Je ziet het niet aan me, toch is het zo. Dat het eitje waaruit ik ben voortgekomen een kleine tweehonderd jaar geleden is gelegd, bedoel ik. Op zich zou het ook niks uit moeten maken. Ik ben zoals elke andere pekelkreeft. Ik zwem op mijn rug en hang op vrijdagmiddag graag rond in het park […]
Continue reading →Hij was anders dan de andere kinderen in het dorp. Tijdens verstoppertje in het bos vertrok hij naar een open plek en richtte hij zijn gezicht naar de zon. Bij voetbal was hij mid-mid, omdat de trainer begreep dat hij niet op één plek kon blijven staan. Op de dag dat zijn oma werd begraven, […]
Continue reading →Ondanks onaflosbare schuld aan de bank voel me meestal reusachtig rijk. Dat komt doordat
Continue reading →Lons en Batsy hadden wat problemen, maar lossen die gewoon op. Alles is een keuze!
Continue reading →Hoe ouder ik word hoe meer respect ik heb voor de natuur. Planten, precies zoals Piet Oudolf, de wereldberoemde tuinarchitect, zegt, hebben ook karakter. In feite sommige meer dan anderen.
Continue reading →Chris Jagger trad op in de Q-Factory in Amsterdam. Het plan was dat ik hem voor aanvang van het concert zou interviewen, maar hij had de hele dag met een kater op bed gelegen. Misschien dat het na tijd nog lukte. Dat was allerminst zeker. Chris Jagger had meer zin om met zijn bandgenoten dronken […]
Continue reading →Kijk ik snap wel dat als je je de hele dag de blaren uit de tong lult om je waar aan de man te brengen, je niet verlegen zit om praatjes op straat. Zo niet ik. Ik tik voornamelijk urenlang cijfers in, naast andere eenzame besognes. Als ik de straat op ga, ben ik erg […]
Continue reading →Jonathan is ook een bewoner van het waterplein. Sinds hij hier woont is hij een begrip in ons buurtje. Hij tiranniseert ons namelijk met luidruchtige alsmede nachtelijke feestjes. Voordat u zeur roept 2 woorden: – vuurwerk om 4 uur ‘s nachts – schreeuwend met de hele party in de gracht duiken Dat werk. Vandaag staat […]
Continue reading →Mijn overbuurvrouw en ik zijn tientallen jaren geleden tegelijk aan het waterplein komen wonen. Allebei als jonge immigranten, zij uit Anatolië, raad ik aan de uitbundig bedrukte nepzijden hoofddoek, op zn Turks geknoopt, die ze afwijkend genoeg ook binnenshuis draagt als ze alleen is, wat ze meestal is. Ze heeft een man geloof ik, maar […]
Continue reading →Onze vis, een sluierstaartje, was in de rouw. Hij hing al dagen in een hoek van het aquarium met zijn onooglijke koppie naar beneden. Dikke Witte met wie hij al tien jaar een paartje vormde, was op gezegende leeftijd dood gegaan.
Continue reading →Kunst is constante oorlog, een eindstrijd waar maar één iemand het beste idee kan hebben, de beste uitvoering. Dit gaat over mijn grootste nederlaag, mijn bijna ondergang, en hoe ik niet Verlossing, maar Verlossing mij vond.
Continue reading →Mijn vader was pianostemmer. Daar heb je weinig aan, als je meereist met een bedoeïenenkaravaan. Het was het enige dat hij miste in al die jaren dat hij over de zeeën en door de woestijnen van deze wereld had getrokken. De meeste mensen missen het eten van hun vaderland, de geuren, de geluiden, mijn vader […]
Continue reading →Wat ik toen hoorde brak mijn klomp. Onze bloedeigen Rob Schrama, het buurticoon van het Amsterdamsche epicentrum 1012 was verdomme betrokken geweest bij niets minder dan de bloody VAL VAN DE BERLIJNSE MUUR!
Continue reading →Doug Stanhope trad op in Toomler. Doug Stanhope is een comedian en Toomler is een komedieclub. Tot zover gaat alles goed. Ik ken Doug Stanhope dankzij Micha Wertheim, die een fragment van een show van Stanhope had uitgekozen toen hij, Wertheim, Zomergast was. Wertheim was ook in Toomler, Hans Teeuwen ook en nog een hoop […]
Continue reading →Henk Krol is toch wel mijn meest favoriete farizeeër van de afgelopen jaren. Iemand die zo enorm keurig is als Henk Krol moet je uiteraard vanaf het allereerste moment wantrouwen. Henk is het type dat zich Roomser voordoet als de Paus en er zelf ook nog eens heilig in gelooft.
Continue reading →De poedel was reusachtig. Een reusachtige poedel, de witte vacht gemillimeterd op vier zwarte voeten en twee zwarte oren na, die fluffy waren gebleven. Hij trotteerde fier door het park, richting het hondenkransje verderop.
Continue reading →Onze eerste gemeenschappelijke aankoop ooit was een tent. Een “Touareg”. Het zou de eerste zin kunnen zijn uit de autobiografie van een gezwind avonturierskoppel waarvoor “berg en dal” geen geheimen hebben. Zou kunnen… Mijn vrouw, een scout in hart, nieren en elk ander lichaamsdeel, kan geblinddoekt en met geketende handen een zespersoonstent in 2 minuten opzetten. Ondertussen bereidt ze nog een 3-gangendiner. Als ik assisteer duurt het minstens anderhalf uur. Ik ben zo iemand die er zelfs in slaagt om een “pop up tent” ondersteboven op te zetten en vervolgens de handleiding nodig heeft om te kijken wat er misgelopen is.
Continue reading →Mijn vader was een man van weinig woorden. Een product van de spaarzame opvoeding van post-WOII: een generatie die gehoorzaamheid en onderdrukking van emoties ingepompt kreeg.
Continue reading →Het is de meivakantie, de werkster is twee weken niet geweest. Overal 1cm dik stof, onbeschrijfelijke bende. De tuin lijkt op Bosnië in mindere tijden. Ikzelf: ongewassen, haar in drie kleuren van uitloop, boven op mijn hoofd haastig bijeengeraapt door een klem, fleecetrui onder de kattenharen, joggingbroek. Een tokkie. Er mist alleen nog de kratten lege flessen en de asbakken vol peuken.
Continue reading →Hokken konden zij, die twee. Zelden mensen zo zien hokken. Altijd saampjes, altijd binnen. In dat pikdonkere benedenwoninkie annex atelier in ons smalle straatje kunstwerkte hij en las zij de ganse dag: voornamelijk filosofie, uit alle windstreken.
Continue reading →Behalve de man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan Arthur IJzerdraat.
Continue reading →In 24 uur met… Katja Schuurman krijgen wij een Katja Schuurman te zien zoals Katja Schuurman zelf denkt dat Katja Schuurman hoort te zijn.
Continue reading →Vannacht is Fabiola overleden in Sint Jacob, Amsterdam. De flamboyante Fabiola, levend kunstwerk, Marie de la Nuit, Cinderella, La Reine de Paris, Fabiola di Atlantis, voormalig boegbeeld van de nachtburgemeesters van Amsterdam, is niet meer onder ons.
Continue reading →Bram Moszkowicz wil het nog niet beseffen, maar hij gelooft zelf niet meer in zijn eigen woorden. Zijn woorden klinken zoals we van hem gewend zijn, maar zijn lichaam verraadt hem, zoals we konden zijn toen hij in Vijf Jaar Later tegenover Jeroen Pauw zat.
Continue reading →Hij ziet eruit als Kunst, hij maakt Kunst, hij denkt Kunst en hij praat Kunst.
Continue reading →