om Silvio’s snikkel het Hengstenbal te laten citeren. En het idee dat het interview zou beginnen met een rondleiding van Berlusconi die o.a. zou vertellen dat zijn huis door een architect was ontworpen, een grapje dat ik overigens was vergeten en dat mij, nu ik het herlas om het hier te herplaatsen, nogal deed grinniken.

  3. Ik zit bij het begin van het stukjes schrijven steeds te denken: hoe houd ik het binnen één pagina A4. Ik schrijf dan meestal een stuk dat anderhalf keer zo lang is, dus dan moet ik er dingen uit halen. Dus dan moet ik tussenzinnetjes verzinnen. Enzovoorts. Enzovoorts.
    Ik geloof namelijk dat de mensen het liefst een stukje lezen van ongeveer de lengte van een pagina A4. Dat is genetisch bepaald.
    Ja, behalve als je een stuk over de penis van Berlusconi kunt schrijven. Dan mag het een stuk langer zijn.

  4. Ik ben het geheel met je eens, O.Z.
    O ja, ik las nog ergens dat de Wetenschappelijke Raad voor de Taal in Nederland en Vlaanderen dit zei: ‘Overwegende de moeilijkheid van spelling zullen bij de volgende uitgave van het Groene Boekje beslissingen genomen worden over woorden als ‘oonen’.’ Dus nú is het nog ‘oonen’, maar het wórdt ‘onen’.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *