‘Heb je het al gehoord’, zei de daklozenkrantverkoper met het baardje, ‘Herman is dood.’ Ik nam aan dat Herman de daklozenkrantverkoper zonder been was. Ik wist niet dat hij Herman heette, maar wie kon het anders zijn? ‘Wat is er gebeurd?’, vroeg ik. ‘Vandaag… Nee morgen precies drie weken geleden. Ik zag het zo gebeuren.’ […]
Continue reading →‘Jullie zijn de vijfde bewoner in twintig jaar’, waren zijn eerste woorden toen ik me voorstelde. Alsof ons huis gedoemd was. De vorige bewoner van ons huis noemde hem ‘de Indiaan’. Vanwege zijn zwarte staart. Onze kinderen kende hem als buurman Bloemetje. Vanwege de bloemetjes voor zijn huis. Oudere bewoners noemden hem Ben. Vanwege de […]
Continue reading →Lons en Batsy hadden wat problemen, maar lossen die gewoon op. Alles is een keuze!
Continue reading →… en daaropvolgende herrijzing, als bedorven brood wat weer omhoog komt zetten. Door schimmels. Andere schimmels.
Continue reading →Altijd onverwacht, zo jong, veels te vroeg.
Continue reading →Je bent dan wel dood, maar ik vind je nog steeds een kutwijf.
Continue reading →Ik zal nooit vergeten dat ik eens op de wc zat en Prince uit mijn dweilemmer kwam geklommen. Hij was de hele nacht bezig geweest om het geluid goed te krijgen. Perfectionist als hij was. Het geluid was loepzuiver. Hij begon aan een waanzinnige versie van Sometimes It Snows in April. Het duurde een kleine […]
Continue reading →Volgens mijn schoonmoeder lijk ik op Wim Brands. Mijn vrouw was het er niet mee eens. Ze vond Wim Brands lelijk. Maar wel heel lief, haastte ze erbij te zeggen. Dat leek hij mij ook. De liefste man in de Nederlandse letteren. En die lieve man heeft nu een einde aan zijn leven gemaakt. Ik kijk […]
Continue reading →Tijger had altijd dorst. Als hij water zag, dan wilde hij het drinken. Als hij een kraan zag druppen, dan hing hij eronder. Als hij een beker zag met een beetje melk in, dan stak hij zijn kop erin en als het hem lukte dan gooide hij de beker omhoog, zodat hij de laatste druppels […]
Continue reading →U zult wel denken: kan die man tegenwoordig nergens anders mee over schrijven dan over zijn dagelijks leven? Helaas moet ik dat bevestigend beantwoorden. De tol van een burgerlijk bestaan in een provinciestadje. Ik slijt mijn dagen zoals je een paar schoenen slijt. En zoals een paar schoenen steeds beter gaan zitten, zo zitten ook […]
Continue reading →Lou Reed is dood. In De Wereld Draait Door zaten Joost Zwagerman en Nico Dijkshoorn om dit verlies te duiden. Gelukkig zond Nederland 3 later op de avond Classic Albums: Transformer uit.
Continue reading →– Dag Ben.
– Dag Max.
– Hoe is het met je?
– Ik mag niet klagen, Max, ik besta niet meer.
– Ik weet het, Ben. Hoe is het om niet meer te bestaan?
– Het gaat eigenlijk vanzelf. Ik heb er denk ik wel talent voor.
Continue reading →Ik heb het niet zo op de dood. Ik word er niet graag mee geconfronteerd. Ik ken de aantrekkingskracht wel. Als er op straat een ongeluk gebeurd is, heb ik ook de neiging om te gaan kijken. Maar ik weersta mijn verlangen. Dit in tegenstelling tot mijn medemensen, die meestal massaal toestromen om ongegeneerd te […]
Continue reading →‘Bekijk het eens zo,’ zei het meisje tegen de documentairemaker: ‘Als jij gelijk hebt en er is niets na de dood, dan zijn er straks, als wij dood gaan, twee goede mensen gestorven. Als ik gelijk heb, dan kom ik na mijn dood in de hemel op een troon naast God te zitten. Terwijl jij […]
Continue reading →